بزرگنمايي:

آریا بانو - مجله ایلیاد / ستاره‌شناسان توانسته‌اند کوتوله‌ی سفیدی به نام «ZTF J190132.9+145808.7» را کشف کنند که قطر آن 2،140 کیلومتر است و می‌توان گفت کمی از ماه بزرگ‌تر است، ولی جرم آن 1.35 برابر جرم خورشید است.
ستاره‌ی ZTF در فاصله‌ی 130 سال نوری از زمین و در صورت فلکی عقاب قرار دارد. عمر این ستاره حدود 100 میلیون سال است و دارای میدان مغناطیسی فوق قدرتمندی است که می‌توان گفت شدت آن یک میلیارد بار بیشتر از خورشید است.
دوره‌ی گردش این ستاره حدود 6.94 دقیقه است که برای یک ستاره‌ی کوتوله‌ی سفید دوره‌ی کوتاهی است، زیرا دوره‌ی گردش این نوع ستاره‌ها معمولاً در حد یک ساعت است.
درست است که این کوتوله اندازه‌ی ماه قطر دارد، ولی جرم آن بیش از خورشید است و معلوم است که چگالی بسیار بالایی دارد، ولی به گفته‌ی دانشمندان هنوز هم کوتوله‌های سفیدی وجود دارند که با اندازه‌ی کوچک‌تر جرم بیشتری داشته باشند. دلیل این واقعیت این است که کوتوله‌های سفید گداخت هسته‌ای را درون خود ندارند و در واقع این واکنش از ستاره در برابر گرانش خودش محافظت نمی‌کند، بلکه اندازه‌ی این نوع ستاره‌ها به وسیله‌ی مکانیک کوانتومی تنظیم می‌شود.
میدان مغناطیسی قدرتمند این ستاره در کنار دوره‌ی گردش کوتاه آن نشان می‌دهد که این کوتوله از ترکیب دو کوتوله‌ی دیگر ایجاد شده است. در واقع ستاره‌های زیادی وجود دارند که به صورت جفتی به دور یکدیگر می‌چرخند و با یکدیگر پیر می‌شوند و اگر جرم این ستاره‌ها کمتر از 8 برابر جرم خورشید باشد، می‌توانند تشکیل یک کوتوله‌ی سفید دهند. ستاره‌ای که دانشمندان اخیراً کشف کرده‌اند می‌تواند یکی از نمونه‌های این رخداد باشد.
در واقع جفت کوتوله‌های سفیدی که به صورت مارپیچ به دور یکدیگر می‌چرخند، انرژی خود را به صورت امواج گرانشی از دست می‌دهند و در نهایت با یکدیگر ادغام می‌شوند. اگر ستاره‌های دوگانه جرم بسیار بالایی داشته باشند، هنگام ادغام منفجر شده و تشکیل ابرنواختر می‌دهند؛ ولی اگر جرم آن‌ها از یک حد آستانه‌ای کمتر باشد، با یکدیگر ادغام می‌شوند و کوتوله‌ی سفید سنگینی را می‌سازند. این فرآیند باعث تقویت میدان مغناطیسی می‌شود و سرعت دوران ستاره‌ی ایجاد شده را نیز بیشتر می‌کند.
نتایج مربوط به کشف این کوتوله‌ی سفید طی مقاله‌ای در مجله‌ی Nature گزارش شده است.