چاپ

آریا بانو - آخرین خبر /فرزندان اسرائیل در زمان پادشاهی داوود خوش زیستند، ولی بعد که وضع آنها رو به وخامت گذاشت، پیامبران اعلام کردند که روزی پادشاهی تازه از خاندان داوود خواهد آمد. این "مسیح"، یا "پسر خدا" مردم را "رهایی"می‌بخشد، عظمت اسرائیل را بازمی‌گرداند، و "ملکوت خدا" را بنا می‌گذارد.
بسیاری از مردم زمان عیسی چشم به راه مسیحی بودند که با بوق و کرنا (به سخن دیگر با آتش و شمشیر) ملکوت خدا را بازآوَرَد. اصطلاح "ملکوت خدا" البته در موعظه‌های عیسی مکرر شنیده می‌شد منتها به مفهومی بسیار وسیع‌تر. عیسی می‌گفت "ملکوت خدا" دوست داشتن همسایه‌ات، دلسوزی در حق ضعیفان و تنگدستان، و بخشایش خطاکاران است. این تغییری شگرف در معنای اصطلاحی بود که قرن‌های متمادی لحن جنگ‌طلبانه داشت. مردم منتظر رهبری نظامی بودند که بی‌درنگ استقرار ملکوت خدا را اعلام کند، در عوض عیسی با خرقه‌ی مُندرس و صندل از راه می‌رسد و به آنها می‌گوید ملکوت خدا یا "عهد جدید" آن است که "همسایه‌ات را به اندازه خودت دوست بداری."
عیسی به شیوه‌ای زیرکانه، زبان زمان خود را به کار برد و نغمه‌های جنگی دیرین را معنایی کاملاً تازه و گسترده داد. تعجب‌آور نیست که کارش به صلیب کشید. پیام انقلابیِ رهابخشِ وی چنان منافع و عوامل قدرت را به خطر می‌انداخت که باید از سر راه برداشته می‌شد. هنگام گفتگو درباره‌ی سقراط دیدیم که توسل به عقل و منطقِ مردم چقدر می‌تواند خطرناک باشد. در مورد عیسی می‌بینیم درخواست محبت برادرانه و بخشندگی بی قید و شرط نیز خالی از خطر نیست. حتی در دنیای امروزی هم می‌توان دید آنجا که درخواست ساده‌ی صلح، مهر و محبت، آذوقه برای مستمندان یا بخشودگی دشمنان دولت مطرح است، کُمیت قدرت‌های نیرومند چقدر لنگ است...!
دنیای سوفی
یوستین گوردر
ترجمه حسن کامشاد