بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / خانمی4٠ ساله هستم که ٢6 سال از زندگی مشترکم با پسرخاله ام می گذرد. در حالی که ٢٠ سال می شود که دارم با اعتیادش زندگی می کنم. دو فرزند بزرگ دارم. شوهرم به هیچ چیز زندگی توجه ندارد، پسرم و دخترم و خودم همه کار می کنیم ولی دیگر من کم آوردم، خسته شدم از بس دعوا می کنیم. آیا می توانم با وجود دو فرزند دم بخت جدا شوم؟
پاسخ
در پس تمام دردهایی که زندگی با اعتیاد برای همسران به همراه دارد، درد بلاتکلیفی و بی سرانجامی و به دنبال آن احساس ناکامی و بیهودگی که شکل می گیرد از همه آسیب زاتر و تحمل ناپذیرتر است. زنان در ازدواج به طور غریزی خواهان یک مرد مقتدر و با جبروت هستند و متاسفانه اعتیاد اولین کاری که می کند، مردانگی مرد را نزد زن تخریب می کند؛ لذا از منظر یک زن این زندگی تمام شده است. با این حال، به دلایل بسیار و موقعیت خاص زمانی و مکانی بسیاری از این ازدواج ها با محوریت تحمل و گذشت زن آن خانه ادامه پیدا می کند؛ ولی این تاب آوری تا کی ادامه دارد؟ خدا می داند و حال شما بانوی گرامی، روزهای بی تابی خود را طرح کرده اید و به زبان خودتان دیگر کم آورده اید.
سوالاتی که برای تصمیم گیری کمک تان می کند
شرایط شما مانند بیماری است که نزدیک به 20 سال با مشکل خود خو کرده است و حالا تصمیم گرفته، در 40 سالگی عمل کند؛ بنابراین پزشکان مردد می شوند که آیا توان عمل را دارد یا نه و از سویی اصلا عمل به صلاح بیمار است یا ادامه شرایط قبل؟ با این حال و برای پاسخ به سوال تان در انتهای پیامک باید بدانید نوع پاسخ های شما به سوالاتی که در پی می آید تعیین کننده ماندن یا رفتن شما خواهد بود.
-آیا تبعات بعد از جدایی را می دانید؟ آیا سر پناهی برای زندگی آن هم احتمالا همراه دو فرزند دم بخت خود دارید؟
-آیا کار و یا درآمد کافی برای معاش خود دارید؟
-آیا فرزندانتان با این کار موافق هستند؟ زیرا در صورت مخالفت، با عناد و سرپیچی و احتمالا ترک منزل آن ها روبه رو خواهید شد و این برای شما به عنوان یک زن چندان قابل کنترل نیست.
-آیا به تنها شدن بعد از جدایی فکر کرده اید و قصد ازدواج مجدد دارید؟ در هر حال الان حتی با وجود همسر معتاد در نهایت یک خانواده هستید و همه شما را یک خانواده می دانند. بعد از جدایی تاب تنها زندگی کردن را دارید؟ آن هم احتمالا بعد از چند سال که فرزندانتان ازدواج کنند، تنها تر نیز خواهید شد.
-آیا هرگز به این فکر کرده اید شاید در آستانه ازدواج فرزندان، شوهرتان تمایل جدی تری برای ترک مواد پیدا کند، اگر شما قدری بیشتر تحمل کنید که البته این امر احتمال بالایی ندارد ولی نامحتمل نیز نیست.
-آیا اگر یاد بگیرید کاری به کار همسرتان نداشته باشید و از جدل های بیهوده و تلاش های ناموفق و عصبی در قانع کردن و انتظارات محال از وی دست بردارید، باعث می شوید فضای خانه آرام تر شود و دیگر شاید خیلی به جدایی نیاز نباشد؛ زیرا شما در واقع جدا شده اید؛ ولی نه رسما که البته این کار به بررسی دقیق تر شرایط شما و همسرتان توسط یک متخصص روانشناس نیاز دارد تا اگر صلاح بود این شیوه از زندگی را به شما بیاموزد.
تصمیم نهایی را باید خودتان بگیرید
در مجموع این که اگر با شیوه ای که در بالا شرایط شما را بررسی کردیم به همراهی یک مشاور خبره به این نتیجه رسیدید که بعد از جدایی، بهداشت روانی بهتری خواهید داشت و از فضای بیمارگونه کنونی خارج می شوید و از همه مهم تر فرزندانتان نیز با این امر موافق بودند، جدایی می تواند انتخاب خوبی باشد؛ ولی اگر به این نتیجه رسیدید که مشکلات شما بیشتر می شود و از سویی فرزندان نیز مخالف هستند، جدایی چندان به صلاح شما نیست. خاطرنشان می کنم اگر هم اکنون در روابط شما با همسرتان پدیده های رفتاری غیرمتعارف و ناهنجاری وجود دارد یا در حال شکل گیری است، بهتر است هرچه زودتر به جدایی اقدام کنید؛برای مثال وسواس های فکری جدی در آسیب رساندن وی به شما یا فرزندانتان یا متقابلا از سوی شما به وی که بارها به زبان نیز آورده شده، وجود بزهکاری مسلم و قطعی و به کرات در شوهرتان یا خدای ناکرده در شما و فرزندانتان، زیرا زندگی در خانه و خانواده ای که بزهکاری مورد تایید است، باعث تشدید آن می شود و در نهایت ، شاید در صورت خروج از این فضا رفتار بزهکارانه نیز کمتر و کمتر شود و فرد به زندگی هنجار خود بپردازد؛ البته این شرایط وقتی بهینه است که شما یا فرزندانتان در آستانه ابتلا به بزهکاری قرار گرفته اید و نه مبتلا به آن!
هر دو مثالی که ذکر شد چه احتمال بیماری روانی و چه ابتلا به رفتارهای ناهنجار و بزهکارانه، خود، نشانه هایی است از لزوم هرچه زودتر خارج شدن شما از فضایی که دائم شما را به آن سوق می دهد، به هر حال احتمال بروز با این کار به شدت کاهش می‌یابد به خصوص برای فرزندان و مواردی بسیار از این قبیل که نظرخواهی از متخصص روانشناس بسیار ضروری است تا هرچه بیشتر از احتمال بروز آسیب های جبران ناپذیر بعدی کاسته شود. در نهایت این شجاعت و جسارت شما در تصمیم گیری است که هیچ روان شناس یا روان پزشکی قادر به تشخیص دقیق قوت یا ضعف آن نیست و این شما هستید که با تمام این توصیف و توضیح، تصمیم گیرنده نهایی هستید. هیچ مشاوری قادر به درک کامل رنج های شما نیست؛ پس به قدر درک او از شرایط از وی همفکری بخواهید، آنچه که من و همکارانم به شما می گوییم فقط بخشی از راه‌حل است نه همه آن، بخش دیگر راه حل پیش شماست و به نگرش و قدرت شما در نحوه زندگی کردن بستگی دارد. زندگی بسان یک انسان یا نبات، تصمیم با شماست؛ ولی بستگی دارد با چه توانی به مقابله با تبعات تصمیم تان بروید.