آریا بانو - باشگاه خبرنگاران / در اواخر جنگ جهانی دوم حضور در یک زیردریایی آلمانی بسیار پر خطر شده بود. نیروهای متفقین با توجه به پیشرفت های فنی مانند رادارهای قوی‌تر و برخورداری از سلاح های جدید در غرق کردن زیردریایی های آلمانی عملکرد موفق‌تری ارائه می کردند.
زیردریایی یو-1206 زمانی که در مارس 1944 وارد خدمت شد، مایه افتخار نیروی دریایی آلمان نازی بود. این زیردریایی 50 نفر خدمه داشت.
با این وجود، زندگی روزمره در زیردریایی های نظامی کار آسانی نبود زیرا آنها برای نبرد و نه راحتی و استراحت ساخته شده بودند. خدمه زیردریایی برای مدتی طولانی با ماشین آلات و سلاح سر و کار داشتند. غذای نامناسب و هوای آلوده و این که خدمه گاهی مجبور بودند مدت زمانی طولانی را بدون دوش گرفتن سپری کنند، شرایط ناخوشایندی را در زیردریایی های نظامی ایجاد می کرد.
استفاده از توالت نیز یکی دیگر از موارد چالش برانگیز بود. زیردریایی‌های آلمانی به طور معمول دارای دو توالت بودند. این در شرایطی بود که زیردریایی یو-1206 برخلاف بیشتر زیردریایی‌های دیگر که دارای مخزنی برای جمع آوری فضولات انسانی بودند، از توالت‌هایی پیشرفته سود می‌برد که حتی هنگام حضور در اعماق آب امکان دفع مواد زائد به خارج از زیردریایی را می‌دادند.

زمانی که 50 نفر مجبور به استفاده از یک سرویس بهداشتی باشند، تخلیه تمام فضولات انسانی تا حد امکان به خارج از زیردریایی اهمیت می‌یابد. اما این توالت‌ها مکانیزم بسیار پیچیده‌ای داشتند و بر همین اساس فردی ماهر که به نام "متخصص" شناخته می‌شد، پس از هر بار استفاده از توالت وظیفه تخلیه فضولات انسانی به خارج از زیردریایی را بر عهده داشت. همه چیز در این زمینه تا تاریخ 14 آوریل 1945 خوب پیش رفت.

زیردریایی یو-1206 هشت روز قبل نروژ را ترک کرده و در نزدیکی سواحل اسکاتلند حضور داشت که دچار مشکل شد. کارل آدولف اشلیت، کاپیتان این زیردریایی برای نخستین بار بود که فرماندهی یک او-بوت آلمانی را بر عهده گرفته بود.
گزارش رسمی کاپیتان به بروز نشت در سیستم فشار آب توالت زیردریایی اشاره داشت، اما خدمه داستان متفاوتی را بیان می کردند. در شرایطی که برای تخلیه فضولات انسانی باید توسط "متخصص" صورت می گرفت، اما کاپیتان اشلیت فکر می کرد که برای انجام این کار از دانش کافی برخوردار است و خود می تواند عملیات تخلیه را انجام دهد. اما این گونه نبود.
پس از استفاده از فلاش توالت، آب اقیانوس همراه با فاضلاب به داخل زیردریایی نفوذ کرده و خیلی سریع در زیردریایی گسترش می یابد.تلاش خدمه راه به جایی نمی برد و در نهایت آب به باتری های زیردریایی می رسد. ترکیب آب شور و اسید باتری موجب تولید گاز خطرناک کلر می شود.
گازها و بخارات سمی خیلی سریع فضای داخلی زیردریایی را پر کرده و کاپیتان اشلیت چاره ای جز ارائه دستور رفتن به سطح آب و باز کردن دریچه ها را ندارد. این خطرناک‌ترین کاری است که یک زیردریایی در زمان جنگ می تواند انجام دهد.نیرو‌های بریتانیایی خیلی زود متوجه زیردریایی شده و حمله به آن آغاز می‌شود. یک خدمه زیردریایی کشته شده و خود زیردریایی به شدت آسیب می‌بیند به گونه‌ای که امکان بازگشت آن به اعماق آب دیگر وجود ندارد. بر همین اساس، کاپیتان اشلیت دستور ترک و متلاشی کردن زیردریایی را می‌دهد.
سه خدمه دیگر هنگام تخلیه زیردریایی غرق شده و کشتی‌های انگلیسی که در آن نزدیکی حضور داشتند 36 نفر دیگر را از آب می‌گیرند. 10 نفر باقیمانده که خود را با یک قایق نجات به ساحل رسانده بودند نیز به سرعت اسیر می‌شوند.
از بین رفتن زیردریایی یو-1206 به نوعی استعاره مناسبی از وضعیت رو به زوال آلمان نازی بود. این زیردریایی در 14 آوریل 1945 غرق شد. آدولف هیتلر، رهبر حزب نازی در 30 آوریل خودکشی کرد و آلمان در تاریخ 8 می‌تسلیم شد.
از سرنوشت کاپیتان اشلیت پس از پایان جنگ خبری در دست نیست و به نظر می‌رسد با شرمندگی به خانه بازگشت و در تاریخ محو شد. زیردریایی یو-1206 اکنون در کف دریا آرمیده و به تنها زیردریایی تبدیل شد که دلیل غرق شدنش استفاده نادرست از توالت آن بود.