آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

٣٥٦
٠
باشگاه خبرنگاران / سوره عبس هشتادمین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد. این سوره با کلمه عبس به معنای «چهره در هم کشید» آغاز شده است.
سوره عبس درباره ارزش و اهمیت قرآن، ناسپاسی انسان در برابر نعمت‌های پروردگارش و حوادث تکان‌دهنده قیامت و سرنوشت انسان‌ها در آن روز سخن می‌گوید.
در آیات ابتدایی این سوره خداوند کسی را که با فرد نابینا با ترشرویی برخورد کرد، توبیخ می‌کند. درباره اینکه فرد توبیخ‌شده، پیامبر (ص) بوده یا دیگری بین مفسران اختلاف است.
از آیات مشهور این سوره آیات 34 تا 37 است که صحنه محشر را توصیف می‌کند و می‌گوید انسان‌ها از نزدیکانشان (برادر، پدر، مادر، همسر و فرزند) فرار می‌کنند.
بر اساس روایات به نقل از پیامبر (ص)؛ هر کس سوره عبس را قرائت کند، در روز قیامت در حالی خواهد آمد که شادمان و خندان است.
از امام صادق (ع) نیز نقل شده که قاری این سوره در بهشت زیر پرچم و سایه خداوند و مشمول کرامت خداوند خواهد بود و این کار برای خداوند کوچک و آسان است. هر کس هنگام بارش باران این سوره را بخواند، خداوند به تعداد قطره‌های باران گناهانش را می‌آمرزد.
متن سوره عبس همراه با ترجمه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰ ﴿١﴾
چهره در هم کشید و روى گردانید(1)
أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾
که آن مرد نابینا پیش او آمد(2)
وَ مَا یُدْرِ‌یکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّىٰ ﴿٣﴾
و تو چه دانى شاید او به پاکى گراید(3)
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَ‌ىٰ ﴿٤﴾
یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد(4)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾
اما آن کس که خود را بى‌نیاز مى‌پندارد(5)
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
تو بدو مى‌پردازى(6)
وَ مَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّىٰ ﴿٧﴾
با آنکه اگر پاک نگردد بر تو مسئولیتى نیست(7)
وَ أَمَّا مَن جَاءَکَ یَسْعَىٰ ﴿٨﴾
و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد(8)
وَ هُوَ یَخْشَىٰ ﴿٩﴾
در حالى که از خدامى‌ترسید(9)
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
تو از او به دیگران مى‌پردازى(10)
کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَ‌هٌ ﴿١١﴾
زنهار چنین مکن این آیاتپندى است(11)
فَمَن شَاءَ ذَکَرَ‌هُ ﴿١٢﴾
تا هر که خواهد از آن پند گیرد(12)
فِی صُحُفٍ مُّکَرَّ‌مَهٍ ﴿١٣﴾
در صحیفه‌هایى ارجمند(13)
مَّرْ‌فُوعَهٍ مُّطَهَّرَ‌هٍ ﴿١٤﴾
والا و پاک‌شده(14)
بِأَیْدِی سَفَرَ‌هٍ ﴿١٥﴾
به دست فرشتگانى(15)
کِرَ‌امٍ بَرَ‌رَ‌هٍ ﴿١٦﴾
ارجمند و نیکوکار(16)
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَ‌هُ ﴿١٧﴾
کشته باد انسان چه ناسپاس است (17)
مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿١٨﴾
او را از چه چیز آفریده است؟ (18)
مِن نُّطْفَهٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَ‌هُ ﴿١٩﴾
از نطفه‌اى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید(19)
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَ‌هُ ﴿٢٠﴾
سپس راه را بر او آسان گردانید(20)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَ‌هُ ﴿٢١﴾
آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد(21)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَ‌هُ ﴿٢٢﴾
سپس چون بخواهد او را برانگیزد(22)
کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَ‌هُ ﴿٢٣﴾
ولى نه! هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نیاورده است(23)
فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ﴿٢٤﴾
پس انسان باید به خوراک خود بنگرد(24)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿٢٥﴾
که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم(25)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْ‌ضَ شَقًّا ﴿٢٦﴾
آنگاه زمین را با شکافتنى لازم شکافتیم(26)
فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿٢٧﴾
پس در آن دانه رویانیدیم(27)
وَ عِنَبًا وَ قَضْبًا ﴿٢٨﴾
و انگور و سبزى(28)
وَ زَیْتُونًا وَ نَخْلًا ﴿٢٩﴾
و زیتون و درخت خرما (29)
وَ حَدَائِقَ غُلْبًا ﴿٣٠﴾
و باغهاى انبوه (30)
وَ فَاکِهَهً وَ أَبًّا ﴿٣١﴾
و میوه و چراگاه (31)
مَّتَاعًا لَّکُمْ وَ لِأَنْعَامِکُمْ ﴿٣٢﴾
تا وسیله استفاده شما و دامهایتان باشد (32)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّهُ ﴿٣٣﴾
پس چون فریاد گوش‌خراش دررسد(33)
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْ‌ءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿٣٤﴾
روزى که آدمى از برادرش(34)
وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ ﴿٣٥﴾
و از مادرش و پدرش(35)
وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ ﴿٣٦﴾
و از همسرش و پسرانش مى‌گریزد (36)
لِکُلِّ امْرِ‌ئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿٣٧﴾
در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى‌دارد(37)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَ‌هٌ ﴿٣٨﴾
در آن روز چهره‌هایى درخشانند(38)
ضَاحِکَهٌ مُّسْتَبْشِرَ‌هٌ ﴿٣٩﴾
خندان و شادانند(39)
وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَ‌هٌ ﴿٤٠﴾
و در آن روز چهره‌هایى است که بر آن‌ها غبار نشسته(40)
تَرْ‌هَقُهَا قَتَرَ‌هٌ ﴿٤١﴾
و آن‌ها را تاریکى پوشانده است(41)
أُولَـٰئِکَ هُمُ الْکَفَرَ‌هُ الْفَجَرَ‌هُ ﴿٤٢﴾
آنان همان کافران بدکارند(42)