آریا بانو - ایسنا / ژاله کاردان می‌گوید با اینکه رکورددار پرتاب دیسک زنان است و بارها خود را ثابت کرده اما حمایت چندانی نشده است.
ژاله کاردان، رکورددار پرتاب دیسک ایران در مورد وضعیت تمرینات خود گفت: فصل مسابقات را به تازگی پشت سر گذاشته‌ایم و تمریناتم را پس از چند روز استراحت شروع کرده‌ام تا برای مسابقات آینده آماده شوم.
او در مورد عملکرد خود در قهرمانی باشگاه‌های کشور بیان کرد: متاسفانه مربی تخصصی و اردو ندارم در حالی که نیاز است مربی من را همراهی کند اما با وجود اینکه تمریناتم با مدیریت خودم پیش می‌رود، عملکردم بد نبود. البته انتظار رکوردهای بالاتری داشتم که در مسابقه آخر آشیل پای چپم به خاطر دایره‌ی محل پرتاب در رفت؛ بارها گفتیم این دایره را درست کنید تا هموارتر شود اما این کار را نکردند. از طرف دیگر بعد از یک سال دوری از مسابقه، طی یک ماه جایزه بزرگ و سه مرحله لیگ برگزار شد که اصلا فرصت ریکاوری نبود و وضعیت تهران هم از نظر کرونا خطرناک شده بود، بنابراین خیلی مسائل در عملکردم دخیل بود اما در کل ناراضی نیستم.
بارها خودم را ثابت کردم‌ اما حمایت نشدم
کاردان در مورد درخواست حمایت از فدراسیون دوومیدانی در دوره‌های مختلف گفت: چندین بار با فدراسیون صحبت کرده‌ام و در اکثر مسابقه‌ها هم گفته‌ام که به عنوان رکورددار پرتاب دیسک زنان با اینکه همیشه بدون مربی بوده‌ام اما خود را ثابت کرده‌ام و اکنون به امکانات پایه نیاز دارم. بارها در زمان ریاست آقای کیهانی صحبت کرده‌ام که ورزشکاران را از بابت کفش، دیسک و مکمل تامین کنند اما گفتند فقط در اردوها حمایت می‌کنیم در حالی که مبلغ قراردادهای خانم‌ها نسبت به مردان پایین و هزینه هایمان برابر است یعنی قیمت کفش‌های تخصصی ما که از خارج کشور وارد می‌شود بر اساس دلار تغییر می‌کند و برای مرد و زن فرقی ندارد اما درآمدهایمان متفاوت است.
او در این مورد افزود: در دوره سرپرستی آقای عرب با فدراسیون در ارتباط نبودم و فصل آماده‌سازی را پشت سر می‌گذاشتم اما دوره آقای مبینی برای اکثر ورزشکاران خوب بود، به من هم دو دیسک دادند و قرار بود کفش هم تهیه کنند اما عملی نشد. با آقای صیامی هم که به تازگی ریاست فدراسیون را برعهده گرفته است صحبت نکرده‌ام چون هنوز کادر فدراسیون تکمیل نشده است و باید منتظر بمانیم.

 کاردان در مورد وضعیت پرتاب دیسک زنان ایران گفت: این رشته انفرادی است و ورزشکاران در شهرهای خود و با امکاناتی که دارند، تمرین می‌کنند. افرادی که بعد از من مقام‌های دوم و سوم را کسب می‌کنند مربی دارند اما من ندارم، از طرفی در اردبیل زندگی می‌کنم که شرایط آب و هوایی سردی دارد و از آنجایی که پرتاب‌ها در محیط باز انجام می‌شود، دیگر امکان تمرین در شهرم را ندارم، بنابراین درخواست برگزاری اردو در شهرهای گرم را دارم تا من هم فصل آماده‌سازی خود را به خوبی پشت سر بگذارم.
او به فاصله پرتاب دیسک زنان ایران با ورودی المپیک و احتمال حضور نمایندگانی از ایران در دوره‌های آینده این بازی‌ها اشاره کرد و گفت: باید منطقی و معقول باشیم، یک ورزشکار المپیکی هیچ وقت آماده‌سازی خود را یک سال مانده به المپیک شروع نمی‌کند؛ در کشورهای پیشرفته وقتی می‌خواهند ورزشکاری را به سطح المپیک برسانند، سال‌ها برایش برنامه‌ریزی و حساب و کتاب می‌کنند و او را در مسیر قرار می‌دهند، اما این سیستم در کشور ما هنوز جا نیفتاده و فقط برای چند نفر از مردان اجرا می‌شود. البته چند نفر از ورزشکاران پرتاب چکش زنان هم خوب پیش می‌روند و اگر حمایت شوند احتمال کسب سهمیه در سال‌های آینده را دارند اما پرتاب دیسک اینگونه نیست و حتی نفرات بعد از من هم ظرفیت و استعداد درخشش در المپیک را ندارند چون یک ورزشکار المپیکی فاکتورهایی مثل فیزیک مناسب پرتاب می‌خواهد تا روی آن سرمایه گذاری کنند اما نفرات بعد من این جثه و فیزیک را ندارند که تا 10 سال آینده هم سهمیه کسب کنند. المپیک آرزوی هر ورزشکاری است و الان خیلی‌ها می‌گویند سهمیه می‌گیریم اما باید کارشناسی و حرفه‌ای صحبت کنیم چون فاصله خیلی زیادی داریم.
یک نفر برای یک رکوردشکنی تقدیر شد اما به من کفش هم ندادند
رکورددار پرتاب دیسک‌زنان ایران در مورد نحوه تقسیم بودجه دوومیدانی گفت: متاسفانه عدالت برقرار نیست و اکثر ورزشکاران هم همین اعتقاد را دارند. ما در دوران آقای کیهانی به اندازه دوره سرپرستی آقای مبینی پاداش و حقوق نگرفتیم اما در این دوره هم کار ناعادلانه‌ای انجام‌شد؛ در حالی که مسابقات باشگاهی هنوز تمام نشده بود و تعداد زیادی از دختران رکورد شکستند اما فقط چند نفر از آنها در شرایطی که جواب تست دوپینگشان نیامده بود و رکوردهایشان ثبت رسمی نشده بود، به کمیته ملی المپیک دعوت شدند و از آنها تقدیر شد. چهار ماه از سرپرستی آقای مبینی باقی مانده بود و عجله‌ای وجود نداشت اما با این کار حتی همکاری خود با کمیته پزشکی فدراسیون را هم زیر سوال بردند. از طرفی عدالت هم برقرار نشد چون یک ورزشکار فقط برای یک هفته رکورددار بودن تقدیر شد و میلیون‌ها تومان جایزه گرفت در حالی که برای من هم که رکورددار بودم یک جفت کفش هم نگرفتند و به قولشان عمل نکردند.
کاردان در پایان گفت: امیدوارم آقای صیامی با برنامه ریزی و تدبیر درست پا به پای رشته‌های دیگر که در جهان هم خوب ظاهر می‌شوند، پیش برود و چهار سال متفاوت همراه با اردوهای باکیفیت و اعزام‌های دقیق ببینیم تا دوومیدانی به معنای واقعی خود دیده شود.