آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

آخرین خبر / حسین لامعی نویسنده و تهیه کننده درباره بازی خوب شکیبا و اکردوست در ابلق نوشت:
«ابلق»، فیلمی مهاجم و رادیکال، تلخ و سیاه، پیرامون زنانی است که در جامعه‌ای سخت و نَرسالار، زیر چرخنده‌های تعرّض و تجاوز، محکوم‌اند به «سکوت». این محکومیت به سکوتِ زنانِ قربانی، در این جامعه، و در تمام جوامع، از کجا، چرا، و چگونه به فعلیّت می‌رسد؟ «ابلق»، پاسخی به این سوال‌هاست. نه اثری است پیرامون تجاوز، و نه اثری است پیرامون چراییِ این تجاوز؛ بلکه اثری است: پیرامونِ روزگارِ بعد از تجاوز. پیرامونِ اینکه چرا زنانِ قربانی، هزاران سال است که متعرّضان و متجاوزان را، نمی‌توانند، و اجازه ندارند افشا ‌کنند. فیلم، تصویرگرِ جامعه‌ای است که با نام آبرو، و با نام حیا، و با هزار نام دیگر، زنجیر می‌سازد و بر دست و پای قربانیان قفل می‌زند. جامعه‌ای که خواسته یا ناخواسته، با کنش‌ها و واکنش‌هایش، حامیِ متجاوز است، و دشمنِ قربانی.
‏‎ الناز شاکردوست و هوتن شکیبا در «ابلق»، بهترین‌های کارنامه‌ی سینمایی خود را ثبت کرده‌اند . جهش شاکردوست و شکیبا در این فیلم -نسبت به آثار سینمایی گذشته‌شان- چشم‌گیر و ویژه است؛ به‌خصوص آنکه آن‌ها در «ابلق»، دو جنس و لحنِ متفاوتِ بازی را ارائه می‌دهند. نیمه‌ی ابتداییِ فیلم، جنس و لحن بازی هر دو، همچون ظاهرِ فیلم، آرام است و آتش زیر خاکستر؛ و از نیمه‌ی دوم، آشوب و التهابِ فیلم، دامن آن‌ها را نیز می‌گیرد و این دو بازیگر اساسا، با بازی دقیق و به‌اندازه‌شان، در شکل‌گیریِ درست و اثرگذارِ تصویرِ این التهاب و آشوب، نقشی بسزا دارند.
‏‎این، سکانسی از فصل‌های ابتدایی فیلم است. بنگرید به بازیِ مسلط و فنّ بیان تکنیکال شکیبا، و اینکه چگونه با جنس نگاه و فرم بیانِ متشنّج و آشفته‌ی احساساتش، مرز مابین تیپّ و شخصیت را از بین میبرد و در فضای رئالیستیِ فیلم، تبدیل به عنصری ذاتی و ماهوی میشود. و همچنین بنگرید به الناز شاکردوست و لحن دیالوگ‌گوییِ خوددار و خودبسنده‌اش، که با کنترل خطوطِ حسّی صورتش در زمان سکوت، و با بالانس احساساتِ متناقضش در زمان کلام -که هم می‌خواهد در این محیط پذیرفته شود، و هم از این محیط منزجر است-، توانسته هم کاراکترش را به تمامیّت شکل دهد، هم اتمسفر و فضا بسازد و هم مغز و ماهیتِ درام را، به موجودیّت رسانَد. کاراکتری که در این لحظاتِ ابتداییِ فیلم، هنوز نمی‌داند که زندگی برایش، چیزی بسیار سهمگین‌تر از سیلیِ همسرش در آستین دارد؛ چیزی بزرگ و مهیب، همچون: سیلیِ سهمگینِ یک جامعه بر صورتش...
برگرفته از اینستاگرام سینمادیلی