بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / پسر نوجوانی دارم که بیش از حد به آینده امیدوار است. هرچه به او می‌گویم که بیشتر درس بخوان، برو یک کار فنی یاد بگیر و ...، می‌گوید الان زود است و قبل از 20 سالگی می‌خواهم به عشق و حال دنیا بپردازم. نمی‌دانم چطور کمکش کنم تا در آینده بابت این رفتارهایش پشیمان نشود.
مخاطب گرامی، در ابتدا لازم است مشخص کنید که منظورتان از امید به آینده چیست و در ادامه تفاوت بین امید و توهم مشخص شود. فردی که امید به آینده دارد، برای خود برنامه‌ریزی می کند و طبق آن برنامه اقدام عملی را در دستور کارش قرار می‌دهد. از آن طرف، فردی که در توهم سیر می‌کند، تنها در ذهن اش چیزهایی را می‌پروراند و هیچ‌گاه به عمل منجر نمی‌شود. با این مقدمه و در ادامه، چند توصیه به شما داریم.
پسرتان در هویت‌یابی دچار تعارض شده است
20 سالگی، مرحله ورود به دوره جوانی است و مشخصه این دوره، داشتن هدف و برنامه و برقراری روابط سالم با دیگران است. افرادی به سلامت از این مرحله عبور می‌کنند که در مرحله قبل یعنی دوره نوجوانی به کسب هویت سالم شخصیت پرداخته‌اند؛ تشکیل هویت عبارت است از: مشخص کردن چه کسی هستم و برای چه چیزی ارزش قائل‌ام و در زندگی دنبال چه هستم و در کدام مسیر می‌خواهم حرکت کنم. بنابراین اگر فرزندتان هیچ برنامه و هدفی ندارد و فقط دنبال وقت گذرانی است، احتمالا در مرحله هویت یابی دچار تعارض شده است و لازم است از یک متخصص کمک بگیرید تا از این سردرگمی نجات پیدا کند.
به سوالات نوجوان پاسخ دهید
بخش عمده‌ای از هویت در دوران کودکی و نوجوانی در خانواده شکل می‌گیرد بنابراین خانواده نقش مهمی در تحقق دستیابی به این هدف دارد. در دوره نوجوانی فرد سوالات زیادی را درباره ماهیت خود مطرح می‌کند و اگر خانواده به درستی به آن‌ها پاسخ ندهد، او از نظر هویت فردی، فرهنگی و خانوادگی دچار تزلزل می‌شود. نوجوانان بسیار پرسشگر و کاوشگرند، این ویژگی‌ها نشان دهنده سلامت روانی یک نوجوان است و اگر نوجوانی پرسشگر نباشد نشان دهنده وجود اختلالاتی در اوست اما متاسفانه برخی خانواده‌ها با این روحیه نوجوانان به درستی برخورد نمی‌کنند.
این چند توصیه را جدی بگیرید
باتوجه به توضیحات‌تان، لازم است که چند توصیه را جدی بگیرید: در برخورد با پسر نوجوان‌تان ملایم و منطقی باشید، نظرات خود را به او تحمیل نکنید، تجارب موفقیت‌آمیزش را افزایش دهید، او را با الگوهای رفتاری مطلوب آشنا کنید و نسبت به عواطف و احساساتش بی‌تفاوت نباشید.
نویسنده : رمیسا ایزدپناه | کارشناس‌ارشد روان‌شناسی