آریا بانو - ایسنا / ناسا به ادعاهایی مبنی بر اینکه جرم میان‌ستاره‌ای «3I/ATLAS» یک کاوشگر فرازمینی است یا خیر، پاسخ داد.
ستاره‌شناسان در 1 ژوئیه 2025(10 تیر 1404)، جرمی را مشاهده کردند که با سرعتی تقریباً دو برابر سرعت بازدیدکنندگان میان‌ستاره‌ای قبلی مانند «اوموآموآ»(Oumuamua) در منظومه شمسی حرکت می‌کرد. این جرم که تأیید شد یک دنباله‌دار میان‌ستاره‌ای با دنباله غبارآلود مخصوص به خود است، بسیار بزرگتر از موارد پیشین است. هسته یا بخش سنگی دنباله‌دار آن، تقریباً 5/6 کیلومتر تخمین زده می‌شود.
بازار 
مطالعات اولیه نشان داد که این جرم، ممکن است از منطقه دیگری از کهکشان ما آمده باشد و احتمالاً بسیار قدیمی‌تر از هر یک از اجرام شناخته‌شده در منظومه شمسی ماست.
به نقل از آی‌اف‌ال‌اس، کمی پس از کشف این جرم و پیش از آن که بتوانیم آن را به درستی بررسی کنیم، «آوی لوب»(Avi Loeb) فیزیکدان نظری، کیهان‌شناس و ستاره‌شناس، فرضیه‌ای را مبنی بر این که «اطلس/3I» ممکن است یک کاوشگر فرازمینی باشد، مطرح کرد. به گفته وی این جرم ممکن است یک کاوشگر میان‌ستاره‌ای باشد که توسط یک گونه هوشمند فرازمینی و برای نابودی زمین فرستاده شده باشد. وی فرض کرد که این جرم می‌تواند خصمانه باشد.
به طور خلاصه و با توجه به منابع محدود در جهان، هر شکل حیات پیش از اینکه به تهدیدی برای تمدن خود تبدیل شود، ممکن است بخواهد پیشگیرانه به هر شکل دیگری از حیات حمله کند.
«لوب» گفت: «اطلس/3I» در نقطه «حضیض»(Perihelion) خود در سمت مخالف خورشید نسبت به زمین قرار می‌گیرد. این می‌تواند عمدی باشد تا از مشاهدات دقیق توسط تلسکوپ‌های زمینی در زمانی که جرم درخشان‌تر است یا زمانی که ابزارهایی از آن نقطه پنهان به زمین فرستاده می‌شوند، جلوگیری کند. نقطه بهینه برای پیوند «مانور اوبرت خورشیدی»(Solar Oberth maneuver) با خورشید در نقطه «حضیض» است. این نقطه شکست بهینه‌ای برای «اطلس/3I» است که توسط خورشید از دید ما پنهان مانده است. اگر این دنباله‌دار یک فضاپیما باشد، می‌تواند با استفاده از این مانور تا نوامبر یا دسامبر 2025 (آبان تا آذر 1404) به زمین برسد.
«حضیض» خورشیدی، موقعیتی در مدار زمین یا هر جرم دیگر به دور خورشید است که در آن، جرم مورد نظر در دورترین و نزدیک‌ترین فاصله از مرکز خورشید قرار گیرد. در این موقعیت، یک سیاره در مدار بیضی شکل خود به دور خورشید و در نزدیک‌ترین مکان به آن قرار می‌گیرد. برای یک سیاره، ستاره دنباله‌دار یا دیگر اجرام آسمانی، حرکت کردن به دور خورشید در یک مدار بیضی شکل انجام می‌گیرد و به این ترتیب فاصله بین جرم و خورشید در سراسر مدار تغییر می‌کند
«مانور اوبرت» یا «اثر اوبرت» در فضانوردی انجام یک پرواز کناری است و مانوری است که در آن فضاپیما در چاه گرانشی موجود سقوط می‌کند و سپس با استفاده از موتورهای خود بر سرعت سقوط خود می‌افزاید و در نتیجه به سرعت بیشتری برای اجرای یک مانور دست می‌یابد.
به گفته این مطالعه، در صورتی که این فرضیه درست باشد، عواقب آن می‌تواند برای بشریت وخیم باشد و احتمالاً مستلزم اتخاذ اقدامات دفاعی خواهد بود. اگر داده‌های آینده نشان‌دهنده عدم وجود دنباله این دنباله‌دار باشد، ما با این احتمال جذاب روبرو خواهیم شد که این جرم سرعت را در فضای میان‌ستاره‌ای به ارث نبرده است، بلکه به طور عمدی به سمت منظومه شمسی داخلی فرستاده شده است.
علاقه زیادی از سمت عموم به ادعاهای «لوب» در فضای آنلاین وجود دارد. با این حال، علاقه علمی کمی به آن نشان داده شد. دلیل این امر این است که هر چه بیشتر به این جرم نزدیک شدیم و به آن نگاه کردیم، بیشتر شبیه به یک دنباله‌دار به نظر می‌رسید.
«تام استاتلر»(Tom Statler) دانشمند ارشد ناسا برای اجرام کوچک منظومه شمسی در مورد چنین ادعاهایی گفت: این جرم شبیه به یک دنباله‌دار است. کارهای دنباله‌دارها را انجام می‌دهد و هر لحاظ بسیار بیشتر شبیه دنباله‌دارهایی است که می‌شناسیم. این جرم برخی ویژگی‌های جالبی نیز دارد که کمی با دنباله‌دارهای منظومه شمسی ما متفاوت است، اما بیشتر مانند یک دنباله‌دار رفتار می‌کند. بنابراین شواهد به شدت نشان می‌دهد که آن یک جرم طبیعی و دنباله‌دار است.
وی در بیانیه‌ای و در پاسخ به این ادعاها گفت: مقالات علمی که این جرم را بررسی کرده‌اند، دریافته‌اند که این یک دنباله‌دار است، اولین دنباله‌داری که از خارج از منظومه شمسی خودمان مشاهده کرده‌ایم. همچنین، سریع‌ترین دنباله‌داری است که تاکنون دیده‌ایم. مشاهده این جرم در حین نزدیک شدن جالب خواهد بود، حتی اگر در نزدیک‌ترین نقطه به خورشید، از دید ما خارج شود، اما ناسا می‌تواند با اطمینان بسیار زیاد، با توجه به مشاهدات انجام شده، اظهار کند که این جرم تهدیدی برای زمین نیست و به طور پنهانی حامل فناوری فرازمینی برای نابودی بشریت نیست