آریا بانو - خبرگزاری کتاب
ایران /این شاعران به ما یادآوری می‌کنند که عرب-امریکایی‌ها همواره بخشی از فرهنگ امریکایی بوده‌اند، حتا زمانی که این کشور سعی در بیرون‌راندن آنها داشت.
به نقل از الکتریک‌لیت - علاوه بر تمام بحران‌های دیگر که در سرتاسر دنیا در حال اتفاق است، در میانه بدترین بحران تاریخ برای پناهندگان قرار داریم. بسیاری از پناهندگان از کشورهایی گریخته‌اند که امریکایی‌ها نسل‌های متمادی با آنها درگیر بوده‌اند، اما آنها به همان دلیلی که هرکسی ممکن است خانه‌اش را رها کند فرار کرده‌اند، یعنی ترس و ناامیدی. و در حالی که بسیاری از کشورها پذیرای پناهندگانی از عراق، سوریه، یمن و فلسطین شده‌اند، رئیس جمهور سابق ایالات متحده قانون منع ورود مسلمانان را اجرا کرد که ماه گذشته توسط دولت جدید لغو شد.
بسیاری از امریکایی‌ها با نگاه کردن به مردم عرب تنها از دریچه
حادثه 11 سپتامبر، حمله به عراق یا سردرگمی درباره جنگ داخلی سوریه
قلب خود را نسبت به این بحران سخت کرده‌اند. آنها فراموش کرده‌اند که فرهنگ عرب همواره بخشی از فرهنگ امریکا بوده و هست.
این هفت شاعر عرب-امریکایی شما را با بخشی از مهاجران عرب و تجربه عرب-امریکایی بودن آشنا می‌کنند. آنها قوی و متعهد به تاریخ آشوب‌زده اما زیبای خود هستند.
«زمان» از اِتل عدنان
عدنان می‌نویسد: «نوشتن حاصل گفت‌وگو با زمان است.» او که حالا در اواسط دهه 90 زندگی‌اش است، نقاش و فعال مقاومت در جنگ ویتنام و جنگ داخلی لبنان نیز هست. تمام هنر او بازتاب‌دهنده احساس آوارگی و دوگانگی است. سیمون فتال، شریک زندگی خانم عدنان بسیاری از کتاب‌های اولیه او را منتشر کرد. تمامی کتاب‌های عدنان ارزش خواندن دارد، اما «زمان» به‌طور ویژه‌ای قابل توجه است و به نشخوار راه‌هایی که کشورها و مردم
قلب ما را شکسته و بعد دوباره آن را جمع می‌کنند می‌پردازد. او در شعر «جمعه، 25 مارس،
ساعت 4 عصر» می‌نویسد: «زخم‌هایی هستند/ که انتظار قلبی را می‌کشند/ تا بپوشاندشان».
«هجرا» از هلا علیان
رمان فوق‌العاده «خانه‌های نمکی» علیان درباره یک
خانواده فلسطینی چندنسلی جایزه ادبی صلح دیتون و جایزه کتاب عرب-امریکایی را از آن خود کرد. اما این «هجرا» است که با تمرکز به داستان‌های
زنان عرب، جنگ و خودمحوری شما را عاشق زندگی می‌کند. این‌ها از نظر احساسی شعرهای آسانی نیستند. او در شعر «آمنه» می‌نویسد: «عشق در حال دزدیدن هوای فرزندت از گلوی سفیدش است/ قبل از رسیدن ارتش/ آن را به خورد رودخانه می‌دهد.» این اشعار اول شما را می‌شکنند و بعد کاری می‌کنند آواز بخوانید.
«زندگی در یک آلبوم محلی» از ناتالی هندل
ناتالی هندل خودش را فرانسوی-فلسطینی-امریکایی می‌داند و کتاب‌ها و نمایش‌نامه‌های زیادی نوشته است. از نوشته‌های او چیزی نیست که بخوانید و دلتان نخواهد دوباره و با صدای بلند آن را بخوانید. آخرین کتاب او «زندگی در یک آلبوم محلی» است و مثل بسیاری از آثارش دلنشین، پیچیده و چندزبانه است. او در یکی از اشعار این کتاب می‌نویسد: «باید کلماتم را/ به دقت انتخاب کنم/ تا زخم‌ها و عشقم را/ از هم جدا نگه دارم.»
