بزرگنمايي:

آریا بانو - سیناپرس /یک روانشناس کودک گفت: آشکارترین نشانه های اضطراب جدایی در کودکان به صورت وحشت زدگی واقعی نمایان می شود.
دکتر زهرا مرادی در گفتگو با خبرگزاری سیناپرس همدان، اظهار کرد: گاهی این واکنش به صورت یک خشم کاذب همراه با اضطراب خود را بروز می دهد، اضطراب جدایی از سنین پیش دبستانی بروز می کند و ممکن است سالیان متمادی این حالت در فرد بماند.
وی ادامه داد: در اغلب موارد این اختلال پس از یک رویداد تنش زا مانند مرگ یکی از اعضای خانواده یا یک حیوان خانگی، بیماری شخصی یا بیماری یکی از اعضای خانواده و تغییر محیط های چون مدرسه یا منزل، بروز می کند.
مرادی خاطرنشان کرد: اغلب کودکان شیر خوار هنگام روبرو شدن با افراد نا آشنا و غریبه بطور ناگهانی دچار اضطراب می شوند، بنابراین شاید متعجب شوید اگر کودکتان از شخصی که به او لبخند می زند، دوری کند و آشفته شود و ندانید که روش برخورد صحیح چیست.همچنین در این مواقع شاید نگران تنها گذاشتن فرزندتان با مربی یا پرستارانش شوید، اما باید بدانید که والدین نقش بسیار مهمی در ایجاد سازگاری کودکان با تجربیات جدید را دارند.
وی با بیان اینکه اضطراب جدایی در سن 6 ماهگی شروع می شود و در 18 ماهگی به اوج می رسد و ممکن است تا سه سالگی نیز ادامه پیدا کند، تصریح کرد: گذر از این مرحله رشد تا اندازه ای به خلق و خوی کودک و نیز مهارت های فرزند پروری والدین بستگی دارد.به طوری که برخی کودکان حتی در سنین بالاتر هم از جداشدن از والدین خود می ترسند و ترس این کودکان دیگر اضطراب جدایی طبیعی تلقی نمی شود، بلکه اختلال اضطراب جدایی نام می گیرد.
مرادی یادآور شد: این کودکان به شدت نگرانند که هنگام دوری از والدین، خودشان یا والدینشان آسیب یا صدمه ای ببینند و یا دیگر نتوانند یکدیگر را پیدا کنند و در هنگام جدایی یا پیش بینی جدایی احتمالی، کودک نگران می شود و حتی ممکن است علائم جسمانی مانند شکم درد، سردرد یا حالت تهوع شکایت کند.
این روانشناس تصریح کرد: پژوهشهای متعددی نشان داده است که اگر کودکان و نوجوانان دچار اختلال اضطراب جدایی به موقع درمان نشوند، تاثیرات منفی بسیاری مانند کاهش عزت نفس ، سوء مصرف داروها و اعتیاد به الکل، مشکل در سازگاری با موقعیتهای کاری، اختلال اضطراب در بزرگسالی و غیبت های مکرر از مدرسه یا عدم توانایی در به پایان بردن مدرسه و در نهایت ترک تحصیل دارد.
وی با بیان اینکه اختلال اضطراب جدایی همپوشی زیادی با افسردگی و مشکلات رفتاری دارد، اظهار کرد: این کودکان اغلب دارای خلق افسرده هستند.
این روانشناس کودک گفت: بین اضطراب در کودکان، اختلال بیش فعالی و کمبود توجه همپوشی زیادی وجود دارد و این اختلال در نمونه های بالینی در پسران و دختران به نسبت مساوی دیده می شود.
وی تاثیر ژنتیک بر بروز اختلال اضطراب جدایی را موثر خواند و گفت: پاره ای از کودکان به طور ژنتیکی دارای خلق و خوی حساس تر و مضطرب تری هستند که آمادگی آنها را برای این مشکل زیادتر می کند، همچنین زمینه ارثی چنین مشکلی در پدر، مادر یا اطرافیان نزدیک بر بروز آن تاثیرگذار است.
مرادی نقش والدین در نحوه فرزند پروری برای جلوگیری از بروز اختلال اضطراب جدایی را مهم خواند و افزود: والدین بسیار سهل گیر که به همه خواسته های کودک تن می دهند و نیز والدین بسیار سختگیر هر دو احتمال بروز اختلال اضطراب را افزایش می دهند.
وی در ادامه گفت: نبود کمی و کیفی والدین، حضور خانواده هایی که پیوستگی و حمایت، گرمی و صمیمیت در آنها کم است و خانواده قادر نیست تعارض ها و تنش های احتمالی را به طور مناسبی حل کند در بروز بسیاری از اختلال ها موثر شناخته می شوند.
مرادی با اشاره به راهکارهای لازم برای آماده کردن کودک و ایجاد استقلال در وی گفت: از آنجایی که کودک در حال حرکت از مرحله ای به مرحله دیگر است، به او فرصت بدهید تا به جدایی عادت کند؛ همچنین در نظر داشته باشید که کودکان با هم متفاوت هستند، به گونه ای که برخی از آنها بیشتر از دیگری از اضطراب جدایی رنج می برد.
وی در مورد سپردن کودکان به یکی از اعضای خانواده یا پرستار به والدین تاکید کرد: به کودک فرصت دهید به تنهایی در اتاق های دیگر حضور یابد، اما اطمینان داشته باشید که اتاق هایی که کودک در حال رفت و آمد است، امنیت داشته باشد.
این روانشناس کودک تاکید کرد: هنگامی که پرستاری استخدام می کنید، چند روز را در کنار کودک و پرستارش بمانید تا کودکتان او را بشناسد و با او بازی کند همچنین روزی که برای نخستین بار او را با پرستار تنها می گذارید، از پرستار بخواهید تا 30 دقیقه زودتر بیاید و وقتی کودک به اندازه کافی سرگرم شدند آنها را تنها بگذارید.
وی گفت: اگر کودک به پرستار مورد نظر عادت نکرد،رفتار پرستار را دوباره بررسی کنید؛ چرا که ممکن پرستاری که برای کودک در نظر گرفته اید با شخصیت کودک شما سازگار نباشد.