آریا بانو - خدمتگزاران/ روبروی ضریح نشسته ام؛ مردی کنارم نشسته و چرت می‌زند. راستش وقتی می بینم که عده ای در حرم مطهر امام هشتم علیه السلام خوابند و یا چرت می زنند، دلم برایشان می سوزد. یکی باید به آن‌ها بگوید که این‌جا کجاست!
این‌جا در کنار من و تو ملائک حضور دارند تا سلام ما را به اماممان برسانند. این‌جا معنویتِ تمام است، نور است، محـلّ استجابت دعاست……..! به مرد می‌گویم:
دوست داری همین الان امام زمان علیه السّلام و در همین نقطه به تو سلام کند؟ گل از گلش می شکفد.
و می گوید: معلومه که
دوست دارم! می گویم: همه می دانیم که سلام مستحب است و جوابش واجب! سرۍ تکان می دهد و تأییدم می کند. می گویم: پس بیا با هم یک زیارتی بخوانیم که در آن بیست و سه سلام به امام زمانمان بدهیم! بیست و سه سلام! مطــمئن باش سلامــمان بی‌پاسخ نیست. مهم این است که پاسخمان را می‌دهد؛ بشنویم یا نشنویم!
به امام زمان بگوییم: می دانیم که از شدّت معصیت
گوش های ما سنگین شده و نمی توانیم پاسخ ملکوتی شما را بشنویم، امّا امروز توفیق داشته‌ایم در این مکان روحانی به شما سلـــام بدهیم! حسّ و حال مرد تغییر کرده، نمِ اشکی در گوشه ی چشمش دویده و انگار منتظر است تا زیارت را بخوانیم.
زیارت آل یاسین را از لابه‌لای مفاتیح پیدا می کنم و هر دو می خوانیم...