بزرگنمايي:

آریا بانو - دنیای تصویر / بخش مهمی از تولیدات سینمای ایران را یا ملودرام های اجتماعی شکل گرفته براساس خرده داستان تشکیل می دهند یا کمدی‌هایی که اساسا فیلمنامه های لاغری دارند. به همین خاطر هم وقتی مخاطب حرفه ای تر این سینما با فیلمی شکل گرفته بر پایه قواعد کلاسیک مواجه می شود، از آن استقبال کرده و با اشتیاق بسیار به تماشایش می نشیند. اتفاقی که سال گذشته در رابطه با «سرخپوست» ساخته نیما جاویدی رخ داده و آن را به یکی از محبوب ترین فیلم های اکران سال 98تبدیل کرد.
جاویدی فیلمنامه «سرخپوست» را براساس یک معما شکل داد و حتی خرده داستان هایش را هم حول محور آن چیده است. قصه یک زندانی بی گناه محکوم به اعدام که در ماجرای نقل مکان زندانیان به یک زندان جدید، گم شده و حال سرگرد نعمت جاهد در آخرین روز ریاستش بر زندان باید او را پیدا کند.
جاویدی برای نقش قهرمان فیلم خود نیاز به بازیگری داشته که در مرز میان تیپ و شخصیت حرکت کند و #نوید_محمدزاده انتخابی کاملا هوشمندانه برای این نقش به حساب می آید. بازیگری با تعداد زیادی از نقش های برونگرا که در این نقش باید برعکس عمل کند. چرا که دیگر طرف حساب او یک خلافکار خرده پا یا قاچاقچی عمده شیشه نبوده و باید یک سرگرد کلاسیک دهه چهل را به تصویر کشیده و باورپذیر کند. آدم جاه طلب، خونسرد و در عین حال مقتدری که لایه های درونی دیگری نیز دارد که مهمترین آن عشقش به سوسن کریمی مددکار زندان است.
نوید محمدزاده در همان سکانس گفتگو با مرد میانسال نجار برای ساخت یک چوبه دار جدید، بخش پرجذبه و تا حدی خشن سرگرد را به تماشاگر نشان داده و تنها چند سکانس بعد بخش عاشق پیشه او را پس از گرفتن حکم ریاست شهربانی شهری دیگر را به نمایش می گذارد.
با گم شدن احمد سرخپوست هنگام انتقال زندانیان، محمدزاده از سرگرد نعمت جاهد یک ژاور وطنی می سازد که نمی خواهد مغلوب یک زندانی شود و از طرف دیگر هم برای از دست ندادن مددکار زندان تلاش می کند.
این بازیگر جوان همچون یک بندباز ماهر روی طناب باریک نقش حرکت کرده و در نهایت آن را به سلامت به نقطه پایان می رساند.
محمدزاده در سرخپوست بسیاری از اکت های همیشگی اش را کنار گذاشته و کاملا در قالب نقش نشسته است. در این مسیر هم از چشمان نافذ خود بیشترین بهره را گرفته و ابعاد تازه تری به شخصیت سرگرد بخشیده که اوج آن را در سکانس پایانی فیلم مشاهده می کنیم.
محمد جلیلوند