آریا بانو - خراسان / در چند سال اخیر، پژوهش‌های مختلفی این ایده عجیب را اثبات کرده‌اند که تروما و تأثیرات تجربه‌های تلخ زندگی مانند جنگ، نسل‌کشی، سوءاستفاده و عوامل محیطی ممکن است به صورت ژنتیکی از یک نسل به نسل دیگر منتقل شوند. به گفته محققان تجربه تلخی که مهم باشد با فرد نمی‌میرد، بلکه پس از او به شکلی به حیات خود ادامه می‌دهد. این ایده که ما می‌توانیم حامل میراث ترومای نیاکانمان باشیم، برای برخی افراد قابل درک است، زیرا این افراد چیزی فراتر از مجموع تجربیات شخصی خود را حس می‌کنند.
علمی که این پدیده را توضیح می‌دهد «اپی‌ژنتیک» نام دارد؛ مطالعه‌ای که به بررسی نحوه روشن و خاموش‌شدن ژن‌ها می‌پردازد. این فرایند مولکولی، با افزودن یا حذف برچسب‌های شیمیایی به ژن‌ها، فعالیت برخی را تقویت و برخی دیگر را خاموش می‌کند. به گفته «ایزابل مانسوی»، استاد نورواپی‌ژنتیک، ژنوم مانند «سخت‌افزار» بدن است، اما این «نرم‌افزار» اپی‌ژنتیک است که به ژن‌ها دستور می‌دهد چگونه رفتار کنند و این نرم‌افزار دایم در پاسخ به محیط درحال تغییر است.