بزرگنمايي:

آریا بانو - لست سکند / روزی که برایان اِنگ سعی داشت استخوان‌های دایناسوری را در صخره‌ای در سازند موریسون که جزء معروفترین مناطق فسیلی غرب آمریکا است بررسی کند، موضوع عجیبی را در پاهایش متوجه شد. این طرح مبهم چیزی بود که به نظر می‌رسید یک استخوان باشد و نزدیک 2 متر طول داشت. به نظر انگ، این استخوان از هر استخوانی که قبلا دیده بود، بزرگ‌تر به نظر می‌رسید. این استخوان آنقدر بزرگ بود که در نهایت انگ در کنار همکارانش به این نتیجه رسیدند، فقط یک دایناسور می‌تواند چنین استخوان بزرگی داشته باشد و آن برکیوسور است که دایناسوری نادر در عصر ژوراسیک پسین بوده است. همراه ما در لست سکند باشید تا ببینیم انگ و گروهش چطور این استخوان را کشف و سپس از دره خارج می‌کنند.
خب ظاهرا دیرینه شناسان پای راست این دایناسور کم یاب را کشف کرده بودند، بله این کشفی هیجان انگیز است. دیرینه شناسان با استفاده از دو اسب محلی کلایدسدال به نام‌های دارلا و مالی، فسیل استخوان‌های 472 کیلوگرمی را از دره دور افتاده خارج کردند. آن‌ها با وجود سابقه حفاری ده ساله در سازند مورسیون، هیچ وقت پیش بینی کشف چنین استخوانی را نمی‌کرده‌اند.
سازند موریسون جایی است که بین 147 تا 156 میلیون سال قدمت دارد. بیشتر دایناسورهایی که در آنجا حفاری شده‌اند، از لایه‌های بالایی خاکستری (‏موریسون)‏ به نام حوضه برشِ بوده‌اند. اولین سنگواره برکیوسور که یک تکه اسکلت است در سال 1900 در حوضه برشِ در نزدیکی فروتا کشف شده است. ولی پیدا کردن استخوان پا با سایر استخوان‌ها متفاوت است.
تنها 10 فسیل تایید شده از خانواده برکیوسور در دنیا وجود دارد که هیچ یک کامل نیستند، اما سازند موریسون بیش از 200 فسیل از کاماراسور و بیش از 100 فسیل از دیپلودوکوس، آپاتوسور و برانتوسور را در خود جای داده است که همه آن‌ها گیاه خواران بزرگ و دراز گردن بوده‌اند. دیرینه شناسان حدس می‌زنند که این دایناسور نادر در این منطقه زندگی نمی‌کرده است و استخوان‌هایش از راهی دورتر شسته شده است و به این منطقه رسیده است.
گروه اِنگ بر روی بخش قدیمی‌تر و کم‌تر مطالعه شده موریسون به نام قسمت نمک شویی متمرکز شده بودند. در این قسمت، تشخیص استخوان‌های دایناسور آسان‌تر است. طی میلیون‌ها سال، استخوان‌های متخلخل، فلزات سنگین مانند؛ آهن و اورانیوم را از ماسه‌سنگ‌های اطراف جذب کرده‌اند و آن‌ها را به بنفش تیره یا قهوه‌ای مایل به قهوه‌ای تبدیل کرده‌اند. باستان شناسان همیشه می‌دانند که نمک شویی فسیل‌های زیادی دارد ولی خب دسترسی به آن سخت است.
از طرفی به دلیل موقعیت و زمین سختی که دارد، پس از کشف، انتقال فسیل نیز بسیار مشکل است و بعضی از دسترسی‌ها غیر ممکن است. این استخوان پا در بخشی در زیر خاک و بوته پنهان بوده است و انگ و گروهش برای اینکه سرما و رطوب فسیل استخوان را تکه‌تکه نکند، سریعا اقدام به انتقال آن کرده‌اند.
یکی از این دیرینه شناسان به همراه خانواده به محل اکتشاف آمده است و فرزند 9 ساله وی پیشنهاد استفاده از اسب را مطرح می‌کند. این کودک که سعی دارد در هر کاری اسب‌ها را مشارکت دهد، پیشنهاد می‌کند به جای انتظار برای تامین هزینه استفاده از هلیکوپتر، از اسب‌های کلایدسدال استفاده شود؛ بنابراین گروه پیشنهاد عضو کوچک خود را قبول می‌کند و از اسب‌های کلایدسدال که برای حمل بارهای سنگین مناسب هستند، استفاده می‌کند.
آن‌ها فسیل را در نوارهایی از گچ سفید قرار داده و سپس آن را در یدک کش می‌گذارند و سپس از دره بیرون می‌کشند. این فسیل استخوان هنوز بصورت رسمی به نمایش درنیامده است اما به زودی در کاخ یوتا فیلد به نمایش رسمی گذاشته می‌شوند.
تا به حال در طبیعت به فسیلی برخورد کرده‌اید که باعث کنجکاوی شما شده باشد که این فسیل چقدر می‌تواند قدمت داشته باشد؟!