چاپ

آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

سینما نوین / «لاتاری» اولین فیلم غیرتاریخی «محمد حسین مهدویان» بود که می‌توانست او را در مقام یک کارگردان تثبیت کند. «لاتاری» با فروش بالا و استقبال مخاطبان همراه شد و مسیر این کارگردان جوان را هموار کرد. زوج «امیرعلی» و «موسی» به سان تصویری از یک خانواده‌ی معنوی توانستند در ذهن مخاطبان حک شوند.
«ساعد سهیلی» با یک بازی بُرون‌گرایانه، تصویری احساساتی و زخم‌خورده از جوانی امروزی ترسیم کرد. شخصی که از مناسبات پیرامونش سر در نمی‌آورد و عشق از دست رفته‌اش، شعله‌ی انتقام را در او به وجود می‌آورد. راحتی بازی سهیلی و صمیمتش، چشم‌های اشک‌آلود و بغض دمادمش و جنونی مقدس که پشت نگاهش می‌رقصید، امیرعلی را به مخاطب جوان نزدیک کرد. سهیلی جزو بازیگرانی است که بدون نمایش‌گری و اضافه‌کاری لباس نقش را بر تن می‌کند و با امیرعلی یکی از مهم‌ترین نقش‌های زندگی‌اش را تجربه کرد و از پس آن برآمد.
«هادی حجازی‌فر» هم که پیش از «لاتاری» سابقه‌ی دو همکاری موفق با مهدویان را داشت، در نقش موسی درخشید. از همان اولین باری که او را می‌بینیم ، مِهر، خشم، عملگرایی و حامی بودن او در مقام یک مربی فوتبال عیان می‌شود. حجازی‌فر با زبان بدن، نگاه‌های تیز و برنده و چشم‌هایی خون‌زده، خشم مقدسش را در جایگاه مردی که از مناسبات پیرامونش جا مانده، بیرون می‌ریزد. عملگرایی پایانی او به ظاهر به خاطر پسر معنوی‌اش و در واقع به خاطر وجود خودش است. او می‌خواهد یک تنه در مقام یک قهرمان اعتقاد خود را عملی کند.
این دو کاراکتر مانند یک پدر و پسر به خاطر فاجعه‌یی درونی همدست می‌شوند. زوج غریبی که خون دلشان را به بیرون می‌‌پاشانند. زوجی که انگار از زمین و زمان بیرونند و می‌خواهند قانون شخصی خود را بسازند. قانونی که بر پایه‌ی عشق و احساس و دوستی است. عملگرایی آنها شاید به مذاق بسیاری خوش نیاید. اما آنها به خاطر اصول شخصی، جهان خصوصی خود را عمومی می‌کنند. سهیلی و حجازی‌فر فروتنانه مکانیسم نقش‌آفرینی‌شان را با حرارت بسیار در اختیار مخاطبان گذاشتند و آنها را سرشوق آوردند و هیجان‌زده کردند و در یادها ماندند.
یادداشتی از «بهنام شریفی»؛ تحلیلگر سینما و روانشناسی تحلیلی
طراحی موشن: سپهر کریمی