بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / مادران وظیفه دارند در دنیای مدرن امروز، فرصت‌هایی را برای «کودکی کردن» بیشتر فرزندان‌شان فراهم کنند.
چند وقت پیش بچه‌های یک روستا را که دیدم، تازه فهمیدم بچه‌های خودم به اندازه کافی کودکی نمی‌کنند. دخترک روستایی را دیدم که هم سن دختر من بود و با چالاکی از درخت‌ها بالا می‌رفت و با دست‌های خودش، رسیده‌ترین و خوش آب‌ و ‌رنگ‌ترین میوه‌ها را می‌چید. پسرکی را دیدم که از روی جوی آب می‌پرید و با مرغ و خروس‌ها بازی می‌کرد و هر روز ساعت‌ها با گِل و سنگ، برای خودش خانه می‌ساخت. بعد به بچه‌های خودم فکر می‌کردم که صبح که از خواب بیدار می‌شوند، اول از همه باید کمی «پویا» تماشا کنند، بعد در بهترین حالت ممکن عروسک بازی کنند! احساس می‌کردم یک جای کار ایراد دارد.
بچه‌ها باید زندگی اصیل‌تری را تجربه کنند
قبل‌ترها در مقاله‌های متعدد روان شناسی خوانده بودم که بچه‌ها در سنین زیر هفت سال از طریق «تجربه کردن دنیا و مشاهده پدیده‌های طبیعی» می‌آموزند و هوش‌شان افزایش می یابد نه از طریق کلاس‌های متعدد یا آموزش‌های نظری. به عبارت دیگر هراندازه والدین محیط‌های متنوع‌تر و متفاوت‌تری برای کودکان مهیا کنند، آن‌ها بیشتر می‌آموزند و احتمالا بهره هوشی‌شان افزایش می یابد. بنابراین تصمیم گرفتم که حداقل هفته‌ای یک بار یا دو هفته یک بار با رعایت کامل شیوه نامه های بهداشتی، بچه‌ها را ببرم به یکی از روستاها یا مناطق خلوت و سرسبز اطراف شهر، به جایی که بتوانند ارتباط بیشتری با طبیعت برقرار کنند. جایی که چشمه‌ای داشته باشد برای آب بازی کردن بچه‌ها یا فضایی دست نخورده برای گِل بازی کردن و آشنا شدن آن ها با گیاهان و درختان مختلف. همچنین سعی کردم حیوانات و حشرات گوناگون را نشان‌شان دهم.
این گشت و گذارهای یک روزه و کم هزینه، برای بچه‌ها سرشار از شگفتی و جذابیت بود. هرچند بعد از بازگشت به خانه، باید ساعت‌ها وقت می‌گذاشتم برای شستن سر تا پای خیس و گلی شده بچه‌ها و لباس‌هایشان اما می‌ارزید به این که بچه‌ها زندگی اصیل‌تری را تجربه کنند و کودکی غنی‌تری داشته باشند. بعدها این روش را به چند نفر از مادرهای فامیل که بچه‌هایی در همین سن و سال داشتند، توصیه کردم اما آن‌ها گفتند حاضر نیستند به کودکان‌شان اجازه مثلا «گِل بازی» کردن را بدهند زیرا چنین فعالیت‌هایی را که کاملا برای رشد کودک لازم است، «کثیف کاری» می‌دانند! گاهی با خودم فکر می‌کنم که چنین مادرهایی احتمالا بیش از آن که واقعا به پرورش هوش و خلاقیت فرزندانشان فکر کنند، به «کلاس اجتماعی» فعالیت‌هایی که برای فرزندانشان فراهم می‌کنند، فکر می‌کنند!
روی رفتارهای وسواس گونه‌تان خط بکشید
نکته آخر این‌که شاید لازم باشد گاهی کمی روی رفتارهای وسواس گونه‌مان خط بکشیم یا کمی بیشتر خودمان را به زحمت بیندازیم تا در عوض کودکان سالم‌تر و باهوش‌تری پرورش دهیم. شاید ما مادرها وظیفه داریم در دنیای مدرن امروز، فرصت‌هایی را برای «کودکی کردن» بیشتر و ارتباط هر چه بیشتر با طبیعت برای فرزندان‌مان فراهم کنیم، به این امید که بتوانیم کمبودهای ناشی از زندگی در محیط‌های بسته و آپارتمانی را جبران کنیم.
نویسنده : زهرا وافر | کارشناس‌ارشد روان‌شناسی بالینی