آریا بانو - جام جم / شهربانو موسوی در مهر ماه 1339 در اقلید فارس به دنیا آمده و تحصیلات دبیرستانی اش را در شهرستان آباده به پایان رسانده و بعد از ازدواج به دانشگاه رفته و در رشته ادبیات تحصیل کرده است. این بازیگر، فعالیت ابتدایی خود را در دهه 70 از مرکز صدا و سیمای فارس شروع کرد و به عنوان قصه گو و گوینده فعالیت کرده است.
موسوی بعد از مدتی به همراه همسر و فرزندانش به تهران مهاجرت می کند و در دهه 80 در فیلم خوابگاه دختران در نقش سکینه خانم ظاهر می شود. بازی مسلط و آشنا بودن به شرایط کار بازیگری و سینمایی و لهجه و بیان خوب، باعث شد خیلی زود در چند فیلم و سریال دیگر به ایفای نقش بپردازد و به نحو احسن از عهده نقش هایش بربیاید. شهربانو موسوی با سریال های طنز جایزه بزرگ و متهم گریخت بین عموم مردم به شهرت رسید. او در سریال هایی دیگر همچون خانه به دوش، قرعه، حکایت های کمال و... هم بازی داشته است. با او درباره کیفیت سریال ها و برنامه های اخیر تلویزیون به گفت و گو نشسته ایم.
به عنوان بازیگری که با سریال های تلویزیونی شناخته شدید وضعیت تولیدات تلویزیونی در ماه های اخیر را چطور می بینید؟
با توجه به سختی های تولید در این ماه ها که کرونا شیوع پیدا کرده به نظرم عملکرد تلویزیون قابل قبول است و دوستان برنامه ساز با رعایت پروتکل های بهداشتی تلاش کرده اند برنامه های مختلف اعم از سریال یا برنامه های گفت وگومحور تولید کنند. در واقع سازندگان آثار نمایشی و غیر نمایشی با وجود خطر ویروس کرونا، این خطر را به جان می خرند تا مردم را با کارهای جذاب سرگرم کنند.
 کافی است نگاهی به آثار نمایشی و برنامه های دیگر تلویزیون در ایام ماه مبارک رمضان داشته باشید. هر یک از شبکه های تلویزیونی تلاش کرد تا برنامه های متنوعی را برای مخاطبان آماده کند. من خودم بیننده بسیاری از مجموعه ها و برنامه ها بودم و هستم؛ بنابراین باید دست مریزاد به تلویزیون و دست اندرکاران آن گفت.
به نظر می رسد شاد کردن مردم در این روزگار بیشتر از هر زمان دیگری لازم است.
مردم از تلویزیون انتظار دارند حال شان را خوب کند نه این که خدای نکرده دردشان را بیشتر کند. تلویزیون سعی کرده با تولید برنامه هایی شاد، مردم را در منزل سرگرم کند تا حداقل آنها که گرفتاری مالی ندارند بی دلیل از خانه بیرون نزنند و خدای نکرده گرفتار کرونا نشوند.
در واقع هر شبکه ای با برنامه های شاد درصدد است روحیه مردم را تغییر بدهد و آنها بتوانند به ویروس کرونا پیروز شوند؛ زیرا حفظ روحیه در این دوران سخت به قول معروف کرونایی بسیار لازم است و باید ما سعی کنیم روحیه مان را شاد نگه داریم تا ان شاءا... این ویروس برای همیشه ریشه کن شود. البته نه تنها ما، کل دنیا درگیر این ویروس هستند. پس باید صبور باشیم.
تولید در شرایطی که هر لحظه درباره آمار مرگ و میر بر اثر کرونا می گویند چقدر می تواند عامل استرس زا برای بازیگران و عوامل باشد؟
معلوم است که تولید خیلی سخت تر شده و همکاران واقعا جان شان را به خطر می اندازند تا باکس تلویزیون خالی نماند ولی اگر سعی کنند با دقت کار ضدعفونی لوکیشن ها را انجام دهند و هرلحظه وضعیت جسمی عوامل را کنترل کنند حداقل اگر هم شیوع کرونا رخ دهد زود تشخیص می دهند و مشکل را حل می کنند.
البته تا به امروز بسیاری از پروژه ها درگیر ویروس کرونا شدند و حتی گاهی تولید برای روزهایی متوقف شده است. اما با همه این مشکلات عوامل تولید و بازیگران عقب نشینی نکرده و همچنان برای دادن حفظ روحیه به مردم هر کاری از دست شان بر آمده انجام می دهند که این جای قدردانی از همه دارد که در همه شرایط در خط مقدم در کنار کادر درمان حضور دارند تا بگویند سهم شان را به مردم ادا می کنند.
پس هرچقدر محیط بهداشتی تر باشد استرس تولید کمتر است.
به هر حال ما اگر برای کار ضروری هم که از خانه بیرون بزنیم حتما ماسکی بر صورت می گذاریم و اسپری ضدعفونی با خودمان می بریم و حتی برخی هم دو ماسک و سه ماسک می گذارند که مشکل پیدا نکنند. در مورد بازیگران چون جلوی دوربین نمی توانند ماسک بزنند معلوم است که خطر کارشان 10 برابر دیگران است پس باید محیط کار بازیگران کاملا تر و تمیز و پاک و پاکیزه باشد تا خطرات تولید کم شود.
در سال های اخیر همچنان سریال های طنز قدیمی مانند کارهای رضا عطاران و مهران مدیری بیننده دارد. فکر می کنید دلیل این ماندگاری چیست؟
آن زمان بسیاری از عوامل مختلف دست به دست هم دادند تا سریالی مطرح و ماندنی تولید شود. از فیلمنامه های خوب و کارگردانی های سنجیده تا بازیگران توانا و با انرژی در این ماندگاری نقش داشتند. الان هم کوشش هست برای تولید طنزهای دیدنی که گاهی به بار می نشیند و گاهی هم نه. نباید نومید باشیم و باید همیشه برویم ببینیم کجای کارمان ایراد دارد که برطرفش کنیم وگرنه درجا می زنیم.
