بزرگنمايي:

آریا بانو - جام جم / همزمان با ورود به دنیای پدر و مادری، اتفاق قشنگی که درون والدین رخ می دهد خلق رویا برای آینده فرزندشان است. فارغ از این که این فرزند چه ویژگی های سرشتی و زیستی دارد یا قرار است از چه تجربیاتی برخوردار شود، اغلب والدین فردایی پر افتخار را برایش می خواهند و ترسیم می کنند. بنا براین لازم است با آگاهی و رعایت اصول صحیح، این خواست معقول و بدیهی خود را به طور مناسب و در حد تعادل به منصه ظهور برسانند؛ به ویژه که درعصر حاضر زندگی انسان ها بیش از حد لازم بر رقابت جویی متمرکز شده و برای رسیدن به قله افتخارگاه عجولانه و بی توجه به معیارهای انسانی به پیشرفت وموفقیت فردی فکر می کنند. بسیاری از والدین نیز از همان روزهای نخست والدگری ممکن است به منظور فراهم آوردن بستر پیشرفت فرزند، ناخواسته و از روی ناآگاهی وی را در دام رقابت جویی ناسالم گرفتار کنند.
والدین به عنوان اولین و مهم ترین منبع ارضای نیازهای کودک می توانند با رسیدگی صحیح به این نیاز در تعالی جامعه نیز نقش داشته باشند. یکی از آفات در مسیر تربیت فرزندان با انگیزه و مشتاق موفقیت، یاس و ناامیدی است. گاهی والدین ناخواسته و از روی ناآگاهی و شاید به منظور ارائه یک الگوی موفق، فرزند خود را در معرض مقایسه با اطرافیان و همسالان شان قرار می دهند. از آنجا که یکی از عوامل موفقیت وجود اعتماد به نفس بالا و احساس توانمندی و همچنین احساس ارزشمندی است، کودکی که مورد مقایسه قرار می گیرد این پیام را دریافت می کند که تو به اندازه کافی توانمند، شایسته وخوب نیستی .
وی این پیام را از طرف مهم ترین افراد زندگیش دریافت و آن را باور می کند، در نتیجه احساس ناکامی و ناامیدی به وی غلبه می کند و دست از تلاش برمی دارد. همچنین والدینی که دچار کمال طلبی مفرط و مضر هستند و موفقیت های فرزند خود را ناکافی می دانند و نارضایتی خود را غالبا به صورت ناخوشایند اعلام می کنند به اعتماد به نفس کودک آسیب می زنند به طوری که او ترجیح می دهد از هرگونه اقدام و عمل اجتناب کند.
برای داشتن کودکانی تلاشگر، مسوولیت پذیر و مشتاق پیشرفت لازم است نکاتی را مد نظر قرار دهیم : آنان را بدون قید و شرط دوست داشته باشیم . آنان را ابزاری برای تفاخر خود نکنیم . متناسب با سن و شرایط شان اختیارعمل به آنان بدهیم . توانایی های آنان را بشناسیم و بپذیریم انسان ها با هم متفاوتند، پس آنان را با هیچ کسی مقایسه نکنیم. همچنین توانایی آنان را دست کم نگیریم و به آنان اعتماد کنیم. فراموش نکنیم والدین اولین و مهم ترین الگوهای شخصیتی کودکان هستند. بنابر این اگر خود والدین افراد مسوولیت پذیر،مشتاق پیشرفت و تلاشگر نباشند و به رشد و شکوفایی خود اهمیت ندهند، نمی توان انتظار داشت فرزندان شان این خصوصیات را داشته باشند.