آریا بانو - سینما نوین / اواخر سال 86 وقتی اصغر فرهادی در تدارک ساخت فیلمی بود که بعدها در رده درخشان‌ترین آثارش قرار گرفت، اولین بازیگری که حضورش در آن قطعی شد، صابر اَبَر بود.
ابر در آن فضای پرتنش، خیره‌کننده است. در شرایطی که پیشترش، بازی قابل اعتنایی در «مینای شهر خاموش» داشت. در فیلم فرهادی، او ماهرانه سوگواری ناتمامی را به عصبیت پرسشگری پیوند می‌زند. عصیانگرانه بازخواست می‌کند. لابه لایش هم چه عجز عجیب ناگزیری دارد... و آن بغض فروخورده معروف!
آنجا سینمای ایران تازه دریافت بازیگری را در آغوش گرفته که می‌تواند از یک فرصت کوتاه، شگفتی خلق کند. کسی که در نظر اول شاید شبیه سوپراستارها نباشد، اما کلاس کارش به یُمن آموخته‌های تئاتری و زیست با مردم، چیزی فراتر از این تعاریف است.
بازار ![]()
وقتی احساسات سرکوب شده‌اش را گویی سر دنیا هوار می‌زند؛ «اینجا بدون من»، سر شی...