بزرگنمايي:

آریا بانو - ورزش 3 / نه! آن اتفاق غیرمنتظره رخ نداد چرا که پرسپولیس دیگر مشکلی برای کامبک زدن ندارد!
 تراکتورسازی در آستانه رقم زدن یک شگفتی در هفته ماقبل‌ پایانی لیگ، مغلوب هوشمندی و تمرکز ذهنی شاگردان یحیی گل محمدی شد. دیشب وقتی تراکتورسازی در نیمه دوم و در اوج حملات پرسپولیس دروازه حامد لک را باز کرد ته دل همه پرسپولیسی‌ها خالی شد. کمتر هوادار قرمزی بود که به طعنه‌های رقبا در پایان بازی و از دست رفتن گلات قهرمانی فکر نمی‌کرد. شب از آن شب‌هایی بود که توپ قرمزها توی گل نمی‌رفت. وقتی احمد نوراللهی و مهدی عبدی هم دم دروازه دو موقعیت را از دست دادند، این باور که شب، شب قرمزها نیست تقویت هم شد. حالا یک مساوی هم هواداران قرمز را راضی می‌کرد. به نظر می‌رسید که این بار دیگر دم بزنگاه تیم یحیی گل محمدی تسلیم می‌شود. 
یحیی گل محمدی به گفته‌ی خودش دقایق پر استرسی را پس از گل تراکتور تجربه کرده است. اما حرکات تیمی بازیکنان تیمش در داخل زمین دقایقی پس از آن گل، نشانه‌ای از استرس سرمربی و هواداران تیم را با خود نداشت. تصور می‌شد بازیکنان پرسپولیس سراسیمه بازی کنند و نظم‌شان از هم بپاشد. حتی استرس خوردن گل دوم هم وجود داشت و چه بسیار طرفداران سپاهان که به انتظار گل دوم تراکتورسازی هم نشسته‌ بودند. اما همه چیز برعکس شد. قرمزها نظم تیمی خود را حفظ کردند و خیلی زود به گل مساوی رسیدند.
آن اتفاق غیرمنتظره رخ نداد چرا که پرسپولیس ضعف چند سال اخیرش را این فصل پوشش داده و رفع کرده و آن هم توان کامبک زدن است. تیمی که می‌تواند نظم و ساختار تاکتیکی‌اش را حفظ کند و دستپاچه نشود. نیمه دوم، بازیکنان پرسپولیس فاصله طولی و عرضی مناسب را پس از خوردن گل حفظ کردند. دوندگی خود را افزایش دادند و هراسان به توپ ضربه نزدند و بیهوده پاس‌هایی برای رفع تکلیف ندادند‌. آمادگی ذهنی خود را حفظ کردند و منظم‌تر عقب کشیدند و توپ گرفتند و منظم‌ پیش رفتند. بدشانسی هم به سراغ‌شان نیامد تا حالا برای فتح لیگ بیستم دست نیازی به سمت رقیب دیرینه خود نبرند.
آنچه در نوع حرکات بازیکنان پرسپولیس پس از عقب افتادن از حریف مشاهده شد، تمرکز ذهنی مناسب آنها برای رویارویی با شرایطی این چنین بود. تیمی که با چند فرصت هدر رفته به رختکن رفته و نیمه دوم را با دستور مربیان هجومی‌تر آغاز کرده تا گل مورد نیاز برای برتری بر حریف و از دست ندادن صدر را بزند به یکباره با توپی که در دروازه‌اش جا گرفته مواجه می‌شود. هیچ مربی و بازیکنی قرار گرفتن در این شرایط را دوست ندارد. بار روانی این اتفاق و تصور اینکه حالا به جای یک گل باید دو گل زد آنچنان زیاد است که تا دقایق زیادی تیمی را به کما ببرد. دقایقی که یا صرف حملات کور و احساسی می‌شود یا در شوک اتفاق رخ داده صرف پاس‌های بی‌اثر و خنثی.
اما پرسپولیسی‌ها شاید دو سه دقیقه در این فضای بی‌تصمیمی و احساسی ماندند. پس از آن دوباره تیم نظمش را به دست آورد. حتی قبل از اینکه هوادار پای تلویزیون خود را جمع و جور کند و از شوک گل خورده بیرون بیاید، بازیکن داخل زمین به خود مسلط شد. تمرکز ذهنی لازم حفظ شد. دوندگی‌ها بیشتر شد و حرکت در اندک فضاهای خالی در منطقه دفاعی تراکتور افزایش یافت. توپ‌ها لو نرفت و حتی از دست دادن دو موقعیت هم اعتماد به نفس آنها را تضعیف نکرد. مدافعان کناری فعال‌تر در فاز هجومی ظاهر شدند. بازیکنان تکنیکی از تکنیک خود به طرز بهینه و نه افراطی استفاده کردند و زیاد با توپ بازی نکردند و در انتها در زمانی مناسب و در شبی که به نظر می‌رسید شب قرمزها نیست به گل مساوی رسیدند.
شاید در پنج سال اخیر هیچ زمانی به اندازه فاصله گل تراکتورسازی و گل اول مهدی عبدی، قرمزها خود را در خطر از دست دادن قهرمانی لیگ ندیده بودند. یک فاصله زمانی به شدت استرس‌زا که به خوبی از سوی شاگردان یحیی گل محمدی مدیریت شد. هنر پرسپولیس مدیریت آن پانزده دقیقه جهنمی بود. پانزده دقیقه‌ای استثنایی در پنج سال اخیر که اوج ناامیدی قرمزها از فتح لیگ برتر در پنج سال گذشته بود.