«جادویی که تنم به آن تبدیل می‌شود» از جس ریزقله
ریزقله لبنانی جایزه شعر اتل عدنان را برای این کتاب از آن خود کرد. او در یکی از شعرهای این مجموعه می‌گوید: «به من می‌گویند کمتر از خشمم شعر بگویم... گاهی فقط حباب فرم‌های کاریابی/ جایی که درون یک حلقه را پر می‌کنی وجود دارد/ چون سخت کار می‌کنی/ امروز امریکایی خوبی هستی/ باید همان‌طور که سفید رفتار می‌کنی سفید باشی/ اما تو یک دروغگویی...» او در سال 2017 در مصاحبه‌ای با «ال‌ای تایمز» گفت: «نگریستن به بدن‌تان آن‌گونه که خودتان انتخاب می‌کنید حرکتی انقلابی است». کتاب او گواهی است بر این اینکه
زنان عرب-امریکایی به خاطر داستان‌هایشان متاسف نیستند.
«جغرافیای نور» از لیزا سوهیر مجاج
مجاج شاعر و محقق فلسطینی-امریکایی است. او با اینکه تنها یک کتاب شعر منتشر کرده، «جغرافیای نور» که برنده جایزه شعر مطبوعات دل سُل شد، تمامی شعرهایش این باور را برآورده می‌کند که شعر می‌تواند آرزوی افراد و ملت‌ها را به بار بنشاند و چیزی به ما بدهد که ما را در میانه ناامیدی سرپا نگه دارد. او در یکی از شعرهایش می‌نویسد: «اگر روزنامه را در صورتت تکان می‌دهند و فریاد می‌زنند/ آرام باش/ تمام آنچه هرگز نیاموخته‌اند را به یاد بیاور/ پیشنهاد کن که به کتابخانه ببری‌شان/ اگر از تو پرسیدند سفیدپوستی یا نه/ بگو بستگی دارد/ اگر پرسیدند چقدر می‌خواهی بمانی/ بگو برای همیشه».
«یک‌صد گرسنگی» از لورن کمپ
پدر کمپ پس از فرهود (نسل‌کشی جمعیت یهودیان بغداد) از عراق گریخت، اما هرگز درباره زندگی‌اش در آنجا سخن نگفت. کتاب سومش «یک‌صد گرسنگی» که برنده جایزه دورسِت توپِلو شد، تکه‌های تاریخ ناگفته خانواده‌اش را کنار هم می‌گذارد. بخشی از این کتاب بازسازی تبار، بخشی جست‌وجو برای یافتن خود و بخش‌های زیادی از آن ادای احترام به کسانی است که جان خود را از دست داده‌اند. کمپ استاد سطرهای دلپذیر است، همان‌طور که در «تنوع: بیا وانمود کنیم» می‌گوید: «بیا توافق کنیم که جزئیات را به من می‌گویی/ خواهش می‌کنم/ تو باید تمام ذرات هوا/ و شیارهای خطر را به خاطر بسپاری». این یکی از لذت‌بخش‌ترین کتاب‌هایی است که تا به حال خوانده‌اید و مشخصه
زیبایی کارهای اوست.
«شعرهای هاجر» از مهجه کهف
در هر فهرستی که به یاس و ناامیدی کمک می‌کند، فرد فعال و کنشگری هست که هنوز می‌تواند شادی را در جهان بیابد. اگر نیاز دارید در میان اشک‌هایتان بخندید، کهفِ سوری-امریکایی کسی است که باید به او مراجعه کنید. قدرت کهف، این استاد دانشگاه، شاعر و عضو جنبش عدم
خشونت در سوریه، توانایی‌اش در غیرمتعارف بودن، طنزآمیزی و غنایی بودنش در آن واحد است.