آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

بیگ بنگ / بزرگترین ناراحتی برای یک فضانورد، که از ابتدی سفر فضایی تا آخر آن، همواره ذهن او را به خود معطوف می دارد، مشاهده شعله‌هایی است که در انتهای ماموریت و هنگام ورود به جو زمین، از اصطکاک سفینه با اتمسفر غلیظ زمین حاصل می‌شود، است.
 ایستگاه فضایی بین‌المللی در ارتفاع 400 کیلومتری زمین قرار دارد و فضانوردان برای بازگشت به زمین، از کپسول سایوز روسی یا دراگون آمریکایی استفاده خواهند کرد. وقتی قفل‌ها بطور کامل باز شوند، دیگر ناو کیهانی هیچ ارتباط فیزیکی با ایستگاه ندارد. جدا شدن سفینه از ایستگاه با استفاده از یک سامانه فنری انجام می‌شود. تا زمانیکه سایوز و ایستگاه به اندازه کافی از هم فاصله نگرفته باشند، فضانوردان حق ندارند موتورهای سفینه را روشن کنند چون امکان دارد به بدنه بیرونی ایستگاه آسیب وارد کنند.
‌
‌ در زمان بازگشت سفینه 15000 کیلومتر بر ساعت سرعت دارد. در ویدئوی بالا نحوۀ بازگشت فضانوردان از ایستگاه فضایی را درون کپسول سفینه سایوز مشاهده می‌کنید. بازگشت فضانوردان با کپسول فضایی دراگون اسپیس ایکس هم تقریبا به همین صورت است.

بعد از گذشت 3 دقیقه که سفینه سایوز تقریبا به فاصله 20 متری ایستگاه قرار می‌گیرد، موتور سفینه سایوز 15 ثانیه روشن می‌شوند و این کار تفاوت سرعت را به بیش از 2 کیلومتر می‌رساند و سایوز به فاصله قابل اطمینان می رسد. در این زمان با آن که سایوز فاصله زیادی از ایستگاه دارد. موتورهای ترمز با هدف کم کردن سرعت سایوز روشن و مسیر سفینه به تدریج تغییر کرده و وارد جو زمین می‌شود.
وقتی بدنه‌ی کپسول فضایی به هوای اتمسفر مالیده می‌شود‌، گرمای شدیدی به وجود می آید که دمای آن 3500 درجه سانتیگراد است و اگر سفینه‌ها مواد موسوم به «سپر گرما» پوشانده نشوند‌، مرگ سرنشینان حتمی خواهد بود. در ضمن سفینه هرگز نباید به طور عمودی وارد جو زمین شود‌، زیرا در این صورت به دلیل مقاومت جو اصطکاک شدیدی ایجاد خواهد شد و قطعا” سفینه منفجر خواهد گشت، بنابراین حتما” باید در مسیر اریب وارد جو زمین شود.

موتورهای ترمز با هدف کم کردن سرعت سایوز روشن و مسیر سفینه بتدریج تغییر کرده و وارد جو زمین می‌شود. تقریبا 30 دقیقه قبل از نشستن سفینه و در ارتفاع 140 کیلومتری، سه قسمت سفینه سایوز یعنی بخش فرودی، قسمت موتوری و بخش مداری طی چند ثانیه توسط چند چاشنی انفجاری از هم جدا می‌شوند. فقط قسمتی که فضانوردان در آن قرار دارند قطعا به زمین باز می‌گردد و دو بخش دیگر در مسیر حرکت از بین می‌روند.

در فاصله حدود 9 هزار متری زمین، دریچه محفظه چتر باز شده و چتر کوچک اولیه که به آن چتر ترمز هم می‌گویند بیرون کشیده می‌شود. بعد از چند دقیقه در فاصله حدود 8 هزار متری، چتر اصلی گشوده می‌شود و سرعت‌‌ را به 22 کیلومتر در ساعت می‌رساند.

در فاصله 5 هزار متری سپر حفاظتی زیر سفینه و پنجره‌های سفینه جدا و سوخت و اکسیژنی که در سفینه ذخیره شده از بخش زیرین بیرون ریخته می‌شودکه در زمان فرودخطر انفجار از بین برود. در این زمان با مکانیزم ویژه‌ای زاویه اتصال چتر با سفینه تغییر پیدا می‌کند تا سفینه تحت زاویه درستی فرود آید. به این ترتیب فضانوردان دقیقا پشت به زمین قرار می‌گیرند و حالت لازم برای فرود نرم را بدست می‌آورند.

زمان فرود فضانورد کاملا باید در قالب صندلی قرار بگیرد. دست‌ها را روی سینه به صورت مشت گره کرده نگه دارد. نباید حرف بزنید چون ممکن است که زبان بین دندان‌ها گیر کند و منتظر فرود به اصطلاح نرم می‌مانند. البته فرود نرم آنطور هم که گفته می‌شود نرم نیست. آن را می‌توان مثل برخورد ماشین کوچک و یک تریلی دانست. همه چیز یک دفعه تکان تکان می‌خورد و بعد آرام می‌شود.

بعد فرمانده سفینه گیره‌های اتصال چتر به سفینه را آزاد می‌کند تا چتر جدا شود تا اگر باد شدید باشد سفینه به دنبال چتر کشیده نشود. در این زمان سرنشینان صداهای گروه نجات را می‌شنوند و مطمئن می‌شوند که 5 دقیقه دیگر می‌توانند با هوای تازه تنفس کنند و به زودی با خانواده‌های خودشان ملاقات خواهند کرد.