بزرگنمايي:

آریا بانو - تهران- «سمیه یزدانی» دختر برنزی و تاریخ ساز دوچرخه سواری کشور با تاکید بر مشکلات تامین تجهیزات این رشته برای رکاب زنان، اظهار داشت: آرزویم در دوچرخه سواری رکاب زدن در تور جیرو ایتالیا است.

«سمیه یزدانی»؛ اسمی که رفته رفته باید به شنیدن آن در عرصه های بین المللی دوچرخه سواری عادت کنیم. دختری جوان با 28 سال سن و تنها 8 سال رکاب زدن به طور حرفه ای، به اندازه ای پیشرفت کرده که گویی با کوله باری از تجربه روی زین دوچرخه نشسته و جاده ها را در می نوردد.
یزدانی برای اولین بار در تاریخ دوچرخه سواری کشور موفق شد تا مدال خوش رنگ برنز را در بازی های آسیایی ازبکستان بر گردن بیاویزد.
بدنبال این موفقیت، مصاحبه ها و گفت و گوهای فراوانی با وی انجام شد اما حالا که با او آشنا شده ایم، بر آن شدیم تا با دعوت از وی در خبرگزاری جمهوری اسلامی دغدغه ها و مشکلات وی را بشونیم و تا جایی که در توان داریم در راستای مرتفع سازی آن تلاش کنیم.
گفت و گو را با پرسش از سطح مسابقات ازبکستان آغاز کردیم و شنیدیم:
این رقابت ها به دلیل منتهی شدن به سال کسب سهمیه المپیک، سطح بالایی داشت و با 65 شرکت کننده در بخش جاده برگزار شد؛ نفر اول خانمی از کشور ازبکستان با اصالتی روس بود اما به خاطر کسب سهمیه تابعیت ازبکستان را گرفته بود و با وجود اینکه 10 سال از من بزرگ تر بود اما رقیب به شدت سرسختی بود اما با این وجود فاصله زمانی 59 ثانیه ای با او برای من قابل توجه بود؛ نفرد دوم اهل کره جنوبی بود؛ 2 طلای اینچئون و 2 طلای بازی های آسیایی جاکارتا را در کارنامه داشت اما تنها 12 ثانیه می توانست جایمان را عوض کند؛ در واقع فاصله من با مدال نقره 12 ثانیه بود که شاید اگر تجربه بیشتر و تجهیزات بهتری در اختیار داشتم می توانستم این 12ثانیه را جبران کنم.
ایرنا: چطور به سمت دوچرخه سواری کشیده شدید؟
از دوران کودکی بی نهایت به دوچرخه سواری علاقه داشم و از همان کودکی دنیای قهرمانی برایم جذاب بود؛ زمانی که ورزشکاران را در تلویزیون روی سکو می دیدم همیشه با خودم می گفتم می شود یک روز من هم روی سکو بروم.
** دوچرخه سواری را به طور حرفه ای از سال 90 شروع کردم و تا الان که 28 سال دارم تقریبا 8 سال است که به طور حرفه ای رکاب میزنم.
ایرنا: با توجه به اینکه رشته دوچرخه سواری بین زنان کشور طرفداران زیادی دارد اما به دلیل شرایط داخلی، خانوده های سنتی آنها نمی توانند در آن فعالیت مستمر داشته باشند، چه پیشنهادی برای این علاقه مندان دارید؟
- من همین مشکل را داشتم و پدرم همیشه مخالف دوچرخه سواری بود و دوست داشت تمام وقت درس بخوانم، برایم آرزوهای بزرگی در زمینه درسی داشت، خودمانی بگویم می خواست پروفسور شوم و از این رو مخالفت زیادی داشت اما مادر و خواهرم حمایت می کردند، شاید چون عاشق دوچرخه سواری بودم با این مانع کنار آمدم و هیچوقت دست از تمرین نکشیدم.
ایرنا: به نظر خانم ها از دوچرخه سواری در خیابان هراس دارند، این طور نیست؟
واقعا همینطور است، ما برای تمرین با شرایط سختی روبرو هستیم و از آنجا که باید در جاده تمرین کنیم سختی شرایط برای ما دوچندان می شود، خطر جانی یکی از این سختی ها است و من به شخصه دو بار در اتوبان تصادف کردم.
