بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا / «ما طراحان مد و لباس شاید در رویدادهایی مانند جشنواره های فرهنگی و هنری به دلیل خط قرمزها نتوانیم لباس سلبریتی ها را پوشش دهیم؛ به دلیل اینکه یک بخش از آن به انتخاب خود هنرمندان ما مرتبط باشد و یک بخش دیگر، دیگرانی که آنجا هستند با فرهنگ ما خیلی سنخیت نداشته باشند، ولی جام جهانی و المپیک رویدادهایی جهانی هستند که طراحان مد و لباس ما می توانند اتفاقا کارهایشان را نمایش دهند و عرض اندام کرده و روی آن سرمایه گذاری کنند.»
جملات بالا را یک پژوهشگر مد و لباس و مدرس دانشگاه عنوان می کند.
این روزها همچنان که مسابقات المپیک در حال برگزاری است، طراحی لباس کاروان اعزامی ایران به المپیک در بین طراحان مد و لباس و کارشناسان این عرصه محل بحث و مناقشه است؛ اینکه چرا در رویدادی مهم مثل المپیک نمی توانیم در طراحی لباس ها به نتایج و تصاویر دلخواه برسیم. مگر چند رویداد در طول سال داریم که می تواند ویترینی برای برندها و لباس های ملی ایران باشد. بسیاری از طراحان مد و لباس در کشور، در هر دوره تلاش می کنند در رویدادی همچون المپیک بتوانند فضا و بستری برای بهترین های ایران را در زمینه طراحی لباس فراهم کنند، اما در نهایت خروجی همچنان با انتقادهایی همراه است.
محسن ناصری ـ طراح مد و لباس و مدرس دانشگاه ـ در پاسخ به اینکه چرا در رویدادهای مختلف نمی توانیم ویترین درستی از لباس ها و برندهای ایرانی را در دنیا به نمایش بگذاریم؟ یادآور شد: در المپیک 2008 پکن بود که من هم طرحی را ارائه دادم. آسیب شناسی این قضیه پیچیده و ناراحت کننده است. مهمترین دلیل آن مدیریتی است که متاسفانه در همه ی زمینه ها گریبانگیرمان است.
این کارشناس در عرصه مد و لباس تصریح کرد: با توجه به اینکه طراحان بسیار بسیار خوبی در داخل و خارج از کشور داریم که برند دارند و حرفه ای کار می کنند، متاسفانه اعتماد کردن و سپردن کار به کاردان در کشور ما ضعیف است. من چندین دوره است که طرح نمی دهم چراکه پس از 20 سال فعالیت در این زمینه در نهایت به این نتیجه می رسی که اصلا کار نکنی و از گردونه خارج شوی. سال 79 لباس فارغ التحصیلی دانشگاه هنر را طراحی کردم و هنوز هم همچنان می پوشند و طرح موجود است؛ امثال من هم زیاد هستند.
ناصری با اشاره به اظهار نظر برخی افراد که برای لباس کاروان اعزامی ایران به المپیک توکیو طرح ارائه کرده بودند، گفت: این دوستان مطرح می کردند داوری طرح ها پروسه وبی داشت. چینش این داوری، هم از حوزه صنعت، هم دانشگاهی و همه حوزه ها را دربرمی گرفته است ولی متاسفانه این دوستان هم شوکه شده بوده که چگونه یکدفعه این طرح تایید شد. دوستانی که طرح ارائه داده بودند، مطرح کردند طرحی که برای خانم ها طراحی شده بود از یک مرحله ای به بعد وارد مرحله داوری شده و همه نگاه ها به سمت آن لباس رفته است. از طرفی یکسری لابی گری هایی هم وجود دارد. به نوعی که یکی از دوستان می گفت با او تماس گرفتند و پیشنهاد دادند یکسری طرح روی کارهایت انجام بده ما طرح را در رده های کارهای برتر می بریم.
