بزرگنمايي:

آریا بانو - با رفتار مشکوک پسرم چه کنم؟
١٢
٠
-->
خراسان / پسری 30 ساله دارم که مدت‌هاست برای ازدواج با اوحرف می‌زنم. همیشه می‌گوید حالا صبر کنید یا موقعیتش را ندارم. به تازگی به او گفتم اگر دختری را برای ازدواج در نظر داری، به من هم بگو تا تکلیفم روشن شود ولی می گوید دختری در زندگی‌اش نیست. یک‌روز پس از این حرف در منزل ما را می‌زنند و پدرش می‌رود دم در و می‌بیند دختری که خودش را آشنای پسرمان معرفی می‌کند، می‌گوید این بسته را به پسرتان بدهید. من ناراحت شدم اما پدرش گفت باید عادی برخورد کنیم. بعد هم بسته را به پسرم دادم و گفتم دختری برای شما آورده، او هم بسته را گرفت و دیگر هیچ حرفی بین ما زده نشد. باید با او چه برخوردی داشته باشم؟ در ضمن پسرم خیلی تودار، کم‌رو، کم‌حرف و شاید هم درون گراست.
دختری بسته‌ای را به منزل شما می‌آورد و خیلی خونسرد بدون این‌که چیزی به فرزندتان بگویید، از کنار این قضیه می‌گذرید؟! هم اینک شما با دو موضوع روبه رو هستید. اول این‌که چطور در خصوص نگرانی تان با فرزندتان حرف بزنید و دوم این‌که چطور تغییری را که می‌خواهید در فرزندتان ایجاد کنید.
به پسرتان بگویید نگرانش هستید
درباره نکته اول باید بدانید بیان کردن احساس‌تان به شما کمک می‌کند تا از یک طرف از شر افکار آزاردهنده خلاص و قدری سبک شوید و از طرف دیگر به او نیز یاد دهید که درباره احساساتش حرف بزند. اگر رفتار فرزندتان باعث ناراحتی شما می‌شود، نباید بی‌تفاوت از کنار آن بگذرید. این راهکار، یعنی بی‌توجهی به رفتار، زمانی موثر واقع می‌شود که خودش متوجه این رفتار شده و درصدد رفع آن باشد اما زمانی که بی‌توجهی تاثیر چندانی ندارد یا حتی می‌تواند باعث تشدید رفتارهای او شود، بهتر است به روش‌های موثرتری بپردازید. مثلا بعد از گفتن این جمله: «امروز نگران شدم که آن دختر برای تو یک بسته آورد ولی چیزی در خصوص او به من نگفتی» منتظر بمانید تا ببینید بازخورد او در برابر صحبت‌های شما چیست و متناسب با آن پاسخ دهید. مثلا اگر گفت دوست ندارم درباره اش حرف بزنم، بگویید: «اصراری برای این کار ندارم اما دوست دارم به نگرانی من اهمیت بدهی.»
ارتباط سازنده‌ای با پسرتان برقرار کنید
اما درخصوص نکته دوم شما با بیان احساس‌تان کمک می‌کنید تا فرزندتان بداند که خواسته شما چیست و دوست دارید او چطور با شما رفتار کند. مثلا او را برای ازدواج مجاب کنید. برای این کار مهم‌ترین مسئله، برقراری یک ارتباط سازنده با فرزندتان است تا به واسطه آن به حرف شما گوش و به آن توجه کند. باب گفت‌وگو را باز و سعی کنید از او بپرسید آیا مایل است چند دقیقه‌ای با او حرف بزنید و سپس به بیان اتفاقات روزمره و تجربه‌هایی که داشته‌اید، بپردازید و منتظر بمانید تا پاسخ‌هایی از او بشنوید و گاهی نظر او را نیز بپرسید. این کار را آن‌قدر ادامه دهید تا او به شما اعتماد کند و یاد بگیرد درباره خودش با شما حرف بزند. نهایتا وقتی او علاقه‌مند شد تا بیشتر با شما حرف بزند، به دغدغه‌ها و نگرانی‌های خودتان بپردازید و رفتارهای او را که باعث نگرانی تان می‌شود بیان کنید و آن‌گاه منتظر بمانید تا درباره دلایل رفتارش با شما صحبت کند.
نویسنده : دکتر رضا یعقوبی| روان‌شناس سلامت