بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / می‌دانید سینمای ایران، در عین کیفیت بالای فیلم‌ها و آوازه آن در جهان، مخاطبان چندان فراگیری ندارد. جمعیت زیادی از مردم ایران که در روستاها، شهرها و شهرستان‌های کوچک زندگی می‌کنند، به سینما دسترسی ندارند و به کلی از دایره مخاطبان آن خارج‌اند. با این حال، از 2-3 سال پیش، سازمان سینمایی با ایجاد طرح سینماسیار، سعی داشته تا حدی، این مشکل را رفع کند؛ اگرچه هیچ‌گاه سینماگران، این طرح را جدی نگرفته‌اند. برای اولین بار، سازندگان فیلم سینمایی «منطقه پرواز ممنوع»، به طور جدی روی این طرح سرمایه‌گذاری و با استفاده از تبلیغات مناسب و شبکه اکران‌کننده‌های جشنواره مردمی عمار، سعی کرده اند این فیلم را در دسترس مخاطبانی تازه قرار دهند؛ در شهرهایی چون تالش، نهاوند، درچه، فیروزان، رامهرمز، شهمیرزاد، تفت، سوادکوه و... . همین حالا اگر به صفحه مربوط به فیلم «منطقه پرواز ممنوع» در آدرس ekran.ammaryar.ir مراجعه کنید، آمار و اطلاعات مربوط به جزئیات نمایش این فیلم در شهرهای بدون سینما، به صورت آنلاین، در دسترس است. تا عصر دیروز 45 هزار و 594 نفر در 339 سئانس، «منطقه پرواز ممنوع» را از طریق سامانه سینماسیار تماشا کرده‌اند. در ادامه، گپ‌وگفت خراسان را با حامد بامروت نژاد تهیه‌کننده «منطقه پرواز ممنوع» می‌خوانید:
چه شد که اکران «منطقه پرواز ممنوع» را در شهرهای بدون سینما، به طور جدی پیگیری کردید؟
می‌دانید حدود 900 شهر ایران، سینما ندارد و یکی از دلایل عمده‌ای که باعث شده کل مخاطبان سینمای ایران، به 3-4 درصد مردم کشور محدود شود، نبود زیرساخت سینماست. انگار سینمای ایران، قناعت خیانت‌کارانه‌ای به همین 3-4 درصد مخاطبش دارد؛ گویی دوست ندارد این گستره مخاطب را توسعه دهد. این در وجوه مختلف سینمای ایران دیده می‌شود؛ از زیرساخت گرفته تا قیمت بلیت. گاهی دوستان به ما می‌گفتند شما در شهرهای بدون سینما، قیمت بلیت را نیم‌بها در نظر می‌گیرید. من در پاسخ می‌گفتم قیمت بلیتی که شما در نظر می‌گیرید، دو برابر وسع مخاطب است. با چه سازوکاری به این نتیجه رسیده‌اید که قیمت بلیت باید 15-20 هزار تومان باشد؟ قاعدتاً دهک خاصی از جامعه می‌تواند تفریحی داشته باشد که برای یک خانواده 4 نفره، با احتساب هزینه‌های رفت‌وآمد، پارکینگ و خوردوخوراک، 100-150 هزار تومان هزینه کند. چرا بقیه دهک‌ها دیده نمی‌شوند؟ انگار سینمای ایران در سازمان دهی خودش دوست ندارد از این 3-4 درصد مخاطب، فراتر برود و مخاطب بیشتری را جذب کند. در خصوص گونه هم همین طور است. اکران در شهرهای بدون سینما، تلاشی است برای این که بتوانیم مخاطبان بیشتری را نسبت به آن 3-4 درصد معمول، به سینما بیاوریم.
عنوان «ستاد اکران مردمی» که در خبرها به آن اشاره شده، شامل چه کسانی است؟
«ستاد اکران مردمی» عنوان جمعی است که فیلم مماس با دغدغه‌های آن‌هاست و علاوه بر این که خودشان فیلم را می‌بینند، حاضر شده‌اند تا فیلم را برای آدم‌های بیشتری نمایش دهند از جمله آن‌ها، اکران‌کننده‌ها یا به اصطلاح سینمایی «سینمادارها» هستند. مثلاً سینمادار ما در شهر میاندوآب در استان آذربایجان غربی، یک خانم معلم است یا در پاریز کرمان، امام جمعه شهر است! قشری که ذهنیت عمومی درباره آن‌ها، این است که در برابر سینما، گارد دارند و آن را قبیح می‌دانند. اما این طور نیست، اگر در فیلم خود، آن‌ها را به رسمیت بشناسید و مماس با دغدغه‌های آن‌ها حرکت کنید، امام جمعه هم می‌شود سینمادار، فیلم پخش می‌کند و 800 نفر مخاطب جمع می‌کند.
