بزرگنمايي:

آریا بانو - آخرین خبر / اجرا و بازیگری در عین تفاوت های عمیق، در یکجا به هم می‌رسند: ایفای نقش! مجری در مقام اجرا هر چقدر هم که خودش باشد به هر حال دارد نقشی را «بازی» می‌کند. مجری خبر به عنوان مثال هیچ وقت این‌گونه خبری را برای کسی تعریف نمیکند، یا مثلا در یک مصاحبه چالشی، چه بسا ممکن است مجری با مهمان همدل باشد، اما «نقش» یک چالشگر را ایفا کند. این یعنی اجرا هم شخصیت پردازی می شود و تو در نقشی که خودت و رسانه برای ایفای آن به جمع‌بندی می‌رسید قرار میگیری. نامداری در حالی در جوانی در تلویزیون به شهرت رسید که احتمالا بین شخصیت حقیقی و نقشی که او به ایفای آن می‌پرداخته فاصله زیادی وجود نداشته و این همسانی سیاست گذاران را برای رشد او قانع میکند و به او این امکان را میدهد که تبدیل به «چهره» شود. دقت کنید «چهره». از زمانی که چهره میشوی دیگر خودت نیستی. انگار چهره تو متعلق به رسانه و ذائقه مخاطب است. چهره نامداری قرار بود در عین حال که یک مجری باشد الگوی دخترهای جوان امروزی با گرایش های مذهبی نیز باشد.
اما نکته ای که وجود دارد این است که مجریان مثل همه آدمهای دیگر، هیچ وقت یکسان باقی نمی‌مانند. حسب تجربه ها و خوانده ها و ..تغییر میکنند و این تغییر در یک شب هم رخ نمی‌دهد، اما بالاخره زمانی فرا می‌رسد که مجری میبیند بین شخصیت واقعی او و نقشی که قرار است ایفا کند شکاف ایجاد شده . ‌ این جا انتخاب به شدت سخت است . اجرا حرفه توست، عشق و علاقه توست، به این آسانی نمی توانی به علاقه خود پشت کنی. از طرفی هم اگر بخواهی شکاف بین شخصیت واقعی و ایفایی خودت را کم کنی اگر سیاست گذار هم اجازه بدهد مخاطب اجازه نمی‌دهد.
مخاطب تو را با یک چهره خاصی که مد نظرش هست میخواهد و جالب است بدانید که مجریان بیشتر از سیاست گذاران توسط سلیقه، خوب یا بد، مخاطب اداره می‌شوند. نامداری شاید کمی زیادی یکدنده بود و نسبت به اقتضائات شغلی خود بی ملاحظه، اما هر چه بود «دو رو» نبود. او دختر جوان معمولی بود که باید بین وابستگی حرفه ای و وفاداری به نقشی که از آن فاصله گرفته بود دست به انتخابی سخت میزد .
نامداری خصوصا نحوه فوت او، استعاره ای است از شکاف فرهنگ عمومی و فرهنگ رسمی و تعارض های ایجاد شده حاصل آن. تعارض هایی که به راحتی قابل حل نیستند و در امراض مختلف روانی در سطح شخصی و اختلالات فرهنگی در سطح جامعه سر باز میکنند. در این میان پیدا کردن مقصر سخت است، اما قطعا سیاستگذاران رسانه ملی مقصرند. همین الان من به خاطر مواضع فکری ام به عنوان کارشناس در سازمان ممنوع ام. موضوع من نیستم، موضوع ریشه ها و الگو تکرار شونده بحران است.
نویسنده: میلاد دخانچی