بزرگنمايي:

آریا بانو - عدم کنترل ادرار یا شب ادراری یک علامت روان تنی شایع است که هم به تنهایی و هم همراه با سایر اختلالات کودکان و نوجوانان تظاهر می یابد و زمانی مطرح می شود که کودکی حداقل 5 سال داشته باشد و هنوز کنترل ادرار خود را به طور کامل به دست نیاورده باشد و در رختخواب یا لباس خودش ادرار می کند.
ممکن است این رفتار کودک عمدی یا غیرعمدی باشد. از بین این کودکان کسانی هستند که در مرحله ای از سن حداقل به مدت 6 ماه تا یک سال کنترل ادرار خود را به دست آورده اند و پس از آن دوباره دچار مشکل شده اند (نوع ثانویه) ولی کودکانی نیز هستند که هیچ گاه کنترل ادرار خود را به دست نیاورده اند. این نوع را شب ادراری اولیه می نامیم و شایع تر از نوع ثانویه است.
شیوع این بیماری در پسران 6 تا 15 درصد و در دختران 3 تا 12 درصد است. با افزایش سن، شیوع آن کاهش می یابد و در سن 14 سالگی شیوع آن بین 5/0 تا 5/1 درصد است. شب ادراری به طور کلی یک بیماری خوش خیم و خود به خود محدود شونده است. بهبودی به خصوص در سن 5 تا 7 سالگی و پس از 12 سالگی رخ می دهد. در صورتی که درمانی انجام نشود، میزان بهبودی 10 تا 20 درصد در سال است.
نمی توان علت واحدی را برای این اختلال مطرح کرد. در نوع اولیه ممکن است تاخیر تکاملی و رشدی مطرح باشد و بعد ژنتیک نیز به عنوان عامل قوی دیگر در نظر گرفته شود. نوع ثانویه در سن 5 تا 7 سالگی شروع می شود و می تواند تظاهری از وجود استرس در کودک باشد مانند تولد نوزاد جدید، مهاجرت و نقل و مکان، دعواهای خانوادگی، اختلاف، جدایی و طلاق والدین، تعویض مدرسه و ورود به مدرسه جدید.
به طور معمول در مواردی که وقایع و حوادث استرس زایی چون اختلاف، جدایی؛ از دست دادن عضوی از خانواده و... مطرح است، توجه و مداخله مناسب برای حل آنها لازم است. همچنین نباید تاثیر منفی بیماری را بر اعتماد به نفس کودک از نظر دور داشت و چنانچه اعتماد به نفس کودک آسیب دیده و کودک دچار افسردگی و اضطراب شده باشد، باید به این جنبه ها نیز توجه لازم اعمال شود.
روش های رفتاری جایگاه ویژه ای در درمان شب ادراری دارند و باید به عنوان راه های اولیه درمانی انتخاب شوند. باید از تشویق و تنبیه مناسب در مورد کودک استفاده شود و به کودک در شب هایی که خودش را خیس نکرده و خشک گذرانده، پاداشی مناسب که واقعا کودک را خوشحال کند، داده شود. استفاده از زنگ و تشکچه یک انتخاب قابل قبول به عنوان خط اول درمان با توجه به شرایط سنی کودک است. میزان موفقیت این روش 75 درصد است. با ریزش اولین قطرات ادرار، صدای زنگ باعث می شود کودک از خواب برخیزد و ادرار خود را نگه دارد.
استفاده از دارو در رده های بعدی درمانی قرار می گیرد. دارو باید با تجویز پزشک مصرف شود و قطع آن نیز باید تدریجی باشد تا چنانچه علائم کودک پس از قطع دارو برگردد، بنا به نظر پزشک دارو دوباره به دوز قبلی برگردانده و دوره جدیدی از درمان شروع شود.
منبع:روزنامه سلامت