چاپ

آریا بانو - مجله ایلیاد /ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، میزان عناصر سنگین موجود در فضای میان‌ستاره‌ای اطراف 25 ستاره‌ی کهکشان راه‌شیری را اندازه‌گیری کرده‌اند.
فضای میان‌ستاره‌ای معمولاً شامل گازها با دماها و چگالی‌های مختلف و همچنین ذرات گرد و غبار است. بیشترین گازی که در فضای میان‌ستاره‌ای یافت می‌شود، هیدروژن خنثی است و ضریب یونیزاسیون در این فضا معمولاً کمتر از 8 درصد است.
غلظت عناصر شیمیایی سنگین‌تر از هلیوم (به عبارت دیگر میزان فلزی بودن) در ستاره‌های کهکشان راه‌شیری تفاوت‌های عمده‌ای با یکدیگر دارد، زیرا شکل‌گیری آن‌ها در زمان‌های مختلفی رخ داده است.
به هر حال گازهایی که در نزدیکی خورشید قرار دارند، قاعدتاً باید به خوبی مخلوط شده باشند و سطح مواد شیمیایی موجود در آن‌ها باید مشابه اتمسفر خورشید باشد. تا کنون مدل‌های نظری اینچنین نشان داده‌اند که فضای میان‌ستاره‌ای همگن هستند و ترکیبات آن در جاهای مختلف کهکشان راه‌شیری مشابه خورشید است.
البته بر اساس این مدل‌ها، میزان فلزی بودن فضاهای میان‌ستاره‌ای در مرکز کهکشان راه‌شیری که ستاره‌های بیشتری وجود دارند، به مقدار ناچیزی بیشتر است. اکنون ستاره‌شناسان با استفاده از طیف‌سنج ماورا بنفش تلسکوپ هابل به بررسی دقیق‌تر این موضوع پرداخته‌اند.
طیف‌سنجی انجام شده نشان داده است که در برخی از مناطق فلزیت فضای میان‌ستاره‌ای تا 17 درصد میزان فلزیت خورشید می‌رسد و ستاره‌شناسان پیش‌بینی می‌کنند که بتوان فلزیت کمتر از این مقدار را نیز کشف کرد.
ستاره‌شناسان این نظریه را مطرح کرده‌اند که ورود گازهای تازه به شکل ابرهای متحرک به درون دیسک کهکشان راه‌شیری می‌تواند باعث ایجاد ناهمگنی در فضای میان‌ستاره‌ای این کهکشان شود. در حقیقت این گازها دارای فلزیت کمی هستند و امکان مخلوط شدن در فضای میان‌ستاره‌ای کهکشان راه‌شیری را ندارند.
این یافته‌های جدید می‌توانند نقش اساسی در طراحی مدل‌های جدید برای شکل‌گیری و تکامل کهکشان‌ها داشته باشند. با در دست داشتن این یافته‌ها، دانشمندان باید شبیه‌سازی‌هایی که تا کنون کرده‌اند را مجدداً بازبینی کنند و فلزیت مکان‌های مختلف کهکشان راه‌شیری را درون شبیه‌سازی‌های خود تغییر دهند.
این یافته‌های مهم در مجله‌ی Nature منتشر شده است.