آریا بانو - آخرین خبر / بیش از پنج سال پیش، در 22 فوریه 2019، یک کاوشگر فضایی بدون سرنشین در مداری به دور ماه قرار گرفت. این فضاپیما که Beresheet نام داشت و توسط SpaceIL و صنایع هوافضای اسرائیل ساخته شد، قرار بود اولین فضاپیمای خصوصی باشد که فرود نرم را انجام دهد. در میان محموله های کاوشگر، تاردیگرادها وجود داشتند که به دلیل توانایی آنها برای زنده ماندن حتی در سخت ترین آب و هواها شهرت دارند.
به نقل از اسپیس ، این مأموریت از همان ابتدا با مشکل مواجه شد، زیرا دوربین‌های «ردیاب ستاره» که برای تعیین جهت فضاپیما و در نتیجه کنترل صحیح موتورهای آن طراحی شده بودند، با مشکل مواجه شد. محدودیت‌های بودجه‌ای یک طرح کاهش‌یافته را تحمیل کرده بود و در حالی که مرکز فرماندهی می‌توانست برخی از مشکلات را حل کند، اوضاع در 11 آوریل، روز فرود، پیچیده‌تر شد.
در راه رسیدن به ماه، فضاپیما با سرعت بالا در حال حرکت بود و برای فرود نرم باید سرعت آن را کاهش پیدا می‌کرد. متأسفانه در حین مانور ترمز، ژیروسکوپ از کار افتاد و حرکت موتور اولیه را مسدود کرد. در ارتفاع 150 متری، برشیت همچنان با سرعت 500 کیلومتر در ساعت حرکت می کرد، بسیار سریعتر از آن که بتواند متوقف شود.
برخورد شدید بود، کاوشگر متلاشی شد و بقایای آن در فاصله حدود صد متری پراکنده شد. قطعات این کاوشگر توسط ماهواره LRO (مدارگرد شناسایی ماه) ناسا در 22 آوریل عکسبرداری شده است.

تاردیگرادها حیوانات میکروسکوپی هستند که طول آنها کمتر از یک میلی متر است. همگی دارای نورون‌ها، دهانه‌ای در انتهای پروبوسیس جمع‌شونده، روده‌ای حاوی میکروبیوتا و چهار جفت پای غیر مفصلی هستند که به پنجه ختم می‌شوند و بیشتر آنها دو چشم دارند. به همان اندازه که کوچک هستند، اجداد مشترکی با بندپایان مانند حشرات و عنکبوتیان دارند.
بیشتر دیرگرادها در محیط های آبی زندگی می کنند، اما می توان آنها را در هر محیطی حتی شهری یافت. امانوئل دلاگوت، محققی در CNRS، آنها را در خزه‌ها و گلسنگ‌های Jardin des Plantes در پاریس جمع‌آوری می‌کند. برای فعال بودن، تغذیه از ریزجلبک هایی مانند کلرلا، حرکت، رشد و تکثیر، تاردیگرادها باید توسط یک لایه آب احاطه شوند. آنها به صورت جنسی یا غیرجنسی از طریق پارتنوژنز (از یک تخمک بارور نشده) یا حتی هرمافرودیتیسم تولید مثل می کنند، زمانی که فرد (که دارای گامت های نر و ماده است) خود بارور می شود. پس از خروج تخم، زندگی فعال تاردیگراد از 3 تا 30 ماه طول می کشد. در مجموع 1265 گونه از جمله دو فسیل توصیف شده است.

تاردیگرادها به دلیل مقاومت در برابر شرایطی که نه در زمین و نه در ماه وجود دارد مشهور هستند. آنها می توانند متابولیسم خود را با از دست دادن 95 درصد از آب بدن خود متوقف کنند. برخی از گونه‌ها قندی به نام ترهالوز را که به عنوان ضدیخ عمل می‌کند، سنتز می‌کنند، در حالی که برخی دیگر پروتئین‌هایی را سنتز می‌کنند که تصور می‌شود ترکیبات سلولی را در یک شبکه شیشه‌ای آمورف ترکیب می‌کنند که مقاومت و محافظت از هر سلول را ارائه می‌دهد.
در طول کم آبی بدن تاردیگراد می تواند به نصف اندازه طبیعی خود کوچک شود. پاها ناپدید می شوند و فقط پنجه ها هنوز قابل مشاهده هستند. این حالت که به عنوان کریپتوبیوز شناخته می شود، ادامه می یابد تا زمانی که شرایط برای زندگی فعال دوباره مساعد شود.
بسته به گونه تاردیگراد، افراد به زمان کم و بیش برای کم آبی نیاز دارند و همه نمونه های یک گونه موفق به بازگشت به زندگی فعال نمی شوند. بزرگسالان کم‌آب برای چند دقیقه در دمای 272- درجه سانتی‌گراد یا بالای 150 درجه سانتی‌گراد و در طولانی‌مدت در دوزهای بالای پرتو گاما 1000 یا 4400 گری (گری) زنده می‌مانند. برای مقایسه، دوز 10 گری برای انسان کشنده است و 40-50000 گری همه انواع مواد را استریل می کند. با این حال، دوز هر چه باشد، تشعشع تخم‌های دیرگرم را از بین می‌برد. علاوه بر این، حفاظت ارائه شده توسط کریپتوبیوز همیشه واضح نیست.

زندگی قمری؟
پس چه اتفاقی برای تاردیگریدها افتاد که بر روی ماه سقوط کردند؟ آیا هیچ یک از آنها هنوز زنده هستند، زیر سنگ سنگی ماه مدفون شده اند، غباری که عمق آن از چند متر تا چند ده متر متغیر است؟
اول از همه، آنها باید از ضربه جان سالم به در برده باشند. آزمایش‌های آزمایشگاهی نشان داده‌اند که نمونه‌های یخ‌زده گونه Hypsibius dujardini که با سرعت 3000 کیلومتر در ساعت در خلأ حرکت می‌کردند، وقتی به شن کوبیدند، به‌شدت آسیب دیدند. با این حال، آنها از برخوردهای 2600 کیلومتر در ساعت یا کمتر جان سالم به در بردند و "فرود سخت" آنها روی ماه، چه ناخواسته یا ناخواسته، بسیار کندتر بود.
سطح ماه در برابر ذرات خورشیدی و پرتوهای کیهانی، به ویژه پرتوهای گاما محافظت نمی شود، اما در اینجا نیز، تاردگرادها قادر به مقاومت خواهند بود. در واقع، روبرت ویمر-شواینروبر، استاد دانشگاه کیل در آلمان، و تیمش نشان داده‌اند که دوزهای پرتوهای گاما که به سطح ماه برخورد می‌کنند، در مقایسه با دوزهای ذکر شده در بالا دائمی اما کم بوده است.
اما پس از آن سوال "زندگی" در ماه وجود دارد. دیرگرادها باید در برابر کمبود آب و همچنین دماهای بین 170- تا 190- درجه سانتیگراد در طول شب قمری و 100 تا 120 درجه سانتیگراد در روز مقاومت کنند. یک روز یا شب قمری مدت زیادی طول می کشد، درست کمتر از 15 روز زمینی. خود کاوشگر برای مقاومت در برابر چنین افراطی‌ها طراحی نشده بود و حتی اگر سقوط نمی‌کرد، پس از چند روز زمینی تمام فعالیت‌هایش را متوقف می‌کرد.
مترجم خبرنگار: مهتاب اشرف