بزرگنمايي:

آریا بانو - بانک ورزش / در فوتبال ایران یک باور عمیق وجود دارد که می‌گوید اهالی فوتبال هر چقدر از رسانه‌ها فاصله داشته باشند، عملکردشان بهتر می‌شود و بهره‌وری آنها بالاتر خواهد رفت. البته این باور شاید تا حدی درست باشد؛ به هر حال زیاده‌روی در هر زمینه‌ای غلط است و حضور در رسانه‌ها هم نمی‌تواند از این قاعده مستثنی باشد، اما فراموش نکنیم رسانه‌گریزی هم هرگز معجزه نکرده است. به پرسپولیس نگاه کنید؛ این تیم چهار سال است دارد قهرمان می‌شود، اما در تمام طول این مدت، تقریبا همه اعضای تیم در دسترس رسانه‌ها بوده‌اند. شاید غیر از کریم باقری که فقط موقع دیر شدن دریافت دستمزد یا عقد قراردادش مصاحبه می‌کند(!) بقیه همیشه پاسخگو بوده‌اند. حتما با یک جستجوی کوتاه ذهنی مصادیق پرشماری از مصاحبه‌های علیرضا بیرانوند، جلال حسینی، شجاع خلیل‌زاده، کنعانی، شیری، نعمتی، عالیشاه، ترابی، علیپور و دیگران را پیدا می‌کنید. حتی مهدی طارمی هم دوره حضورش در تیم راحت با رسانه‌ها حرف می‌زد. سرمربیان پرسپولیس هم کاملا در دسترس بودند. برانکو که یک الگو در تعامل با رسانه‌ها به شمار می‌آمد، کالدرون نیز به چندین درخواست مصاحبه از سوی رسانه‌های دیداری، نوشتاری و آنلاین جواب مثبت داد، الان هم یحیی گل‌محمدی خودش را پنهان نکرده است. آیا این مسایل به پرسپولیس ضربه زد؟
در نقطه مقابل سال‌هاست که در استقلال به شکلی شگفت‌انگیز یک گارد بسته مقابل رسانه‌ها وجود دارد و عجیب اینکه هیچ نوعی تغییری در هیچ سطح، حتی مدیریت و کادرفنی هم این اصل را عوض نکرده است. بازیکنان این تیم بسیار به ندرت تن به مصاحبه می‌دهند و همه تمرکزشان روی جام‌هایی است که نمی‌گیرند! اول مطلب هم گفتیم حتما باید حجم مصاحبه‌ها مدیریت شود و حساب و کتاب داشته باشد. در این مورد نه افراط جواب می‌دهد و نه تفریطی که الان گریبان استقلال را گرفته است. باز اگر این تیم موفقیت‌های قابل توجهی کسب می‌کرد، می‌شد این استراتژی سکوت جمعی را به عنوان بخشی از رازهای کامیابی تلقی کرد، اما واقعا این همه وقت قهر با رسانه‌ها چه آورده‌ای برای آبی‌ها داشته است؟