بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / چسبندگی‌های شایع در زنان چند دسته‌اند؛ یکی چسبندگی داخل رحم است و دیگری چسبندگی در داخل لگن. چسبندگی‌ نوع اول اگر در رحم اتفاق بیفتد زنان ممکن است دچار نازایی شوند، چرا که بافت داخل رحم محل لانه‌گزینی جنین است و با آسیب دیدن آن خطر نازایی به وجود می‌آید. همچنین ممکن است موجب سقط‌های مکرر یا دردهای زیر شکم یا قطع قاعدگی شود.
چسبندگی نوع دوم
آن چسبندگی که بین مردم مصطلح است در واقع چسبندگی لگن است که در اطراف رحم یا بیرون از آن اتفاق می‌افتد که بین رحم، تخمدان‌ها، جداره روده و جداره شکم یا جداره لگن چسبندگی ایجاد می‌کند.باز هم عفونت‌ها در صدر علل به وجود آمدن این عارضه هستند. عفونت‌های ناشی از میکروب «کلامیدیا» یکی از علت‌های این چسبندگی است. چسبندگی داخل رحمی در شرایط معمولی برای هیچ زنی اتفاق نمی‌افتد، چرا که پوشش درونی رحم یا مخاط آندومتر به طور طبیعی و مرتب ایجاد می‌شود و ریزش می‌کند که باعث به وجود آمدن قاعدگی می‌شود. اما گاهی اوقات تحت شرایطی این مخاط از بین می‌رود و کم‌کم به دلیل فقدان آندومتر، قسمت‌های مختلف داخلی رحم به هم می‌چسبد که به اصطلاح به آن «نشانگان آشرمن» گفته می‌شود.
بیماری‌هایی که می‌تواند ابتلا به چسبندگی رحم را زیاد کند
یکی از بیماری‌هایی که می‌تواند احتمال ابتلا به چسبندگی رحم را زیاد ‌کند آندومتریوز است که در این بیماری، بافت داخل رحم بیرون از رحم ایجاد می‌شود و می‌تواند چسبندگی‌ زیادی را داخل لگن ایجاد کند.
در عفونت‌های ناشی از بیماری سل و نیز در کسانی که آپاندیسیت کهنه دارند و دیر به آن رسیدگی شده یا سوراخ شده است، همچنین در زنانی که اعمال جراحی شکمی‌ داشته‌اند یا به عنوان نمونه، روده‌شان مورد جراحی قرار گرفته، ممکن است چسبندگی در لگن و شکم ایجاد شود. ایجاد بیماری‌های شکمی ‌مانند آپاندیسیت در افراد اجتناب‌ناپذیر است و هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی آن را بگیرد ولی توصیه می‌کنیم که برای هر نوع بیماری، هر چه زودتر اقدام و از پیشرفت آن جلو‌گیری شود.
دلایل ایجاد چسبندگی
ایجاد هر گونه آسیب، زخم یا عفونتی در داخل دیواره رحم می‌تواند بهانه‌ای برای آغاز چسبندگی رحمی باشد. به عبارتی، چسبندگی رحم به موقعیتی اطلاق می‌شود که در بافت دیواره پوششی رحم، زخم‌هایی ایجاد شود. چسبندگی رحم اغلب بعد از زخم در حفره رحم مانند اتساع و کورتاژ اتفاق می افتد که برای ختم حاملگی یا سقط جنین، خون ریزی بیش از حد رحم بعد از زایمان یا دیگر شرایط ژنتیکی ایجادمی شود. دلایل دیگر ممکن است مربوط به جراحی های سرپایی باشد که بافت هایی مانند پولیپ یا فیبروم یا آندومتریت (عفونت لایه رحم) را از بین می برد. شرایط درمان چسبندگی رحم با فیبروم های رحمی یا پولیپ های آندومتر متفاوت است.
علایم چسبندگی رحم
زنان مبتلا به چسبندگی رحم ممکن است هیچ علامتی را تجربه نکنند اما برخی از خانم ها فقط ممکن است چرخه قاعدگی نامنظم، خون ریزی سبک یا نداشتن قاعدگی را تجربه کنند.
مهم ترین پیامد چسبندگی رحم
از مهم ترین آثار چسبندگی رحم می توان به ناتوانی در بارداری یا سقط مکرر اشاره کرد. در موارد نادرتر، ممکن است جریان قاعدگی توسط چسبندگی ها مسدود شود و باعث درد لگن یا دیسمنوره (دوره های قاعدگی دردناک) شود.
راه های تشخیص چسبندگی رحم
چسبندگی رحم معمولاً با روش اشعه ایکس به نام هیستروسالپنگوگرام (HSG) تشخیص داده می شود که از یک سوند کوچک که در دهانه رحم قرار می گیرد برای پمپ کردن رنگ داخل رحم استفاده می شود. در سونوگرافی شور، یک محلول شور در داخل حفره رحم وارد و سونوگرافی انجام می شود که می تواند چسبندگی را نیز تشخیص دهد. همچنین با هیستروسکوپی می توان چسبندگی داخل رحمی را تشخیص داد.
درمان
به طور کلی از هیستروسکوپ برای از بین بردن چسبندگی داخل رحمی استفاده می شود، اگرچه هنوز داده های زیادی وجود ندارد که اثبات این روند احتمال سقط جنین را کاهش می دهد.در موارد شدید، ممکن است بیش از یک روش برای درمان موفقیت آمیز چسبندگی رحم انجام شود. افزون بر این، ممکن است پزشک برای جلوگیری از ایجاد دوباره چسبندگی، هورمون یا NSAIDS (داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی) تجویز کند و گاهی اوقات جراح ممکن است توصیه کند که یک سوند پلاستیکی ساختاری را درون رحم برای چند روز یا حتی چند هفته نگه دارید تا دیوارها حفظ شود.
منابع : بیتوته، دکتر سلام، نی نی بان