بزرگنمايي:

آریا بانو - مهر / مربی ایرانی - آمریکایی که سابقه هدایت تیم فوتبال دختران ایران را دارد، با بیان اینکه بعد از ابتلا به کرونا سختی زیادی کشید، گفت: دو ماه طول کشید تا بتوانم یک کیلومتر را راحت بدوم.
کتایون خسرویار درباره سالی که گذشت گفت: کرونا همه چیز را تحت الشعاع قرار داد و نتوانستیم به فینال مسابقات آمریکا راه یابیم. سال 99 برای تمام دنیا سخت گذشت و تاثیرات مختلفی به دنبال داشت. دوست داشتم به ایران نزد خانواده ام برگردم اما نشد. زمانی که رقابت‌های فوتبال تعطیل شد در اواسط رقابت‌های لیگ قرار داشتیم و برای رقابت‌های آکادمی‌های آمریکا تلاش می‌کردیم که همه چیز تعطیل شد. نمی‌توانستیم زمان را به عقب بازگردانیم، پس از تعطیلی رقابت‌ها به ایالتی دیگر در آمریکا نزد خواهرم آمدم و از این بابت خوشحالم که حداقل پس از 20 سال اینگونه با خانواده ام اوقات را بگذرانم و با آنها ارتباط بگیریم.
* از دوران قبل از کرونا بیش‌تر کار می‌کنم
سرمربی تیم فوتبال بانوان جوانان ایران ادامه داد: تمام زندگی‌ام همیشه در مسیر بوده‌ام، کرونا اگرچه بسیاری از شرایط را سخت کرد اما من توانستم از این موقعیت استفاده کنم و در کنار خواهرم باشم. بسیار سریع خودم را با شرایط کرونا آپدیت کردم. هفته‌ای یک بار حداقل تست کرونا می‌دهم و در حال حاضر نیز منتظر واکسن هستم. وارد دانشگاه شده‌ام تا دومین مدرک فوق لیسانس خود را کسب کنم، تمرینات فوتبالم را نیز ادامه می‌دهم و گویا شرایطم به گونه‌ای شده که از قبل از کرونا بیشتر کار می‌کنم.
* دو ماه طول کشید تا بتوانم حداقل یک کیلومتر راحت بدوم
خسرویار درباره ابتلایش به کرونا گفت: قبل از تعطیلات کریسمس یک ماه سختی را گذراندم و به کرونا مبتلا شدم، حس بویایی و چشایی نداشتم، مرتب تب می‌کردم اما خدا را شکر در حدی نبود که به بیمارستان بروم و در خانه خودم را قرنطینه کردم. پس از بهبودی‌ام از کرونا حدود دو ماه طول کشید تا بتوانم حداقل یک کیلومتر راحت بدوم. ابتدا که می‌خواستم فعالیت بدنی‌ام را آغاز کنم که بیشتر از صد متر نمی‌توانستم بدوم، ریه‌هایم به شدت درد می‌گرفت و تپش قلب پیدا می‌کردم. باید غذای سالم‌تری بخورم تا سیستم ایمنی بدنم قوی‌تر شود. در واقع باید از نظر رژیم غذایی و سلامت روحی و روانی روی خودم کار کنم.
* در قرنطینه تنها بودم
وی درباره شیرین‌ترین و تلخ‌ترین خاطره ورزشی‌اش در سالی که گذشت گفت: شیرین‌ترین خاطره‌ام این بود که با تیم آکادمی سیاتل توانستیم یکی از بهترین تیم‌ها را با نتیجه چهار بر صفر شکست دهیم، تلخ‌ترین خاطره نیز این بود که در زمانی که در سیاتل بودم همه چیز تعطیل بود و بسیار تنها شدم، بخشی از خانواده ام در ایران هستند و بخشی دیگر در سایر ایالت‌های آمریکا و من باید سعی می‌کردم در قرنطینه و تنهایی اوقات را می‌گذراندم.
* به خواهرزاده‌ام زبان فارسی یاد می‌دهم
خسرویار در ادامه درباره تلخ‌ترین و شیرین‌ترین خاطره زندگی اش در سالی که گذشت، گفت: خاطره شیرین سالی که گذشت این بود که زمان بیشتری را کنار خواهرزاده ام آریانا سپری کردم، او دو رگه بولیوی ایرانی است و در تلاش هستم به او زبان فارسی را یاد بدهم، خاطره تلخی نیز در زندگی ام نداشتم، زندگی آرام است، خیلی به چیزهای تلخ فکر نمی‌کنم باید از تجربه‌های خوب و بد درس بگیریم تا درآینده از آنها به نحو بهتری استفاده کنیم، این‌طور بزرگ شده‌ام که هر اتفاق تلخ را تغییر و به عنوان تجربه شیرین از آن یاد کنم.
* کرونا شرایطی را فراهم کرد تا کتاب‌های مورد علاقه ام را مطالعه کنم
وی درباره تعبیرش از سال 99 در یک جمله گفت: در تمام زندگی ام چه در دانشگاه و چه در مدرسه تا این اندازه کتاب نخواندم، دوران کرونا شرایطی را فراهم کرد تا کتاب‌های مورد علاقه ام را مطالعه کنم و تا وقتی تایم داشته باشم این کار را ادامه خواهم داد.
خسرویار درباره آرزویش گفت: آرزو می‌کنم اردوهای ملی در همه رده‌ها هر چه سریع‌تر آغاز شود چرا که بازیکنان باکیفیتی در کشور داریم و دختران علاقه مند به فوتبال در ایران بسیار هستند. هر چه سریع‌تر لیگ را آغاز کنیم به نفع تیم ملی خواهد بود. حتی ما به لیگ در رده‌های سنی 5-6 سال نیاز داریم و باید هر چه سریع‌تر آن را آغاز کنیم چرا که آینده خوبی در پیش است و این آرزویم است.
سرمربی تیم فوتبال بانوان جوانان ایران درباره تعطیلات نوروز گفت: از آنجایی که دانشجو هستم و در یکی از بهترین و سخت‌ترین دانشگاه‌های آمریکا مشغول به تحصیلم باید مطالعه کنم در کنار آن به آشپزی ایرانی ادامه می‌دهم، آشپزی ام بسیار بهتر شده و می‌توانم غذاهای جدید ایرانی را برای خانواده ام درست کنم.
* دلم برای ایران تنگ شده است
وی در پایان گفت: می‌خواهم همه بدانند که چقدر دلم برای کشورم به ویژه فوتبال بانوان ایران تنگ شده، می دانم سال سختی را به خاطر کرونا پشت سر گذاشته‌ایم و این ویروس دنیا را نابود کرده اما آینده روشن است، برای همه آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم همه را به زودی ببینم.