بزرگنمايي:

آریا بانو - آخرین خبر / تیم‌ملی تکواندوی ایران درحالی از بین 8 سهمیه المپیک، تنها موفق به کسب 2 سهمیه در بخش مردان شد که حالا آرمین هادی‌پور نماینده وزن 58-کیلوگرم در فاصله تقریبی 5 ماه مانده به المپیک، دچار پارگی کامل از ناحیه رباط صلیبی قدامی(ACL) شده. مصدومیتی که البته 5 ماه پیش به این شدت نبود. استارت ماجرا از جایی زده شد که بعد از شیوع کرونا و تعطیلی اردو‌‌‌های تیم ملی، هادی‌پور در جریان تمرینات شخصی دچار درد در ناحیه زانو شد و بعد از برگشت به اردوها به دلیل تشدید درد، از سوی فدراسیون پزشکی ورزشی مورد معاینه تخصصی قرار گرفت. متعاقب آن کمیسیون پزشکی تشکیل جلسه داد. در این جلسه که دکتر رازی و دکتر کیهانی نیز به‌صورت ارتباط تصویری حضور داشتند، پس از بررسی دقیق نوع آسیب‌دیدگی و وضعیت زانوی ورزشکار، در‌نهایت اعلام شد هادی‌پور فعلا نیازی به جراحی ندارد و فیزیوتراپی و تمرین‌درمانی در دستور کار قرار گرفت. بعد از آن مقرر شد پس از 6 هفته فیزیوتراپی و تمرین‌درمانی مجددا از زانوی او ام‌آر‌آی گرفته شده و کمیسیون جهت بررسی مجدد تشکیل جلسه دهد. این‌که در این‌بین دقیقا چه گذشت، مشخص نیست اما هادی‌پور چند روز پیش درحالی قصد داشت به تمرینات تیمش در لیگ برتر تکواندو بپیوندد که در جریان گرم کردن پیش از حضور در مسابقه دچار پارگی کامل رباط صلیبی شد. اتفاقی که حالا در آستانه المپیک توکیو این ورزشکار را با بحران مواجه کرده. از یک طرف فرصتی برای انجام عمل جراحی نیست و از طرف دیگر سهمیه‌‌‌های المپیکی تکواندو به نام فرد ثبت می‌شود و در صورت نرفتن هادی‌پور به رقابت‌ها، یک سهمیه به آسانی خواهد سوخت. شاید به همین دلیل هم بود که در جلسه اخیری که با حضور مسئولان فدراسیون تکواندو، سرمربی تیم ملی، مهدی علی‌نژاد، نصرا... سجادی، پیمان فخری و البته خود هادی‌پور برای بررسی وضعیت او تشکیل شد، درنهایت تصمیم برآن شد که به دلیل به فاصله اندک تا رقابت‌‌‌های المپیک و نرسیدن هادی‌پور به این رقابت‌ها با انجام عمل جراحی، انجام جراحی روی او مورد قبول کادر فنی تیم ملی و مسئولان فدراسیون قرار و البته خود هادی‌پور قرار نگرفت تا او با همین شرایط و تحت مراقبت‌‌‌های ویژه برای حضور در توکیو آماده شود! نکته قابل‌توجه این‌که در پایان جلسه مذکور، صورت‌جلسه‌ای به امضا رسید که طبق آن کلیه عواقب این تصمیم با ورزشکار، کادر فنی تیم ملی و فدراسیون تکواندو خواهد بود. اما آنچه مشخص است این‌که هادی‌پور باید شرایط بسیار سختی را در المپیک تجربه کند؛ شرایطی که البته پیش‌تر توسط چهره‌هایی چون هادی ساعی و محمد باقری‌معتمد، بهنام اسبقی و علیرضا نصرآزادانی تجربه شده و جالب این‌که ساعی و باقری‌معتمد توانستند با شرایطی مشابه هادی‌پور در المپیک‌‌‌های پکن و لندن به ترتیب طلا و نقره بگیرند. برای بررسی بیشتر شرایط هادی‌پور و این‌که با این مصدومیت او می‌تواند در المپیک توکیو شرکت کند و در زمره امید‌‌‌های کاروان ایران برای کسب مدال باشد، با هادی ساعی مدیرتیم‌‌‌های ملی تکواندو تماس گرفتیم. ساعی که خودش نیز در المپیک 2008 پکن با پای مصدوم روی سکو قهرمانی رفت، به خراسان می‌گوید: «آسیب‌دیدگی هادی‌پور آسیب‌دیدگی‌ای نیست که او نتواند بازی کند.‌ آرمین می‌تواند با انجام فیزیوتراپی و تمرینات وزنه در المپیک شرکت کند و فکر نمی‌کنم مشکل حادی برای او پیش بیاید.» ساعی با یادآوری شرایط مشابه خود در المپیک پکن و کسب مدال طلا برای ایران می‌گوید: «من هم با همین شرایط در المپیک پکن شرکت کردم. 6 ماه قبل از المپیک، پی‌سی‌ال‌ پایم پاره شد و دقیقا شرایطی مثل هادی‌پور داشتم. فرصت هم نبود که پایم را عمل کنم. به همین‌خاطر مجبور شدم با همین شرایط راهی المپیک شوم. با این‌حال تمرینات بدنسازی ویژ‌‌‌ه‌ای انجام دادم و سعی کردم عضلات پای مصدومم را قوی کنم. با کمک فیزیوتراپ‌‌‌های تیم‌مان و تلاش مضاعف خودم توانستم در المپیک به مدال برسم.» او البته توصیه‌‌ای هم برای موفقیت بیشتر آرمین در المپیک توکیو دارد:‌«در وهله اول هادی‌پور باید خیلی خوب از پای مصدومش مراقبت کند و در‌کنار آن مراقبت‌‌‌های ویژه پزشکی، درمانی و تمرینی را داشته باشد. اگر بتواند عضلات پایش را قوی نگه دارد، ان‌شاا... مشکلی پیش نمی‌آید. دقت در اجرای توصیه‌‌‌‌‌های پزشکان تیم به هادی‌پور کمک خواهد کرد تا بتواند با همین وضعیت در المپیک توکیو شرکت کند.» وقتی از ساعی می‌پرسیم که با توجه به صحبت‌هایی که مطرح کرد، آیا تصمیم کادرفنی و فدراسیون تکواندو برای مخالفت با عمل جراحی و اعزام هادی‌پور به المپیک تصمیم درستی بوده، می‌گوید: «در وهله اول بگویم که دیگر فرصتی هم برای انجام عمل جراحی روی هادی‌پور نیست. از طرف دیگر چون این مبحث، یک مبحث پزشکی است، من نمی‌توانم درخصوص آن اظهارنظر کنم و تشخیص در این زمینه برعهده پزشکان است. اما آقایانی که نشستند و در این‌باره تصمیم گرفتند، قشنگ‌تر بود به من هم می‌گفتند چون بنده به عنوان مدیر فنی تیم‌‌‌های ملی از تشکیل این جلسه بی‌خبر هستم. نکته مهم دیگر این‌که بهتر بود یک پزشک متخصص را هم در جلسه شرکت می‌دادند.»