آریا بانو - «آنها» سریالی اپیزودیک که قرار است در هر قسمت یک قصه ترسناک مجزا را با گروه بازیگرانی متفاوت، برای مخاطب روایت کند.
برترین‌ها: «آنها» به کارگردانی میلاد جرموز و مهدی آقاجانی، براساس فیلمنامه‌ای از سروش روح بخش و با تهیه کنندگی پرویز پرستویی ساخته شده است. سریالی اپیزودیک که قرار است در هر قسمت یک قصه ترسناک مجزا را با گروه بازیگرانی متفاوت، برای مخاطب روایت کند. این نخستین بار نیست که یک سریال شبکه نمایش خانگی سعی می‌کند بخت خود را در ژانر ترسناک بیازماید و با ترس و وحشت برای خود تماشاگرانی دست و پا کند.
«احضار» ساخته رامین عباسی‌زاده سریالی 11 قسمتی بود که در سال 1397 در شبکه نمایش خانگی توزیع شد، اما مجوز پخش نگرفت و حتی صحنه‌هایی از آن در فضای مجازی دستمایه شوخی و خنده شد. همین چندی پیش هم یک سریال در تلویزیون تلاش کرد بترساند، اما آن هم یک شوخی بیشتر نبود، اما ظاهرا «آنها» به حداقل‌هایی در ژانر ترسناک رسیده.
دامون قنبرزاده در اینستاگرام خود نوشت: «تا این‌جا دو قسمت از سریال ترسناک «آن‌ها» منتشر شده است. سریالی که هر قسمتش یک داستان جداگانه تعریف می‌کند (که همین خصوصیت باعث می‌شود بتوان درباره‌ی دو قسمتش هم نظر داد) و قصد دارد با ساخت اتمسفری وحشت‌زا، مخاطب را به قول معروف از جایش بپراند. البته در این زمینه، «آن‌ها» تنها نیست. همین حالا دو فیلم هم در حال اکران هستند که در ژانر وحشت تولید شده‌اند: «آن شب» (کورش آهاری) و «جنون» (کامران قدکچیان). سینمای ما تلاش زیادی کرده تا در این ژانر آثاری تولید کند، اما غالباً این تلاش‌ها به جایی نرسیده‌اند. طبیعتاً شمردن دلایل این عدم موفقیت، در محدوده‌ی پست اینستاگرامی نمی‌گنجد.
اما «آن‌ها» انصافاً غافلگیرکننده است. هر اپیزود سریال، مثل شنیدن یک داستان کوتاه ترسناک در یک شب بارانی‌ست؛ بیرون رعدوبرق و کولاک است، در حالی که ما روی تخت اتاق امن‌مان دراز کشیده‌ایم و دوست داریم داستان ترسناک‌مان را به انتها برسانیم. ایده‌های استفاده‌شده در این دو اپیزود، متکی به پایان‌بندی‌های جذابی هستند که مفهوم کار را تکمیل می‌کنند. فیلم‌نامه‌نویس بی‌شک نه‌تن‌ها به آثار مدرن سینمای ترسناک نیم‌نگاهی داشته، بلکه حتی به نظر می‌رسد از کلاسیک‌های مهمی مانند «کوایدان» (ماساکی کوبایاشی) هم الهام گرفته باشد.

اما باید به کارگردانی هم توجه داشت. کارگردان موفق می‌شود هر دو داستان را در محدوده‌ی یک خانه به سرانجام برساند. نورپردازی، زوایای دوربین، تنوع در قاب‌ها و خلق لحظه‌های ترسناک، تا حدود زیادی موفقیت‌آمیز است. به‌خصوص در اپیزود دوم، تسلط کارگردان بر اجزای تصویر بیش‌تر مشخص می‌شود. خلق چنین لحظه‌هایی در فضای ایرانی، کار بسیار سختی‌ست و گاهی حتی تا مرز «کمدی‌ناخواسته» شدن هم پیش می‌رود که این‌جا چنین اتفاقی نیفتاده است.

البته که سریال نقص‌هایی هم دارد. هر دو قسمت کمی دیر راه می‌افتند، بازی آن خردسال در قسمت اول به‌شدت باورنکردنی‌ست و به همین دلیل رابطه‌ی مادر و فرزند هم به شکل بدی از کار درآمده که به کلیت داستان لطمه زده است. استفاده از مولفه‌های کلاسیک این ژانر، مانند حرکت اجسام، تاریکی، صدا‌های عجیب و... گاهی به مرز افراط می‌رسند، که می‌شد به شکل کنترل‌شده‌تری ازشان استفاده کرد. اما در نهایت تا همین جا می‌توان «آن‌ها» را نمونه‌ی نسبتاً موفقی در ژانر وحشت دانست و امیدوار بود در ادامه بهتر هم بشود.»

رضا توسلی در مووی مگ نوشت: «آنها» در مقایسه با دیگر سریال‌های ترسناک ایرانی ساخته شده در سال‌های اخیر وضعیت به‌مراتب بهتری دارد، اما راه طولانی برای موفقیت در پیش دارد. محدودیت‌های سریال‌سازی در ژانر وحشت به همراه ضعف‌های تکنیکی که در سینمای ایران وجود دارد، باعث می‌شود تا تماشای سریال «آنها» چندان نتواند مخاطب امروز ژانر ترسناک را راضی کند. بااین‌حالمی توان گفت که «آنها» حداقل تا اینجای کار با برنامه ساخته شده و بودجه ساخت را هدر نداده است؛ بنابراین، می‌توان امیدوار بود که وضعیت سریال در ادامه بهبود پیدا کند.