بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / سیاوس چراغی پور را قدیمی های تئاتر با بازی های خوبش خیلی خوب به یاد دارند، البته با «من ترانه پانزده سال دارم» و اولین نقش آفرینی اش روی پرده سینما رفت، بینندگان هم او را با بازی خوبش در «باغچه مینو»، «حلقه سبز»، «لیسانسه ها»، «سال‌های دور از خانه»، «از یادها رفته»، «نردبام آسمان» و «سفر سبز» به یاد دارند. به بهانه بازی در سریال «بچه مهندس 4»، با این هنرمند کرمانشاهی همکلام شدیم.
همزمان با پخش «بچه مهندس» مشغول انجام چه کاری هستید؟
در فصل دوم سریال «روزگار جوانی» مشغول بازی هستم و نقش پدر «مسعود» یکی از جوانان قصه را بازی می کنم. «روزگار جوانی» در زمان پخش خود مخاطبان زیادی داشت و آقای توسلی کارگردان موفق و آگاهی است. فکر کنم حال و هوای فصل اول برای مردم زنده شده است، هر چند به جز بیوک میرزایی، بازیگران آن فصل در این سری حضور ندارند ولی فضا و شیرینی موقعیت مثل گذشته است. ان شاء ا... به اندازه فصل قبل برای بینندگان جذاب باشد.
شنیده ام همچنان تصویربرداری سریال به شکل فشرده ادامه دارد؟
همین طور است. هر سال ما در تلویزیون مشکل تعجیل را داریم. در «بچه مهندس» به شکل 2 شیفت کار می کردیم، گاهی اوقات بازیگران در جلوی دوربین و بچه های پشت دوربین از خستگی چرت می زدند! چرا برنامه ریزی درستی در تلویزیون صورت نمی گیرد، در صورتی که مدیران اتاق فکر پرطمطراقی دارند و برای همین حقوق می گیرند. گویی ما بی خودی داریم حرص می خوریم! باید عطایش را به لقایش ببخشیم و این مسئله هیچ زمانی درست شدنی نیست.
تبحرتان در بازی به پیشینه تئاتری تان بازمی گردد؟
معتقدم تئاتر پایه بازیگری است. وحی منزل نیست که بگویم همه بازیگران باید از تئاتر شروع کنند، خیر، اما بی شک بازیگران تئاتر در عرصه سینما و تلویزیون بسیار موفق تر هستند چون اندوخته هایی با خود می آورند که کمک شان می کند حضور موثری در قصه داشته باشند. از سویی به هر حال هر کسی به خودش اجازه نمی دهد به این رشته تخصصی بیاید، یعنی این که این گونه نیست که آدم ها به خاطر چشم و ابرو وارد این عرصه شوند و دانش، سواد و تجربه خیلی مهم است.
البته شما نخستین قدم های تان را درست برداشتید و با فیلم «من ترانه پانزده سال دارم» وارد سینما شدید. این انتخاب چگونه صورت گرفت؟
همیشه گفته ام که گام به گام و پله به پله جلو آمدم و به توانایی خودم متکی بودم، از انتخاب ها و گام به گام پیش رفتن خودم راضی هستم. بازیگر تئاتر بودم و طبیعتاً کارگردان هایی به منظور انتخاب بازیگران برای تماشای تئاتر می آمدند و بازیگران مد نظرشان را انتخاب می کردند و این گونه من هم برای بازی در «من ترانه پانزده سال دارم» توسط حبیب رضایی انتخاب شدم.
بعد از بازی در سریال «باغچه مینو» با نقش آفرینی در کاراکتر محبوب «امیری» در سریال «لیسانسه ها» دیده شدید. دلیل دیده شدن این سریال و نقش چه بود؟
همیشه یک اتفاق به تنهایی رخ نمی دهد. به نظرم مجموعه ای از عوامل سبب ماندگاری یک شخصیت یا اثر می شود، دلیل موفقیت «لیسانسه ها» فیلم نامه و کارگردانی خوب سروش صحت و انتخاب درست بازیگران بود.
