بزرگنمايي:

آریا بانو - فارس / تصمیماتی که این روزها در تیم ملی والیبال گرفته می شود، به عقیده برخی از کارشناسان سرمایه‌سوزی است.
تمرینات تیم ملی والیبال برای حضور در لیگ ملت ها و المپیک توکیو در حال برگزاری است. در روزهای اخیر ولادیمیر آلکنو، سرمربی تیم چهار بازیکن دیگر را از اردوی ملی کنار گذاشت؛ پوریا یلی، جواد کریمی، سلیم چپرلی و امیرحسین توخته.
پوریا یلی، پشت خط زن جوان و آینده دار که با قد و قواره خاص خود و دست‌های بلند و پرش‌های چشم نوازش شاید در لیگ امسال درخشش چشم گیری نداشت اما از دید بسیاری از کارشناسان این شانس را داشت که در جع 3 پشت خط زن نهایی تیم ملی باشد؛ نه اینکه به عنوان چهارمین نفر خط بخورد. یلی اگر از مسیر خارج نشود و انگیزه خود را از دست ندهد، بدون شک می تواند جایگزین خوبی برای ستاره هایی همچون شهرام محمودی، امیر غفور و ... باشد.
توانایی های یلی را نمی توان نادیده گرفت. کسب قهرمانی نوجوانان و جوانان جهان از جمله افتخارات این بازیکن است. شاید لیگ ملت ها هم می توانست فرصت خوبی برای ,d باشد تا خود را برای میدان بزرگی به نام المپیک آماده کند. هر چند صابر کاظمی امسال در فرم بسیار خوبی بود و لیاقت پوشیدن پیراهن تیم ملی را داشت اما شاید برای انتخاب بین بردیا سعادت و پوریا یلی نیاز به دقت نظر بیشتری بود.
سعادت که فصل گذشته در لیگ صربستان حضور داشت و با تیم خود به موفقیت های چندانی نرسید، گفته می شد با مودنا قرارداد امضا کرده و این اتفاق یک افتخار محسوب می شد که جوان ترین لژیونر کشورمان در بهترین تیم سری آ توپ بزند اما در نهایت سر از لیگ کره جنوبی در آورد. سعادت بازیکن جوانی است و شاید بهترین زمان برای پرداختن به او و توانایی‌هایش بعد از المپیک یعنی دقیقاً جایی که تمام تیم های دنیا پوست اندازی می کنند، باشد. از طرف دیگر یلی در تورنمنت های اخیر همیشه در ترکیب تیم ملی حضور داشت و بارها هم با پیراهن تیم ملی درخشیده و حداقل تجربه و شناخت بیشتری نسبت به سعادت از فضای رقابت های بزرگسالان دارد. 
شاید والیبال ایران در پست پشت خط زن با حضور ستاره های آینده داری همچون یلی، کاظمی، سعادت و... مشکلات زیادی روبرو نباشد اما بدون شک پر کردن جای خالی ستاره ای به نام معروف مدت هاست که به یکی از دغدغه های اهالی والیبال تبدیل شده؛ معروفی که حضورش در تیم ملی بعد از المپیک در هاله ای از ابهام قرار دارد و زمزمه های خداحافظی‌اش هم به گوش می رسد.
جواد کریمی، بازیکن دیگری بود که آلکنو اخیراً روی نام وی خط قرمز کشید. هرچند در هفته‌های پایانی لیگ بلژیک دچار مصدومیت شده و نتوانست زیاد در ترکیب تیمش قرار بگیرد، اما خیلی زود توانست دوران مصدومیت را پشت سر گذاشته و از نظر فیزیکی هم به آمادگی ایده‌آل برسد. محمدطاهر وادی در اردو و در کنار سعید معروف باقیمانده است. وادی در شرایطی به عنوان پاسور دوم انتخاب شده که طبق اخبار رسمی و غیررسمی در دو هفته اخیر غیبت های زیادی به دلیل ابتلا به کرونا داشت. حال اینکه آلکنو چطور پس از غیبت های طولانی به این نتیجه رسید که بهتر از کریمی است را خودش باید توضیح دهد.
