بزرگنمايي:

آریا بانو - مهر / تیم ملی بوکس ایران که برای کسب سهمیه المپیک 2024 پاریس در رقابت های قهرمانی جهان شرکت کرده بود، بدون این که بتواند به موفقیت یا سهمیه ای برسد به کار خود پایان داد.
فرصت طلایی کسب سهمیه المپیک پاریس برای بوکسورهای ایرانی از دست رفت. همه آنچه می توان به صورت خلاصه از حضور شش بوکسور ایرانی در رقابتهای قهرمانی جهان کسب سهمیه المپیک در ایتالیا عنوان کرد. مسابقاتی که علاوه ‌بر سه مدال آور هر وزن، نفر چهارم نیز مسافر المپیک 2024 می شد.
فدراسیون بوکس که مدتی است توسط فردی از دل همین خانواده و قهرمان و المپین این رشته اداره می شود نه تنها به موفقیتی درخشان دست پیدا نکرده بلکه در حفظ شرایط نسبتا قابل قبول گذشته نیز ناکام مانده است.
فرصت های کسب سهمیه المپیک از بازی های آسیایی هانگژو گرفته تا همین رقابتهای جهانی ایتالیا به ویترینی برای ناکامی بوکسورهای ایرانی تبدیل شد. بوکسورهای که با تمام توان خود می جنگند ولی فاقد تکنیک و دانش روز دنیا هستند. توانایی که فدراسیون بوکس می تواند به عنوان متولی این رشته با جذب کادر فنی توانمند، اعزام و تمرین و اردوهای اثرگذار به بوکسورها ببخشد.
در جذب فونتانا سرمربی خارجی بوکس نیز اگرچه انتقاداتی وارد است که کارنامه خوب وی به گذشته های دور برمی گردد اما این تصمیم را می توان نسبت به انتخاب مربیان پر حاشیه داخلی معقول تر دانست. اگرچه حسینی نیز راه روسای قبلی را تکرار کرده است، دوباره برخی نام های تکراری در کنار مربی خارجی دیده می شوند و عملا به نظر نمی رسد سرمربی خارجی اختیار تام برای حتی انتخاب دستیاران خود داشته باشد.
ذکر چند نکته در مسابقات جهانی کسب سهمیه المپیک ضروری است. در حالی که همواره شرکت در رقابتهای قهرمانی کشور ملاک انتخاب و اعزام ملی پوشان به رقابتهای بین المللی عنوان می شود در همین مسابقات بوکسوری مثل شه بخش بدون حضور در رقابتهای قهرمانی کشور به این مسابقات اعزام شد.

در اینکه شه بخش بوکسور با تجربه و موفق است شکی نیست ولی آیا قانون نباید برای همه یکسان رعایت شود و آیا در حالی که علی اصغر افشاری در وزن 57 کیلوگرم قهرمان کشور شد، اعزام شه بخش به رقابتهای قهرمانی جهان مصداق بارز بازیکن سالاری نیست؟ کما اینکه مثل همیشه علت این غیبت تحت عنوان «به دلایل موجه» عنوان می شود ولی کیست که از تاریخچه تکراری غیبت در چنین رقابتهایی توسط بوکسورهای مدال آور و کوتاه آمدن فدراسیون در ادوار مختلف بی خبر باشد. تصمیمی که به ویژه از سوی رییسی که خود دوران ورزشکاری را پشت سر گذاشته است قابل پذیرش نیست.
در وزن 92 کیلوگرم هم در حالی که حسین دانشور قهرمان شده بود به علت ناک اوت در رقابتهای بلغارستان شانس حضور در رقابتهای جهانی را از دست داد و پوریا امیری جایگزینش شد.
نکته مهم بعدی نحوه انتخاب کادر فنی برای اعزام به رقابتهای بین المللی است، موضوعی که حسینی باید در آن تجدید نظر اساسی کند. سفر ملی ، تور تفریحی نیست که دوستان آقای رییس شانس بیشتری برای اعزام داشته باشند، برخی اسامی سالیان سال از دوران ناطق نوری تا حسین ثوری و حالا در فدراسیون حسینی پای ثابت اعزام بوده اند و به نوعی برخی تماشاگر همیشگی ناکامی های بین المللی بوکس هستند اما بلیط اعزام، اولین نفر در جیب آنهاست.
آیا بهتر نبود به جای اعزام دو مربی که هیج یک از شش بوکسور تیم ملی شاگرد آنها نبوده اند مربیان شخصی بوکسورهای ملی پوش در کنار تیم بودند. آیا حتی بهتر نبود به جای اعزام یکی از دو مربی، یک مترجم برای سرمربی خارجی اعزام می شد تا راهنمای تکنیکی خود را به صورت کامل به بوکسورها انتقال دهد؟
آنچه بدیهی است این فرصت طلایی بنا به هر دلیلی از دست رفت و تنها یک فرصت کسب سهمیه دیگر در خردادماه به میزبانی تایلند باقی است؛ فرصتی که بوکس ایران محکوم به بهره بردن از ان برای کسب سهمیه المپیک است.
ترکیب تیم شش نفره ایران و نتایج آنها در رقابتهای جهانی ایتالیا عبارت بود از:
وزن 57 کیلوگرم: دانیال شه‌بخش(پیروزی مقابل نماینده ونزوئلا و شکست مقابل بوکسور ترکمنستان و حذف از رقابتها)
وزن 63.5 کیلوگرم: علی حبیبی‌نژاد(پیروزی مقابل نماینده اتیوپی و بریتانیا و شکست مقابل بوکسور ژاپنی و حذف از رقابتها )
وزن 71 کیلوگرم: مسلم مقصودی(پیروزی مقابل نماینده فلسطین و ترینیدادوتوباگو و شکست مقابل نماینده آمریکا و حذف از رقابتها)‌
وزن 80 کیلوگرم: میثم قشلاقی( پیروزی مقابل بوکسور هند و مکزیک و شکست مقابل بوکسور هلندی و حذف از رقابتها )
وزن 92 کیلوگرم: پوریا امیری(شکست مقابل نماینده فیلیپین و حذف از رقابتها )
وزن 92+ کیلوگرم: ایمان رمضان‌پور(قرعه استراحت و پیروزی مقابل نماینده جزایر سیشل و شکست مقابل نماینده فرانسه و حذف از رقابتها )