تنها راهکار که شاید به سختی قابل اجرا باشد این است که زمانی که خارج از اردو هستیم حواسمان جمع باشد و مراقب خودمان باشیم چون در اردو اسکورت داریم و هیچ مشکلی وجود ندارد اما خارج از اردو باید با هزینه شخصی اسکورت تهیه کنیم که اکثرا استطاعت این کار را ندارند.
ایرنا: زمانی که در اردو هستید، حقوق می گیرید؟
خیر؛ نه حقوق داریم و نه باشگاهی که از قِبل قرارداد با آن درآمد داشته باشیم و درآمد متفرقه ای هم نداریم.
ایرنا: در رشته دوچرخه سواری اخیرا چند لژیونر از ایران به کشورهای دیگر صادر شده؛ آیا در رشته شما هم چنین موضوعی مطرح شده است؟
در حال حاضر به خاطر مدال هایی که اخیرا کسب کردیم فدراسیون با سه تیم خارجی مکاتباتی داشته است؛ قزاقستانی ها که گفتند تیممان تکمیل است و منتظر جواب هنگ کنگ و تایلند هستیم.
ایرنا: در مورد تجهیزات گفتید؛ آخرین باری که دوچرخه حرفه ای وارد شد اگر اشتباه نکنم برای بازی های المپیک بود و از آن زمان به بعد تصور نمی کنم دیگر دوچرخه ها به روز شده باشند؛ توضیح می دهید که چرا از لحاظ تجهیزات ضعیف عمل می کنیم؟
اگر بخواهیم با سایر کشورها رقابت کنیم باید تجهیزات دوچرخه سواری هر ساله به روز شوند اما متاسفانه در حال حاضر به دلیل مشکلات اقتصادی کشور و کمبود بودجه فدراسیون هنوز از دوچرخه هایی استفاده می کنیم که به المپیک ریو مربوط می شود، حالا در نظر بگیرید که با این شرایط دوچرخه ها باید هر سال به روز شوند البته قطع به یقین نمی توان انتظار داشت که تجهیزات ما هم سطح اروپا باشد اما کشورهای آسیایی هم سرمایه گذاری های بسیار بالایی در همه حوزه ها دارند از تجهیزات و دوچرخه گرفته تا شرکت در مسابقات مختلف و اردوهای آماده سازی.
من در ازبکستان با دوچرخه ای حاضر شدم که 4 سال به طور مداوم از آن استفاده کرده بودم که البته هنوز هم از آن استفاده می کنم!
ایرنا: اگر تجهیزات به روز می شد چقدر در مدال شما تاثیر داشت؟
همان طور که گفتم فاصله من با نقره 12 ثانیه بود و شاید اگر تجهیزات به روز بود الان روی سکوی دوم بودم.
ایرنا: آیا فدراسیون برای حل این مشکل قولی داده است؟
به نظر من باید بین بودجه فدراسیون دوچرخه سواری با سایر فدراسیون ها تفاوتی وجود داشته باشد چرا که ما برای خرید یک دوچرخه حرفه ای دست کم باید 10 تا 12 هزار دلار هزینه کنیم (چیزی در حدود 120 تا 150 میلیون)؛ حتی در مسابقات آسیایی در یکی از بخش ها به دلیل نداشتن تجهیزات شرکت نکردم چه بسا اگر تجهیزات مهیا بود با 2 مدال از ازبکستان برمی گشتم.
مسلما 100 میلیون برای کسی مثل من که هیچ درآمدی ندارم مبلغ فوق العاده زیادی است؛ تصور کنید برای مدال گرفتن در مسابقه ای که پاداش چندانی به ما تعلق نمی گیرد 100 میلیون پول دوچرخه بدهیم آن هم در مسابقاتی که سطح بسیار بالایی دارد؛ در حال حاضر بیشتر بچه ها با دوچرخه های شخصی شرکت می کنند و تجهیزات خاصی در اختیار ما قرار نگرفته است.
ایرنا: با این تفاسیر می توان گفت که فدراسیون حمایتی خاصی نکرده است؟
نه، اینطور نیست؛ باید منصف باشیم، حمایت های فدراسیون در این چند ساله موجب پیشرفت چشمگیر من شده است و در واقع اگر حمایت فدراسیون نبود قطعا به این جایگاه نمی رسیدم.
اعزام به مسابقات و برگزاری اردوهای منظم در طول سال و در اختیار قرار دادن مربی های خوب از جمله حمایت های فدراسیون بوده است به طوری که من تمام سال 97 را در اردو بودم.