سینما سیاری که با استفاده از آن، فیلم را نمایش می‌دهید، چه دستگاهی است و چه کیفیتی دارد؟
سینماسیار، مشتمل بر یک دستگاه ویدئو پروژکتور خوب و سینمایی، یک هارد حاوی نسخه دی‌سی‌پی (رمزگذاری‌شده و غیرقابل کپی) فیلم، یک پرده بزرگ و دو باند صوتی است. کاملاً امکانات یک سینما که با یک خودروی سواری هم قابل حمل است.
این تجهیزات متعلق به کیست؟
تعدادی متعلق به انجمن سینمای جوانان، بخشی دیگر متعلق به مؤسسه راوی فیلم وابسته به بسیج و دو دستگاه هم متعلق به مجموعه جشنواره عمار است. اکران توسط سینماسیار، برای فیلم‌های دیگر هم هست اما در خصوص «منطقه پرواز ممنوع»، کاملاً هم‌تراز و هم‌پایه امکانات سینمایی ماست و اکران در شهرهای بدون سینما را حاشیه‌ای و تزیینی نمی‌بینیم. برای رسیدن به یک میلیارد نیز تلفیق این دو برای ما مهم بود. در خصوص فیلم‌های دیگر، معمولاً بعد از اکران رسمی در سالن‌های سینما، اکران سینماسیار شروع می‌شود اما برای «منطقه پرواز ممنوع» کاملاً همزمان این اتفاق افتاد.
دقیقا چند دستگاه در اختیار دارید؟
حدود 60 دستگاه.
در چه مکان‌هایی اکران می‌کنید؟
هر جایی که زیرساخت مناسبی داشته باشد، یعنی سالنی با نور مناسب و صندلی.
وجود صندلی مهم است؟ چون در جشنواره عمار، بسیار اتفاق می‌افتد که نمایش فیلم در مسجد انجام می‌شود و مخاطبان روی زمین می‌نشینند.
نه لزوماً. مثلاً در دلگان استان سیستان و بلوچستان، فیلم به مدت دو روز و برای حدود 800 نفر اکران شد و در آن نمایش‌ها، مخاطبان روی زمین می‌نشستند. ما تجهیزات پخش را فراهم می‌کنیم، امکانات سالن دیگر به توان آن شهر بستگی دارد. شهری سالن مجهز و دارای صندلی دارد ولی در شهری دیگر، در یک حسینیه نمایش داده می شود. اما عجالتاً سعی کرده‌ایم کیفیت پخش را در سطح مناسبی نگه داریم. در جشنواره عمار، نسخه به هر مسجدی داده می‌شد و با هر امکاناتی، پخش می‌شد که خب گاهی هم کیفیت مطلوب نبود اما برای «منطقه پرواز ممنوع» کیفیت را حفظ کرده‌ایم.
انجمن سینمای جوان و راوی فیلم از عواید بلیت‌فروشی سهم می‌برند؟
توافقی وجود دارد؛ درصدی را آن دو مؤسسه برمی‌دارند، درصدی را نیز شخصی که تبلیغ می‌کند. به طور کلی متغیر است اما نسبت به پخش سینمایی معمول، برای تهیه‌کننده به‌صرفه‌تر است.
در هر شهر چند اکران دارید؟
کاملاً متغیر است و به تقاضا بستگی دارد.
سینمادار هم از بلیت‌فروشی سهم می‌برد؟
بستگی دارد. گاهی بدنه مردمی است و به صورت انگیزشی پای کار هستند. گاهی هم خود اپراتور دستگاه سینماسیار است که سهم می‌برد.
قیمت بلیت چقدر است؟
متغیر است، کاملاً بنا بر توان شهر. برای رفتن این دستگاه به شهرستان‌ها، باید حدنصاب مشخصی تأمین شود تا حضور دستگاه به صرفه باشد. گاهی اکران‌کننده تعداد مخاطب را بالا می‌برد، در نتیجه قیمت بلیت پایین می‌آید و گاهی برعکس.
این اقدام ظرفیت جدیدی را به سینمای ایران اضافه می‌کند. اگر برای بقیه فیلم‌های روی پرده، درخواستی باشد، آیا اجازه دسترسی به آن را می‌دهید؟
به طور کلی، سعی داریم این سازوکار، موردی نباشد، توسعه پیدا کند و برای فیلم‌های دیگر هم انجام شود. می‌خواهیم تجربیات، سازوکارها و خلاقیت‌ها فقط صرف یک فیلم باقی نماند و به فیلم‌های دیگر هم منتقل شود. قصدش را داریم ولی برای سازوکارش باید به نتیجه رسید. الان درگیر هستیم تا خودمان بدانیم موجودی که دارد خلق می‌شود، چه امکاناتی دارد و چه آینده‌ای می‌شود برای آن متصور بود. قطعا قصدمان این است که این را محدود به یک فیلم نکنیم.