چاپ

آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

سینما باز / «بی‌خود و بی‌جهت» فیلمی به کارگردانی، نویسندگی و تهیه‌کنندگی عبدالرضا کاهانی ساخته سال 1390 است.
این فیلم داستان مشکل دو زوج است که باید وسایل خانه خود را جابه‌جا کنند تا آماده مراسم عروسی یکی از این دو زوج شوند.
در ادامه نقدی از پرهام موسوی بر این فیلم بخوانید:
«فیلم بی خود بی جهت در ادامه فیلم های ابزورد کاهانی است بهترین نسخه کارهای ابزورد کاهانی را میتوان در این فیلم و فیلم اسب حیوان نجیبی است پیدا کرد . بازی بازیگران در بی خود بی جهت برگه بنده ی فیلم است از لهجه اصفهانی پانته آ بهرام که کاملا طبیعی اجرا کرده و شیرینی خاصی به کاراکتر مژده اضافه کرده تا جدیت کاراکتر محسن (رضا عطاران ) که در دل جدیتش کمدی موقعیت جالبی طراحی میشود
اسم فیلم هم از فضای ابزورد می آید ، فضای پوچ گرایانه ی فیلم که کنایه میزد به دعواهای میان کاراکترها که کاملا بی خود بی جهت شکل گرفته در پایان هم با همین منطق فیلم تمام میشود
عبدالرضا کاهانی از تک تک بازیگرانش توانسته بازی های تازه بیرون بکشد رضا عطاران ، احمد مهرانفر ، پانته آ بهرام و نگار جواهریان بازی شان در این فیلم متفاوت تر از کارهایی است که قبلا بازی کرده اند حتی کاراکتر های فرعی بی خود بی جهت هم متفاوت ظاهر شدند
تمام فیلم در تکاپوی عوض شدن یک خانه میگذرد خانه ای که کلیت فیلم را در بر میگیرد آنقدر بازی های فیلم مخاطب را جذب میکند که لوکیشن ثابت فیلم باعث نمیشود مخاطب از دیدن فیلم خسته شود
نمیتوان گفت بی خود بی جهت فیلم کمدی است بلکه از دل یک قصه دراماتیک فضای کاریکاتوری از کاراکترها شکل میگیرد به همین دلیل است که ناخواسته سکانس هایی از فیلم کمدی میشود . بی خود بی جهت رگه هایی از فضای فیلم های اجتماعی هم دارد با نقد انسان های جامعه اما نمیتوان گفت کلیت فیلم اجتماعی است بلکه رگه هایی از فیلم فضای اجتماعی دیده میشود در نتیجه فضای کاریکاتوری فیلم به کلیت اثر کمک میکند تا به فضای پوچ گرایانه ای که کارگردان مدنظر دارد برسد
تیتراژ اولیه فیلم با ضربآهنگ خاصی شروع میشود ، ضربآهنگی که بدون موسیقی است تا وقتی تیتراژ به پایان میرسد متوجه میشویم صدای ضربات کاراکتر محسن (رضا عطاران ) به شکمش است . صدایی که کاهانی در تیتراژ اولیه استفاده کرده تا حس کنجکاوی مخاطب را برانگیزد
پایان فیلم با بستن درهای خانه تمام میشود ، کاراکترهایی که هنوز در آن خانه هستند و میتوان گفت حتی پس از پایان فیلم کل کل هایشان تمامی ندارد ، پایانی که در راستای فضای پوچ گرایانه اش است ، پوچی که باعث میشود کاراکتر ها دور خود بچرخند.»