بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / عاشق دختری شده ام که از همه لحاظ خوب است. من 21 سال و او 18 سال دارد. هم اکنون، شغل درست و حسابی ندارم اما پاره‌وقت کار می‌کنم و دستم در جیب خودم است. پدر م می‌گوید تا شغل پیدا نکنی، ما به خواستگاری هیچ دختری نمی‌آییم. بقیه خانواده‌ام به همین دلیل برای رفتن به خواستگاری، همراهی‌ام نمی‌کنند. لطفا راهنمایی کنید.
قبل از فکر کردن به مشکلاتی که در مسیر رسیدن به دختر مورد علاقه‌تان وجود دارد و شرایطی که ظاهرا هیچ‌کدام از اعضای خانواده‌تان شما را درک نمی‌کند، لازم است به تفکر درباره اهداف خود برای زندگی آینده و زندگی مشترک‌تان بپردازید. با خود فکر کنید اگر خانواده من هم راضی به این ازدواج و همکاری در جلسات خواستگاری شوند، آیا من ترسیمی از آینده و زندگی مشترک برای خودم دارم که بدانم قرار است با چه برنامه‌ای پیش بروم؟ اگر این برنامه‌ریزی را داشته باشید می‌توانید به توقعاتی که پدر شما و به یقین خانواده همسرتان از شما دارند، جوابی منطقی دهید و با گام‌هایی استوار و بدون احتمال خطر قدم جلو بگذارید و اطمینان داشته باشید که خانواده‌تان، شما را همراهی می‌کنند و اما چند توصیه به شما.
برنامه‌تان برای مسائل اقتصادی چیست؟
مسئله بعدی که حائز اهمیت است، بُعد اقتصادی و دارایی‌های شماست. به هرحال یکی از پایه‌هایی که در زندگی مشترک باید به آن توجه کرد، شغل و دارایی است که برای تامین آرامش زندگی به اندازه خودش لازم است و نباید با بیان حرف‌هایی همچون «عشق خیلی مهم‌تر است» و «با یک لقمه نان و عشق زندگی را می‌چرخانیم» برای آینده زندگی‌مشترک برنامه‌ریزی کرد. بهتر است قبل از اقدام به ازدواج، برای آینده شغلی و درآمد خود برنامه‌ای بچینید و تا حد امکان به آن دست یابید و سپس با دستی بازتر در راستای تحقق این هدف مهم گام بردارید.
با خانواده‌تان صحبت کنید
همچنین لازم است بعد از تمام راهنمایی‌ها بیان کنم که اگر از فرد مدنظر شناخت کافی و لازم را پیدا کرده و برای آینده خود برنامه‌ای دقیق و حساب شده و معقولانه ریخته‌اید با خانواده خود صحبت کنید و از آن‌ها کمک بخواهید تا بهترین راه را برای شما انتخاب کنند و با مشورت همدیگر در این راه خطیر قدم بردارید چراکه خانواده شما خواهان خوبی شما هستند و می‌خواهند ازدواج برای شما طعمی شیرین و دلچسب داشته باشد نه طعم تلخ ناکامی‌هایی که شاید به علت یک اشتباه کوچک، تمام زندگی آینده‌تان را در برگیرد و به مخاطره اندازد.
نویسنده : مهسا جعفری‌نسب | روان‌شناس بالینی