چاپ

آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

آخرین خبر / یک- «جدایی نادر از سیمین»، اوج موفقیتِ همکاری یک بازیگرِ رئالیستی و تکنیکال به نام پیمان معادی، با کارگردان مهمی است که بی‌شک، از ماهرترین «بازی‌گردانانِ» تاریخ این سینما نیز هست. خروجی این همکاری، خلق کاراکتر پیچیده‌ی «نادر» است که هنوز، از قابل بحث‌ترین کاریزماهای سینمای فرهادی است و ایضاً، از مهمترین شمایل سینمای پس از انقلاب.
دو- «جدایی نادر از سیمین» برای پیمان معادی، حضور در حریمِ قدرت است. این محیط، همان محیطی است که معادی بیش از هر نقطه‌ای، به مختصات و نمودارهایش آشناست. بازی در کالبدِ کاراکتری رئالیستی که درگیرِ روزمرّگی‌های پیچیده‌ی زندگی و خطوطِ مرئی و نامرئیِ مفاهیمِ اخلاقی، در جهانِ پیچید‌ی کنونی است. معادی برخلاف اکثرِ بازیگران برآمده از تئاتر، لحنِ دیالوگویی و جنس آکسان‌گذاری‌اش بر کلمات، دارای هیچ‌گونه تضاد و حتی تفاوتِ عریان و آشکارِ با یکدیگر نیست. او بازیگری درون‌گراست که حتی اکت‌های برآمده از دلِ خشم و اعتراض‌اش، از «درون» به فعلیّت می‌رسد و چه در خطوط حسّیِ صورت و جنس و لحن بیان، و چه در نوع استفاده از ابزار و امکاناتِ بدن، هیچگونه نوسانِ اگزجره‌ای یافت نمی‌شود.
سه- به این سکانس مهم «جدایی...» بنگرید. معادی بدون هیچگونه حرکتِ اضافه و ژست و شُو، بیش از هرجای دیگری، روی یک تُنِ صدا و حتی روی یک ریتم و لحن و آهنگ گام برمیدارد و با کمترین تغییرِ در ساختارِ جملات، فضا و کاراکتری را شکل می‌دهد که در این لحظه، استیصال و تشویش و پریشانی‌اش را، سعی در پنهان کردن دارد. درکِ عمیقِ معادی نسبت به «کلمه» و احساساتِ نفهته در پشتِ دیالوگ‌های فرهادی، و ایضاً فهمِ درستِ او نسبت به سکوت‌های مابینِ کلام، باعث می‌شود که هر دیالوگِ بیان شده توسط او، و هر سکوتِ کوتاه و ناگریزش، هویّتِ مستقلّ خود را بیابد. مرزِ مابین کاریزمای شخصیِ معادی با ماهیتِ وجودیِ نقش نادر، چنان دقیق و به‌اندازه در «جدایی...» از میان برداشته می‌شود (و در لحظاتی بهم درمیامیزد) که هم مختصاتِ کاراکتر را بر مبنای درستش بنا می‌کند، هم -در این سکانس- موجودیتِ استیصالِ پنهانِ درون‌اش را به فعلیّت می‌رسانَد و هم به فضا و مغز و محیطِ فیلم، رنگِ تکامل می‌زند. فضا و مغز و محیطی که بیش از هرچیز، روی یک سوال مهمِ تاریخی-فلسفی آکسان می‌گذارد و آن اینکه آیا: مفاهیمِ اخلاقی در جهانِ مدرن، همچون مفاهیمِ اخلاقی در جهان کلاسیک، قابلِ تفکیک و فاصله‌گیری با خط‌کشی‌های عریان است؟