ایرنا: آیا شما یا هیچکدام از بازیکنان تیم ملی مربی اختصاصی دارید؟
خیر. هزینه سرمربی شخصی زیاد است و همانطور که گفتم ما از عهده مخارج آن بر نمی آییم؛ در حال حاضر تامین یک دوچرخه به روز و تجهیزات مورد نیاز عمده دغدغه ما است.
البته در جلسه ای که به دعوت صالحی امیری رئیس محترم کمیته ملی المپیک در آن حاضر شده بودم از ایشان خواستم تا حمایت بیشتری از ما کنند البته همین دعوت و به نوعی احترام به جامعه دوچرخه سواری خیلی خوشحال کننده بود و از ایشان واقعا سپاسگزارم.
همچنین باید از وزیر وزرش و جوانان هم تشکر کنم که خیلی سریع توانستم ایشان را ببینم و وزیر نیز قول حمایت از من را دادند.
ایرنا: شما اولین زن دوچرخه سوار ایرانی هستید که موفق به کسب مدال در بازی های آسیایی شدید، چه احساسی دارید از اینکه در یک حوزه ورزشی نفر اول هستید؟
خیلی خوشحالم از این بابت که توانستم راهی را برای زنان و دختران مشتاق و علاقه مند به دوچرخه سواری باز کنم تا آنها هم به این باور برسند که مدال آسیایی برای دختران رویای قابل دسترسی است و این حس، حس خوبی است.
ایرنا: انگیزه در رشته شما نقش عمده ای ایفا می کند، در مورد شما این موضوع تا چه اندازه صادق است؟
دقیقا حق با شما است، انگیزه فاکتور تعیین کننده ای است؛ اگر به هر دلیلی یک روز تمرین نکنید جبران آن یک روز فشار مضاعفی را به شما وارد می کند، شاید یکی از علل موفقیتم در این چند سال این باشد که حتی یک روز هم دست از تمرین نکشیدم؛ به خاطر دوچرخه و رسیدن به این جایگاه از خیلی از علایق و تفریحاتم گذشتم.
ایرنا: روزانه چند ساعت تمرین می کنید؟
روزی 4 تا 5 ساعت و به مسافت 100 الی 170 کیلومتر؛ جالب است که برای بازی های آسیایی جاکارتا که متاسفانه با مصدومیت بد موقع به آن نرسیدم تمرین های روزانه 200 کیلومتر هم داشتم؛ از دست دادن آن بازی ها در حالی که 90 درصد شانس مدال بودم اتفاق تلخی بود شاید تلخ ترین اتفاق زندگی من...
ایرنا: آن مصدومیت تا چه اندازه به تجهیزات مربوط بود؟
در یکی از تمرینات دوچرخه ای را رکاب زدم که تا به حال سوارش نشده بودم و در سر پایینی وقتی ترمز گرفتم به اصطلاح رکابزنان، دوچرخه "کله" شد، البته بی تجربگی خودم هم بی تاثیر نبود.
در آن سال برای کسب مدال از تمام زندگیم گذشته بودم؛ روز سال تحویل تمرین بودم و سیزده به در هم همینطور؛ من در رشته مهندسی پلیمر درس می خوانم که رشته خیلی دشواری است (که البته هیچ ارتباطی با رشته ورزشی من ندارد)، برای پیگیری تمرینات مرخصی تحصیلی گرفته بودم و در حالی که 40 واحد بیشتر نمانده بود دانشگاه را کنار گذاشتم البته در حال حاضر در تیم دوچرخه سواری دانشگاه آزاد هستم و قرار بر این شده تا بتوانم آن 40 واحد باقی مانده را پاس کنم.
ایرنا: گفتید روزی 4 تا 5 ساعت تمرین می کنید و با در نظر گرفتن اینکه هیچ حقوقی هم ندارید و این تمرینات خرج هم روی دست شما می گذارد، این انگیزه از کجا نشات می گیرد؟ به عبارت دیگر چقدر این مشکلات روی انگیزه شما تاثیر منفی دارد؟
مسلما مشکلات زیادی داریم، هزینه رفت و آمد، هزینه تامین مکمل و خرید تجهیزات دوچرخه و تعویض آنها.
برای مثال زنجیر دوچرخه هر چند ماه یک بار باید تعویض شود و قبل از بازی های آسیایی با هزینه شخصی (400 هزار تومان) زنجیر را تعویض کردم که البته چون مطمئن بودم که مدال می آورم فکرم این بود که این هزینه ها بعدها جبران می شود که متاسفانه مصدوم شدم البته امیدوارم که بتوانم با پیوستن به یک تیم خارجی و لژیونر شدن دست کم منبع درآمدی داشته باشم.
