سیستم تیم ملی در منامه؛ آرایش غلیظ!
ورزشي
بزرگنمايي:
آریا بانو - آخرین خبر / کمتر از 72 ساعت دیگر، تیم ملی وارد یک بازه زمانی 10 روزه میشود که در آن، مرگ یا زندگی را تعیین میکند.
به گزارش فوتبالی، رسیدن به جمع 12 تیم برتر آسیا و مرحله بعدی مقدماتی جام جهانی در قاره کهن یا پایان تلخی که کسی برای دوران بعد از کیروش، پیش بینی نمیکرد.
اسکوچیچ در منامه، مهمترین روزهای زندگیاش را می گذراند؛ درست مثل روزی که برانکو آن سالهای اول حضورش در تیم ملی در قطر سپری کرد؛ مربیای که جزو بزرگان نیست ولی می تواند یک شبه، ره صد ساله را برود.
کروات قبلی این مسیر را رفت و از گمنامی و برچسب «دستیار بلاژویچ»، به خودکفایی مطلق رسید. آیا اسکوچیچ هم چنین مسیری را میرود؟ او باید در وهله اول، تکلیفش را با خودش و سیستم بازی تیم ملی مشخص کند.
تیم ملی در حال حاضر، فاز هجومی فوق العادهای دارد، در خط میانی میتواند ترکیب های مختلف و بهینهای را آزمایش کند هر چند در فاز دفاعی، لنگ میزند؛ این شاید بهترین تعریف برای تیم ملی و لیست اسکوچیچ باشد. در چنین اوضاع و احوالی، بهترین راه حل این است که تیم ملی با آرایشی وارد زمین شود که کمترین نیروی انسانی را در فاز دفاعی و بیشترین را در فاز هجومی داشته باشد یعنی چیزی شبیه 3-4-3 و یا حتی 2-5-3.
در فوتبال امروز دنیا، مدافعان کناری جزو برجستهترینها شمرده می شوند. لیورپول فصل قبل قهرمان شد چون رابرتسون و آرنولد را در کناره ها داشت که تبدیل به ماشین گلسازی شده بودند و این فصل قهرمان نشد چون این دو نفر، دیگر مردان سابق نبودند.
رئال با زیدان در 3 فصل پیاپی قهرمان اروپا شد چون هم ستاره های بزرگی داشت و هم مارسلو و کارواخال را که از دو سمت خط دفاعی جلو می رفتند و پاس گل میدادند.
اشرف حکیمی در این فصل، قطعا جزو 3 مرد برتر اینتر بود در کنار لوکاکو و بارهلا ولی تیمهایی که چنین مدافعانی ندارند، چه می کنند؟
نگاهی به سیتی و چلسی بیندازیم که دومی بعد از توخل، روی به استفاده از 3 بازیکن در خط دفاعش آورد و تیمش را با انبوهی از هافبکها آرایش داد. سیتی هم دقیقا چنین کاری کرد. تیم ملی اما به دلیل داشتن آزمون و طارمی، برخلاف سیتی و چلسی دارای مهاجمان قابل اعتنایی است.
در هر حال به نظر میرسد تیم ملی در حال حاضر فاقد مهره استاندارد در هر دو فاز دفاعی و هجومی است تا بتواند از او به عنوان مدافع کناری استفاده کند. در سمت چپ، میلاد محمدی هرگز نتوانسته قدرت دفاعیاش را در حمله و جلو رفتن نشان بدهد و جعفر سلمانی هم بیشتر یک «شوخی» است. در سمت راست هم چنین وضعیتی را داریم: صادق محرمی در بهترین حالت یک مدافع راست معمولی است، سیامک نعمتی حتی در پرسپولیس نتوانسته دفاع راست ایدهآلی باشد و فقط میماند دانیال اسماعیلیفر که تازه به تیم ملی دعوت شده و باید دید با آیا اسکوچیچ حاضر است به او در دو بازی حساس مقابل بحرین و عراق بازی بدهد؟
تیم ملی در عوض با داشتن شجاع خلیل زاده، سیدمجید حسینی، محمدحسین کنعانیزادگان و مرتضی پورعلیگنجی، به راحتی میتواند یک ترکیب 3 نفره درست و حسابی در خط دفاع تشکیل دهد؛ در این صورت هم به نسبت ترکیب های 4 نفره، یک بازیکن بیشتر در فاز دفاعی محض داریم و هم می توانیم یک هافبک بیشتر وارد ترکیب کنیم.
استفاده از سیستم بازی با 3 مدافع، این اجازه را به اسکوچیچ میدهد تا بتواند به طور همزمان به امیری، ترابی و حاجصفی بازی بدهد در حالیکه بازی کردن با آرایش 4 نفره یعنی خط کشیدن روی نام یکی از این 3 بازیکن و یا بازی دادن به امیری یا حاجصفی در سمت چپ خط دفاع که هیچکدام شان قدرت دفاعی میلاد محمدی را ندارند.
تیم ملی در منامه باید در هر 4 بازیاش برنده شود. حتی از دست دادن یکی از این بازیها، ممکن است پایان قصه جام جهانی 2022 را رقم بزند. بنابراین اسکوچیچ باید ترکیب تیمش را هجومی چیده و ریسک کند: ریسک تقسیم تیم ملی به 4 بازیکن دفاعی و 6 بازیکن هجومی به جای تساوی 5 بر 5 در دفاع و حمله. در این حالت و با بازی دادن به طارمی و امیری و ترابی و آزمون در فاز هجومی، فاز دفاعی رقبا از همان درون محوطه جریمه و یک سوم دفاعیاش با پرسی سنگین مواجه میشود و کمتر فرصت بازیسازی و جلو آمدن پیدا میکند.
-
سه شنبه ۱۱ خرداد ۱۴۰۰ - ۰۵:۱۲:۴۱
-
۱۹ بازديد
-
-
آریا بانو
لینک کوتاه:
https://www.aryabanoo.ir/Fa/News/598421/