برای این که درگیر کلیشه نشوید چه کار کرده اید؟
هر بازیگری علاقه دارد بازی در نقش های مختلف و چالش های جدید را تجربه کند. گاهی اوقات مردم وقتی از تو شخصیتی را می بینند و دوستش دارند، علاقه دارند همواره تو را در قالب همان شخصیت ببینند اما واقعیت این است که از نقطه نظر هنری بازیگر باید بتواند هر کاراکتری را بر اساس موقعیت و شرایط خود بسنجد و تحلیل کند. اگر او نگاه تحلیل گرانه به شخصیت و قصه داشته باشد هیچ وقت اتفاق تکراری نخواهد افتاد، برای من هم این گونه است و هر کاری که پیشنهاد داده می شود سعی می کنم با تحلیل متفاوت تر از دیگران آن را ببینم و وجوه دیگری از شخصیت را بازی کنم که تازگی داشته باشد و همین سبب متفاوت شدن می شود. معتقدم راز ماندگاری در بازیگری همین است که بازیگران سیر منحنی بالا و پایین را بتوانند در انتخاب شخصیت های شان داشته باشند. این انتخاب در سینما بیشتر است و امکانات بیشتری در آن وجود دارد، ولی در تلویزیون خیر. در سینما تماشاچی انتخاب می کند که فیلمی را ببیند یا سی دی فیلم را بخرد و در خانه ببیند.
این روزها تلویزیون رقیبی همچون شبکه نمایش خانگی دارد که به شکل انبوه سریال تولید می کند. شما هم در 2 سریال شبکه نمایش خانگی بازی کرده اید. آیا موافق این همه تولید برای شبکه نمایش خانگی هستید؟
موافق باشم یا نباشم با این شرایط پیش می روند و کنترل و مهار آن در دست من و شما نیست. 
در یک سال و اندی اخیر کرونا تاثیر خود را بر همه چیز از جمله تئاتر و سینما گذاشته و طبیعتاً سریال سازها باید تعطیل کنند و اگر قرار است تعطیل نشود، موج باید سمت دیگری برود و فعلاً این سمتی که در کشور رقم خورده شبکه نمایش خانگی است که به تازگی تعداد تولیداتش زیاد شده است. فکر می کنم سال آینده روزانه تعداد زیادی سریال در شبکه نمایش خانگی توزیع شود. با توجه به آماری که دارم می دانم خیلی از سینماگران و فیلم سازان به سمت شبکه نمایش خانگی رفته اند و اکنون سیاست ها این گونه تعریف شده است چون در این شرایط و تعطیلی سالن های سینما و تئاتر، پاسخگوی نیاز مردم است. امیدوارم کیفیت این آثار پایین نیاید و همواره یک‌ سر و گردن از سریال های تلویزیونی بالاتر باشد، چون آثار تلویزیونی محدودیت هایی در ساختار دارند که شبکه نمایش خانگی ندارد. اکنون سریال های شبکه نمایش خانگی به موازات سریال های باکیفیت روز دنیا پیش می روند و مردم به راحتی آن ها را در دسترس دارند و باید نیروهای جذب شده به شبکه نمایش خانگی آثاری را برای جذب مخاطب بسازند.
با وجود تعطیلی سالن های نمایش به دلیل کرونا و این که شما هم 2 فیلم «لب خط» و «گیج گاه» را در نوبت اکران دارید، تکلیف فیلم های ساخته شده چه می شود؟
صحبت کردن درباره اش سخت است چون سیاست گذاری می خواهد و نمی دانم مدیر کنونی برای فیلم های در نوبت اکران چه فکری کرده است. آمار دقیقی از فیلم های در نوبت اکران و در دست ساخت ندارم، اما این فیلم ها پشت درهای سینما مانده اند و این یک بحران و دغدغه است، باید فیلم ها وارد فیلیمو یا نماوا شوند و نمی دانم این چقدر پاسخگوی سرمایه گذاری فیلم هاست. واقعیت این است که باید یک فکر جدی، مهم و مدیریت شده شود، چون سرمایه، انرژی، سرنوشت و آینده سینما در اکران این فیلم هاست.
اتفاق افتاده که به خاطر پول در فیلمی بازی کنید و بعد پشیمان شوید؟
خوشبختانه تاکنون خیر.
یعنی از لحاظ مالی درآمد بازیگری خوب است؟
نمی دانم خوب است یا نه، من اندکی قانع هستم و سعی می کنم کیفیت کارها اولویتم باشد‌ و اگر گرسنگی و بیکاری هم بکشم، اشکالی ندارد، ولی دلم می خواهد برای مردم کار خوب انجام دهم.
 نویسنده : مریم ضیغمی