به عقیده بسیاری از کارشناسان در سال های اخیر جواد کریمی نخستین گزینه برای جایگزینی سعید معروف بوده و هست و سرمایه گذاری خیلی خوبی روی او شده است. شاید وادی به لحاظ کیفیت پاس از کریمی برتر باشد، اما کریمی به دلیل داشتن شرایط قدی، در دفاع و سرویس گزینه ایده آل تری برای حضور در تیم ملی به شمار می رود. عدم حضور کریمی در لیگ ملت ها می تواند به عدم حضورش در المپیک ختم شود و این یعنی سوزاندن پاسوری که نگاه خانواده والیبال بعد از معروف به او بود و به نوعی «تیشه به ریشه جایگزین معروف» زده می شود.
در اینکه نباید زود قضاوت کرد و باید به نظر سرمربی احترام گذاشت چون در نهایت او باید پاسخگو باشد، شکی نیست اما شاید گاهی نیاز باشد نکاتی که کارشناسان به عنوان اشخاص بیرونی می بینند، تذکر دهند تا در نهایت والیبال ضرر نکند. داورزنی به عنوان رئیس فدراسیون از سال ها قبل برای پرورش دادن بازیکن مستعدی همچون کریمی بسیار برنامه ریزی کرد و شاید خودش بیشتر از همه بداند که چه سختی هایی تحمل شد تا از رده نوجوانان به بزرگسالان رسید، پس نباید به راحتی روی نام او خط قرمز کشید، بلکه باید به او این فرصت داد تا کسب تجربه کرده، خودش را پیدا کرده و توانایی‌هایش را بیش از پیش به نمایش بگذارد. 
شاید از مربیان ایرانی تیم ملی این توقع می رفت تا بیشتر از توانایی های سرمایه ای به نام کریمی صحبت کنند تا شاهد سرمایه سوزی نباشیم. شاید از نظر پاس دادن با سعید معروف اختلاف سطح داشته باشد اما هیچ مربی ایرانی نمی تواند توانایی های او را در دفاع و سرویس نادیده بگیرد. در نهایت اینکه کاش شرایط به گونه‌ای پیش نمی‌رفت تا شائبه‌هایی در ذهن برخی‌ اهالی والیبال ایجاد شود که شاید پای دلال‌ها و مباحث باشگاهی در انتخاب بازیکنان تیم ملی در میان است.
کنار گذاشتن بازیکنان هم نسل یلی و کریمی از تیم ملی در واقع حذف یک بازیکن نیست، بلکه به گفته کارشناسان حذف یک استراتژی است. مگر در گذشته و در تورنمنت های مختلف تاوان آزمون و خطاهای این چنینی را ندادیم؟ پس چرا باید تصمیمی گرفته شود که بازهم نگران ضربه خوردن از همان نقطه باشیم؟ آلکنو به گفته خودش، رسانه ها و حتی برخی از اعضای کادر فنی بعد از المپیک کارش با ایران تمام می شود، پس شاید در اتخاذ برخی تصمیم ها نیاز باشد که فدراسیون و مربیان ایرانی نقش پررنگ تری داشته باشند تا بعد از المپیک آه و حسرتی باقی نماند.
آلکنو که در جلسه با رئیس فدراسیون به صراحت اعلام کرده بود لیگ ملت ها به دنبال کسب نتیجه و مدال نیست، باید در انتخاب نفراتش هم دقت نظر بیشتری داشته باشد. حالا که تیم ملی به دنبال نتیجه گرایی نیست، باید به جوانانی همچون یلی و کریمی این فرصت داده شود تا بتوانند با حضور در میادین رسمی خودشان را پیدا کنند و به پختگی برسند، نه اینکه خیلی راحت روی نام آنها خط قرمز کشیده شود.
بازیکن دیگری همچون امیرحسین توخته هم خیلی زود جمع اردونشینان را ترک کرد. اگر قرار بر حذف زودهنگام بازیکن جوان و آینده داری همچون توخته بود چرا این بازیکن اصلاً به اردوی تیم ملی دعوت شد؟ به هر حال گفته شده نفرات خط خورده باید در کنار تیم ملی جوانان تمرین کنند و احتمال دارد بنا به هر دلیلی دوباره به ترکیب تیم ملی بازگردند. اهالی والیبال که همیشه نگران سرمایه های تیم ملی بودند و حالا که این سرمایه سوزی‌ها را می‌بینند دلشان می لرزد، اما یاد گرفته اند در دنیای حرفه ای به نظر سرمربی احترام بگذارند و منتظر خروجی نهایی باشند. قطعاً همه به دنبال موفقیت و سربلندی تیم ملی هستند، اما نکته اینجاست که آلکنوها به والیبال ایران می آیند و می روند و ما باید از سرمایه های خود بیشتر محافظت کنیم.