بزرگنمايي:

آریا بانو - راه راه / آه شنبه من! شنبه زیبا! شنبه جاوید! پس پشت کدام قله پنهان شدی که نمیدمی بر جان در قرنطینه کپک‌زده‌ی ما.
شنبه! چقدر با تو بد بودم. چقدر با تو بد کردم! حال آن که تو تنها خیر و صلاح مرا می‌خواستی و من کودک گریزپای بازیگوش تو را خر می نامیدم.
آه شنبه‌ی من تو خر نیستی. تو هرگز خر نیستی. آهویی! طاووسی! قرقاولی! اصلا ققنوسی! سیمرغی شنبه‌ی جان! شنبه‌ی عزیزتر از جان.
چقدر دلم می خواهد ساعت 5:55 صبح از خواب برخیزم و زنگ ساعت 6 موبایل را، نزده، کنسل کنم و بزنم در کوچه و قدم زنان نان سنگک داغ بگیرم و بیاورم خانه تا نان و پنیر گرم بخوریم و مادرم از تعجب شاخ در بیاورد و به طلوع آفتاب خیره شود که از کدام طرف در آمده مهربان شدم؟!
بعد با اشتیاق اولین کسی باشم که در کلاس ریاضی مهندسی حاضر می شوم. اصلا بروم برای استاد از دفتر دانشگاه ماژیک و تخته پاک کن بیاورم و مساله هایش را زودتر از دختران کلاس پاسخ دهم. او از انتگرال بگوید و من به چشمان سیاه و کله تاسش خیره شوم و تک تک حرف هایش را سرلوحه زندگی قرار دهم.
آه انتگرال! چقدر در زندگی مفید بودی و من نمی‌دانستم. انگار دقیقه دقیقه زندگیم به محاسبه مساحت زیر نمودار گره خورده است.
چندیست در این قرنطینه لعنتی کنار پنجره نشسته‌ام و مساحت زیر همه چیز را محاسبه می‌کنم. ماشین رد می‌شود مساحت زیرش را محاسبه می‌کنم. موتور رد می‌شود مساحت زیرش را محاسبه می‌کنم. دوچرخه رد می‌شود مساحت زیرش را محاسبه می‌کنم. آنقدر مساحت زیر همه چیز را حساب کرده‌ام که حالا مساحت زیر همه چیز را می‌دانم.
چقدر غذای سلف دانشگاه خوشمزه است. دلم لک زده برای یک قوطی کافور که یک ضرب سر بکشم تا مرهمی باشد کافورهای خونم را که چندیست گلبول قرمزش دارد زیاد می شود. دلم لک زده برای کلاس‌های بعدازظهر که سرحال و شاداب بنشینم و ریتم کند و خمیازه آلود صحبت های استاد، آرامشی بخشد روحم را در تلاطم ریتم مزخرف مدرنیسم.
غروب سیزده بدر شادترین غروب تاریخ بود. غروب جمعه امسال آنقدر دلم را باز کرد که تا صبح به جای آهنگ داریوش، شهرام شبپره گذاشتم و به فلسفه عجیب و عمیقش اندیشیدم. این شبی که می‌گویند شب هست یا نیست؟ کدام شب است؟ دیشب است؟ پریشب است؟ پیش پریشب است؟! کدام شب است که تو را در پس پشتش نگاه داشته است ای شنبه نازنین؟ شنبه پیروز؟ شنبه جاوید؟!