بزرگنمايي:

آریا بانو - جاده منتهی به مرز از یک جاده آسفالته دو لاین به جاده تک لاین و در محل هایی خاکی تبدیل می‌شود که جنگ ایران و عراق در سال 1980 و انفجار مین آن را تخریب کرده است و در تابلوهایی در دو طرف جاده نوشته شده «مراقب مین باشید».

خاب» اسناد ویکی لیکس در رابطه با ایران را که متعلق به سال های 1972 تا 2009 است، را به صورت روزانه و به منظور آگاهی مخاطبان نسبت به تحولات و اتفاقات گذشته، منتشرمی کند
سندی محرمانه از کانادا به تاریخ ٢٩ اردیبهشت 1382 با عنوان «پناهندگان ایرانی در عراق» منتشر شده است.
متن این سند که ویکی لیکس آن را منتشر کرده، در زیر آمده است:
موضوع سند: پناهندگان ایرانی در عراق
دوشنبه 7:44 دقیقه نونزدهم می 2003
از: کویت
به: نامشخص
خلاصه
تعداد تخمینی 7 هزار پناهنده ایرانی در عراق زندگی می کنند، که اغلب در اقامتگاه‌های العامره تا الکوت هستند. با شکست رژیم سابق، زندگی برای آنها دشوارتر شده است. وقتی اغلب آنها در دوران جنگ ایران و عراق در 23 سال پیش به این کشور آمدند، رژیم عراق زمین هایی را به عنوان پاداش به آنها داد. البته در ماه‌های اخیر برخی پناهجویان گلایه دارند که به زور از خانه‌هایشان در جنوب بیرون رانده شده اند و خانه‌هایشان سوزانده و مزارع شان تخریب و زمین‌هایشان توسط محلی های عراقی غصب شده است. دیگر پناهندگان ایرانی خانه هایشان را رها کردند تا به جنوب ایران بروند اما متوجه شدند که مرزها بسته شده است و هیچ آب و غذایی هم ندارند. کمیسریای حقوق بشر سازمان ملل از این موقعیت آگاه بوده و با نمایندگان پناهندگان ایرانی دیدار کرده تا مشکلات را حل و پذیرش پناهندگان ایرانی را از سربگیرد. پایان خلاصه
سابقه
تعداد زیادی از پناهندگان ایرانی در عراق در شهر دوجیل در جنوب الکوت زندگی می کنند. از میان 12 هزار نفر ساکن دوجیل، 5 هزار نفر آن پناهنده ایرانی هستند.
کمیسریای عالی پناهندگان سازمان ملل اخیراً با نمایندگان پناهندگان در این شهر دیدار کرده است. یکی از مسئولان موقعیت آنها را «انفجاری» توصیف کرده و می گوید می تواند به درگیری مسلحانه میان گروه هایی از عراقی های محلی و پناهندگان ایرانی منجر شود که هردوی آنها اسلحه دارند. برخی از پناهندگان شکایت می کنند که عراقی ها به آنها دستور داده اند خانه هایشان را ترک کنند. سازمان ملل حتی می گوید رهبران چهار قبیله عراق که در دوجیل با آنها دیدار کرده اند، می گویند که «وقت آن رسیده ایرانی ها زمین هایشان را بگذارند و به ایران برگردند».
برخی پناهندگان شکایت دارند که عراقی های محلی به آنها گفته اند آنها روی زمین های عراقی ها زندگی می کنند و باید به ایران برگردند. دیگران می گویند یک شبکه رادیویی ایرانی به آنها گفته به مرزها بروند زیرا اجازه ورود به ایران به آنها داده خواهد شد. برخی خانواده های پناهندگان حاضر به ترک نشدند زیرا نمی خواهند اینجا را ترک کرده و یا مجبور به فروش دام هایشان شوند.
در واکنش به این عوامل، حدود 500 پناهنده خانه هایشان را در الکومیت و رودخانه سعد رها کرده اند. پناهندگان به مرز مخفی شهرانی بین ایران و عراق می‌روند و این گروه در پست مرزی عراق در میانه بیایان در حدود 100 کیلومتری شمال شرق العامره چادر زده اند.
برآورد مؤسسه دارت از کمپ پناهندگان
دارت و نیروهای درمانی سازمان ملل با اسکورت دو خودروی نیروهای ائتلاف روز 10 می به محل اقامت این پناهندگان رفتند تا ارزیابی سریعی از نیازهای آب و غذای کسانی داشته باشند که در نقطع مرزی زندگی می کنند.
جاده منتهی به مرز از یک جاده آسفالته دو لاین به جاده تک لاین و در محل هایی خاکی تبدیل می شود که جنگ ایران و عراق در سال 1980 و انفجار مین آن را تخریب کرده است. در مسیر رسیدن به پست مرزی، تابلوهایی در دو طرف جاده دیده می شد که نوشته بود «مراقب مین باشید». تانک ها و کامیون های سوخته عراقی صحنه ای را بوجود آورده که یادآور بزرگراه موازی آن در مرزی شمال شرقی است.
پست مرزی عراق شامل چند ساختمان از جمله یکی شبیه یک قلعه کوچک با چهار برج است که مدتها پیش رها شده و پناهجویان و مسئولان گمرک از آن استفاده می کنند. رهبر قبیله ای یا شیخ پناهندگان می گوید زندگی در پست مرزی «از زندگی حیوانات هم سخت تر است. حیوانات حداقل سرپناه دارند». دما همین حالا در روز به بالای 90 درجه فارنهایت می رسد و با شروع تابستان گرمتر هم خواهد شد.
پناهندگان غالبا در فضا باز مستقر شده اند و تعداد کمی از آنها از چادرهایی بزرگ به عنوان مسکن خود استفاده می کنند که شیخ و خانواده بزرگ او جزو آنها هستند اما بیشتر آنها با ضایعات فلزی برای خود سرپناه ساخته اند و روی آن را با چوب و پتو یا پارچه پوشانده اند.
هرچند شیخ می گوید 104 خانواده یا 750 پناهنده ایرانی برای یک ماه در مرز زندگی کرده اند اما دارت تخمین می زند که تعداد پناهندگان نصف این تعداد باشد. شیخ می گوید انتظار دارد تعداد بیشتری از پناهندگان به دنبال آنها به اینجا بیایند اگر ثابت شود که اجازه عبور آنها به داخل ایران داده می شود.
هیچ آب آشامیدنی یا برقی در این پناهگاه وجود ندارد. زنان پناهندگان یک دبه 20 لیتری را از آب آشامیدنی داخل تانکر هلال احمر ایران در یک کیلومتری شرق پناهگاه پر می کنند و با گذاشتن آن روی سرشان به پناهگاه برمی گردند. مسئولان سازمان پناهندگان در دیدار دیگری از این محل اعلام کردند زمان های مراجعه این تانکر به محل نامنظم است. پناهندگان به دارت گفته اند که آب آن تمیز است، هرچند آزمایش باکتری یا ناخالصی در مورد آن انجام نشده است. بسیاری از والدین شکایت دارند که بچه هایشان دچار اسهال هستند. به گفته رهبر پناهندگان، یک بچه از سینه پهلو مرده است. برخی خانواده های پناهندگان تعداد کمی آنتی بیوتیک شامل آموکسی سیلین در اختیار داشتند.