چاپ

آریا بانو - سینما دیلی/ پوریا ذوالفقاری(منتقد سینما) نوشت:«من قاتل و وحشی را ندیده ام. اما برایم جالب است که انقدر زود عادت کردیم که در آستانهٔ هر دورهٔ جشنواره خبرهایی از «به مشکل خوردن برخی فیلمها»و «مشروط شدن نمایش شان به اعمال برخی تغییرات»بشنویم و دیگر تعجب نمی کنیم از رسیدن دامنهٔ سانسور به جشنواره و انگار یادمان نمی آید بنیان این سنت در دو دولت اخیر نهاده شد.پیشتر فجر، جایگاه بالاتری داشت.اصلا کاری نداشت به وضعیت فیلم‌ها. بسیاری از فیلم‌های توقیف شده در آستانهٔ اکران، در فجر به نمایش درآمده اند.در دههٔ هشتاد مارمولک و سنتوری و گزارش یک جشن در جشنواره اکران شدند. این خیانت بزرگ مدیران سینمایی دو دولت اخیر است و به نام شان ثبت خواهد شد در تاریخ که از ترس این که تذکری در کارنامه شان نرود و رسانه های جناح مقابل علیه شان چیزی ننویسند، ده ها آدم و نهاد بی ربط را در تصمیم گیری برای سرنوشت فیلم ها شریک کردند.
ده سال پیش در همین ایام سینمای ایران داشت به استقبال یکی از بهترین دوره هایش می رفت.فرهادی با جدایی نادر از سیمین،توکلی با اینجا بدون من، محمدهادی کریمی با برف روی شیروانی داغ،رامبد جوان با ورود آقایان ممنوع،علی رفیعی با آقا یوسف، معتمدی با آلزایمر،میرکریمی با یه حبه قند، میری با سعادت آباد، کاهانی با اسب حیوان نجیبی ست و ..در راه جشنواره بودند.سینمای ایران داشت دهه هشتاد را با دستی پر به پایان می رساند و فیلمسازان مهم مان-که رابطه شان با مدیریت سینمایی وقت هم چندان خوب نبود-داشتند بهترین فیلم های شان را می ساختند. اینک در انتهای دههٔ نود چه داریم جز گله و شکایت سینماگران از سانسورهای متعدد و بازبینی مکرر فیلم های شان در اتاق های تاریک جور واجور.
در دو دولت اخیر منوچهر هادی از فیلم‌های قابل اعتنایی مثل یکی می خواد باهات حرف بزنه و زندگی جای دیگری ست به آینه بغل و دل رسید، مانی حقیقی از پذیرایی ساده به چند کیلو آلبالو سقوط کرد و علیرضا امینی از هفت دقیقه تا پاییز رسید به من دیوانه نیستم.رامبد جوان با وجود بهره مندی از بودجه های فراوان هرگز نتوانست ورود آقایان ممنوع را تکرار کند و کاهانی هم که اصلا ول کرد و رفت. نابود کردن نسلی از سینماگران، پراکندن ابتذال در سینما، سانسور حداکثری،از نفس انداختن سینمای اجتماعی (به عنوان جریان اصلی سینمای ایران) و سکوت در برابر ورود سرمایه های مشکوک و بی اعتبار کردن فجر، فرازهای اصلی کارنامهٔ سینمایی دولت های یازدهم و دوازدهم اند...»