این مدرس دانشگاه به حرف هایش اضافه کرد: متاسفانه اینگونه نگاه های غیرتخصصی وجود دارد که به کار لطمه می زند. در صورتی که کشور ما در این زمینه بسیار بسیار غنی است، اما می بینید کشوری مثل افغانستان که با آنها اشتراکات فرهنگی هم داریم، چه طراحی زیبایی داشتو حال ما وارد بحث کشورهای توسعه یافته نمی شویم که طرح های خوبی داشتند و برندهای خوبی برایشان کار کرده بودند و البته یکسری کارها هم خوب نبودند. ولی انتظار می رود با توجه به اینکه ایران شاخصه های فرهنگی بسیار بالایی دارد حداقل از این شاخصه ها استفاده بشود.
این پژوهشگر در عرصه مد و لباس سپس گفت: به هر حال المپیک و رویدادهایی اینچنینی جایگاهی است که ما می توانیم نگاه ها را نسبت به ایران تغیر دهیم. با توجه به اینکه این رویداد مخاطب بسیار بالایی در سطح دنیا دارد، اینجا فرصت خوبی است که تاثیرات خوبی بگذارد اما این اتفاق نمی افتد. انقدر طراحی این لباس ضعیف بود که در مرحله ای مطرح کردند از دستور کار خارج شده و اعلام شد کاروان لباس اسپورت دیگری می پوشد اما در افتتاحیه کار را که دیدیم شوکه شدیم. خود این یک دهن کجی است! متاسفانه نگاه غیرتخصصی حاکم است. طراحان را بازی می دهند و این اتفاق بدتری است.
ناصری که از داوران جشنواره ایده های برتر قناوری های نرم و صنایع فرهنگی هم هست، در پایان این گفت وگو خاطرنشان کرد: ما شاید در رویدادهای دیگر مثل رویدادهای فرهنگی به دلیل خط قرمزها نتوانیم لباس های سلبریتی ها را پوشش دهیم؛ به دلیل اینکه یک بخش از آن به انتخاب خود هنرمندان ما مرتبط است و یک بخش دیگر اینکه دیگرانی که آنجا هستند با فرهنگ رسانه ای ما خیلی سنخیت ندارند و ما خیلی دنبال آن نیستیم، ولی جام جهانی و المپیک رویدادی جهانی است که می توانند اتفاقا طراحان لباس ما می توانند هنرشان را نمایش دهند و عرض اندام کنند و روی آن سرمایه گذاری کنند ولی این اتفاق نمی افتد. اغلب داورهای این دوره، از بنیاد مد و لباس بودند. باید از نظرات انجمن طراحان پارچه و لباس که به هر حال متولی هم بحث آموزش است و هم بحث سازماندهی و ارتباطات طراحان در ایران، بیشتر استفاده شود. و همین طور طراحان مستقل که کار می کنند، برندهایی را شکل دادند و موفق هم بودند. حیف است به آنها بها ندهیم. مدام هم می گوییم استقلال، تولید داخلی. دست آخر در این نگاه مدیریتی، کسی تصمیم می گیرد که از فرم، رنگ و نشانه ها چیزی نمی فهمد. همه انسانها از یک سطح زیبایی شناسی برخوردارند، ولی نمی دانم چرا آخر کار، آن طرحی انتخاب می شود که در زمره ضعیف ترین هاست و یا اینکه طرح ها را به سمت ضعیف ترین کار هدایت می کنند. طرح های خوب زیاد بود اما برایمان سوال است که چرا ضعیف ترین چیزی که می توانست، اتفاق بیفتد را می بینیم و این یک نوع دهن کجی است! باید اعتماد کنند و کار را به اهل فن بسپارند و نگاه مدیریتی صرف را بردارند، بازخورد آن را در سطح دنیا ببینند و بعد از آن تصمیم بگیرند که همین رویه را ادامه دهند یا نه به همان رویه قبلی خودشان برگردند.