ایرنا: آیا تا به حال این محدودیت ها و موانع و سختی ها باعث شده تا از ورود به این رشته پشیمان شده باشید؟
نه هرگز، چون من عاشق ورزش کردن هستم شاید برای شما عجیب باشد اما واقعا این طور است؛ دوچرخه سواری برای من مثل یک خواب شیرین است.
ایرنا: در خصوص شرکت با حجاب اسلامی در مسابقات برایمان بگویید؟
یکی از آرزو های من حضور روی سکوهای بین المللی با حجاب اسلامی بود که خداراشکر این اتفاق افتاد تا به همه ثابت کنیم حجاب برای ما محدودیت نیست.
ایرنا: یکی از گله هایی که ورزشکاران زن اسم و رسم دار دارند این است که در ایران رقیب قدری برای آنها وجود ندارد؛ آسیا این موضوع صحت دارد؟
جواب این سوال کمی سخت است چون ما در ایران باشگاه نداریم که بتوان سطح بازیکنان را سنجید بنابراین نمی توان پاسخ دقیقی داد.
ایرنا: ورزشکاران ما بیشتر روی زندگی حرفه ای تمرکز دارند تا زندگی شخصی؛ این موضوع تا چه اندازه در مورد شما صدق می کند؟
صادقانه بگویم من به خاطر دوچرخه سواری مدت زیادی است که زندگی ام تک بُعدی شده است، صبح ها تمرین و عصر هم بدنسازی؛ شاید در مورد من بیشتر از همه صدق کند.
ایرنا: آیا تا به حال در حین تمرینات و در طول مسیر کسی مزاحم شما شده است؟
خیر؛ به ندرت چنین چیزی را تجربه کردم خوشبختانه فرهنگ مردم ما بالا است و خیلی وقت ها حتی با دیدنم، مرا تشویق هم می کنند.
ایرنا: طبق آمار نسبت زنان ورزشکار به مردان در ایران خیلی پایین است، به نظر شما ورزش چقدر روی زندگی شخصی، خانوادگی و روحیه زنان تاثیر گذار است و سطح کیفی زندگی آنان را بهبود می بخشد؟
قطعا مشت نمونه خروار است؛ زمانی که خودم و هم سن و سال های خودم را می بینم که با ورزش و نه لزوما ورزش قهرمانی سر و کار دارند و روحیه سالم و با نشاطی دارند بدون شک برای همه زنان و دختران قصه همین است البته علاقه به ورزش شرط اصلی است؛ برخی از افراد هیچ علاقه ای به ورزش ندارند؛ برای مثال خواهر من کاملا نقطه مقابل من است و این میزان فعالیت من همیشه برای او تعجب آور است.
ایرنا: آیا به مربیگری علاقه ای دارید؟ و اینکه عمر ورزش دوچرخه سواری برای رکابزنان چند سال است؟
به هیچ عنوان علاقه ای به مربیگری ندارم و دوست دارم تمام وقتم را برای ورزش خودم و دوچرخه سواری بگذارم. خوشبختانه رشته دوچرخه سواری محدودیت سنی ندارد و تا هر سنی که بخواهید می توانید آن را ادامه دهید؛ جالب است بدانید «کریستینا آرمسترانگ» آمریکایی که الگوی ورزشی من نیز محسوب می شود و در سه دوره المپیک، طلا به دست آورد، در المپیک ریو 43 سال و چند فرزند داشت.
آرزوی شما در دوچرخه سواری چیست؟
آرزوی من رکاب زدن در تور جیرو ایتالیا است.
یزدانی گفت و گوی خود را با این جملات پایان داد:
از همه کسانی که در این چند سال به من کمک کردند تا به این موفقیت برسم تشکر می کنم؛ فدراسیون، وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و البته خانواده ام.
باز هم از آقای صالحی امیری و وزیر ورزش و جوانان بابت احترامی که به خانواده دوچرخه سواری گذاشتند قدردانی می کنم و امیدوارم مسئولان به ویژه کمیته و وزارت محترم ورزش به این رشته توجه ویژه ای داشته باشند تا روند صعودی دوچرخه سواری تداوم پیدا کند.
ورزشی**3991**9118**