البته من باید به این نکته هم اشاره کنم که اکثر کارهای تلویزیون چه طنز و چه جدی برای ساخت شان زحمت زیادی کشیده می شود و همه تلاش می کنند تا بهترین کار را ارائه بدهند. به غیر از کارهای آقایان عطاران و مدیری، دیگر آثار هم دیده شده و مخاطبان هم دوست دارند و با علاقه بیننده آن هستند.

نظرتان درباره دعوت به کار امثال آقایان مدیری و عطاران چیست؟
البته الان هم بزرگان کارهای طنز مثل مهران مدیری با ساخت برنامه های موفقی مثل دورهمی تلاش می کنند نظر مردم را جلب کنند یعنی شاید سبک کارشان تغییر کرده و دیگر سریال تولید نمی کنند ولی با برنامه های طناز نظرها را جلب می کنند. عطاران هم در فیلم های مختلف به کار ادامه می دهد و باز هم مخاطب خودش را دارد و احتمالا بازگشتش به تلویزیون می تواند به نفع مخاطبان باشد.
من اعتقاد دارم باید فضای کار برای جوان ترها هم فراهم شود تا آنها هم وارد میدان شده و با آزمون و خطاهایشان به پختگی در کار برسند و بتوانند آثار پر مخاطب را تهیه و روانه آنتن کنند. مسلما باید از ایده های جدید، بکر و جوان هم بهره برد تا شاهد خروجی های خوبی هم باشیم و مردم هم از تماشای آثار لذت ببرند.
پس باید کوشید برای جذب بزرگان به تلویزیون؟
به نظرم تولید برنامه ها و سریال های موفق با حضور نام های امتحان پس داده در تلویزیون می تواند باعث ارتقای بیشتر برنامه های تلویزیونی بشود چون به هر حال آدم باتجربه زودتر می تواند به نتیجه مطلوب مخاطب برسد. اما نباید از جوانان هم غافل بود زیرا فکرهای تازه می تواند منجر به اتفاقات خوشایندی شود.
در این شرایط چطور باید جوان ترها را آموزش داد که کار کنند؟
جوانان باید کنار باتجربه ها باشند تا کار یاد بگیرند؛ ضمن این که بودن کنار باتجربه ها بیشتر هم باعث دیده شدن آنها می شود. خود مهران مدیری و عطاران هم زمانی در ساعت خوش و کنار داریوش کاردان کسب تجربه کردند تا کم کم رشد کردند و بالا آمدند. حالا هم فرقی ندارد. باید جوان ترها را کنار باتجربه ها قرار داد تا هم بیشتر دیده شوند و هم کار یاد بگیرند.
همیشه روال بر این بود ه که پیشکسوتان تجربیات شان را در اختیار جوانترها قرار بدهند تا شاهد رشد آنها باشیم.
یکی از ایرادات وارده بر سریال سازی در سال های اخیر آن است که می گویند چرا سریال ها این قدر دیالوگ محور شده است؟
سریال سازی دیگر مثل قدیم ها ساده نیست چون فضای مجازی پر شده است از محصولات مختلف که می خواهد مخاطب را جذب کند. از آن طرف محدودیت های مالی هم هست که باعث کاهش تنوع لوکیشن و زیادی دیالوگ ها می شود. الان هم که کرونا آمده کنترل کار در لوکیشن های بیرونی واقعا سخت تر است و بیشتر سعی می کنند در لوکیشن های داخلی و کنترل شده کار کنند. در این شرایط این که سریال ها به سمت گفت وگومحور شدن برود چندان عجیب نیست.
چطور می توان هم محدودیت های اخیر را درنظر گرفت و هم سریال باکیفیت تولید کرد؟
اگر متن های خوب داشته باشند و روی سوژه هایی کار کنند که ملموس باشد باز هم می شود کار خوب ساخت. باید با مردم با زبان خودشان حرف بزنند و هرچه مردم می خواهند را در سریال ها به کار گیرند تا آنها اعتماد کنند و سریال را دنبال کنند. این که با مردم فاصله داشته باشیم ابدا خوب نیست و فقط و فقط موجب این می شود که سریال هایمان نتواند مخاطب لازم را داشته باشد.
ساخت سریال های با کیفیت می تواند در دستور کار قرار بگیرد و مخاطبان هم شاهد آثار ی با سطحی بالا باشند. البته باید فضا را برای شکل گیری سوژه های جذاب فراهم کرد.
برخی مواقع در سریال های تلویزیونی شاهد سوژه های بکری هستیم که تا قبل از آن فکر می کردیم پرداختن به چنین سوژه هایی همراه با محدودیت است، اما بعد از پخش چنین آثاری مشخص شد، این طور هم نیست و می توان به سوژه های خاص هم پرداخت کرد.
در این باره می توانم به سریال هایی اشاره کنم که به پرونده اشخاص واقعی می پردازد و مردم با تماشای این آثار هم سرگرم می شوند و هم این که به اطلاعات عمومی شان افزوده می شود.
در این اواخر سریال هایی با موضوعات امنیتی پخش شد که برای مردم خیلی جذاب بود و می توان گفت جزو سوژه های خاص است. این در حالی است که در گذشته ما شاهد پخش چنین آثاری نبودیم. بنابراین می توان فضا را برای سوژه های بکر فراهم کرد و به سازندگان آثار نمایشی اعتماد داشته باشیم.