بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا / پری ملکی درباره وضعیت موسیقی بانوان در سالی که گذشت، می‌گوید: «سال 99 بدترین و سخت‌ترین دوران بود؛ به‌خصوص برای بانوان اهل موسیقی. او همچنین معتقد است که خانه موسیقی تنها یک نام است و انتظار صنفی از آن نمی‌توان داشت.»
این هنرمند ادامه می دهد: «در سال 99 ما امکان برگزاری آنلاین کنسرت را نداشتیم، البته پیشنهاد می‌کردند که این کار را عملی کنیم ولی وقتی که می‌پرسیدیم آیا امکان پخش صدای ما برای خانم‌ها به صورت آنلاین وجود دارد؟ پاسخ‌شان منفی بود و یا در پاسخ به این‌که آیا امکان برگزاری کنسرت آنلاین مختلط وجود دارد یا خیر؟ می‌گفتند که صدای بانوان نباید بالا باشد.»
ملکی اضافه می کند: «متأسفانه موسیقی ما به‌شدت مردسالارانه است. همیشه به این امر معتقد بودم و در سال 99 این اعتقادم قوی‌تر شد.»
او همچنین اظهار می کند، «کرونا سخت‌تر از جنگ نیست. ما دوران جنگ را طی کردیم ولی تا این حد زجر نکشیدیم. اما این دوران که بسیار راحت‌تر از دوران جنگ بود، بسیار رنج کشیدیم.»
از این هنرمند سوال می‌کنیم که خود او در سال 99 فعالیت موسیقایی اش را به چه صورتی ادامه داد؟ پاسخ می‌دهد: «فعالیت موسیقی به طور کلی منحل شده بود؛ اول این‌که تعداد شاگردان آموزشگاه و حتی خود من به یک سوم رسیده بود و متأسفانه مردم همه کارهای زندگی خود را می‌کنند ولی به بخش فرهنگ و هنر که می‌رسند، برای‌شان سخت است. به همین دلیل در سال 99 عملا نتوانستم کاری انجام دهم. همیشه پیش از سال نو آن‌چه را که طی سال انجام داده‌ام برآورد می‌کنم ولی امسال می‌توانم بگویم که عمر ما تنها به بطالت گذشت.»
ملکی همچنین درباره ادامه فعالیت بانوان در حوزه موسیقی در سال 1400 بیان می‌کند: «زمانی که راهی قطع می‌شود، راه بعدی را که بخواهی شروع کنی دیگر نمی‌توانی از همان راه قبلی ادامه دهی. این یک امر طبیعی است؛ بنابراین نمی‌توان این‌گونه پنداشت که در صورت بهبود شرایط فعلی وقتی که بخواهیم فعالیت‌مان را از سر بگیریم، از ادامه راه قبلی باید برویم یا به کلی باید حرکت دیگری کنیم. با این شرایط اقتصادی و اجتماعی نباید این‌گونه فکر کنیم که با رفتن کرونا، دورانی طلایی خواهیم داشت. نه، این‌گونه نخواهد بود و اصلا نمی‌توان پیش‌بینی کرد که بعدا به چه صورتی امکان ادامه فعالیت موسیقی برای‌مان فراهم خواهد بود و آیا اصلا ممکن خواهد بود؟»
او ادامه می‌دهد: «یادآوری این نکات خیلی دردناک است و آدم را به ناامیدی می‌کشاند. چرا باید عمرم را پای کاری بگذارم و تهش به اینجا برسم که به خاطر یک ویروس کوچک که تنها وحشت زیادی به همراه دارد، همه چیز از بین برود؟ بحث کرونا، محدودیت‌ها زنان برای فعالیت در حوزه موسیقی و همراه نبودن هنرمندان با ی دیگر مشکلاتی هستند که نمی‌دانیم چگونه می‌توانیم به ترتیب هر کدام از آنها را حل کنیم.»
این هنرمند تصریح کرد: «همیشه گفته و می‌گویم که اهالی موسیقی باید با هم، هم‌ قدم و متحد باشند. تا زمانی که با هم یک دل و همراه نیستیم، هیچ چیزی درست نمی‌شود و بزرگ‌ترین اشکالی که داریم این است که هنرمندان ما به‌خصوص در حوزه موسیقی نه با هم یک‌دل هستند و نه در شرایط سخت یکدیگر را همراهی می‌کنند. زمانی که این شرایط را نداریم، چه امیدی می‌توانیم به پیشبرد و پیشرفت موسیقی داشته باشیم؟ تا کی‌ می‌خواهیم با یکدیگر همراه نباشیم و خودخواهی‌های خود را داشته باشیم؟!»
در پایان نظر او را درباره عملکرد خانه موسیقی و لغو انتخابات این نهاد صنفی در سال 99 می پرسیم که چنین پاسخ می‌دهد:
«متأسفانه خانه موسیقی تنها یک نام است و هرگز کمکی به اهالی موسیقی نکرده است. خانه موسیقی یعنی خانه ما و جایی که باید همراه و کمک اهالی موسیقی باشد. می‌بینیم که خانه موسیقی تنها برای یک عده خاص است نه همه. نمی‌توان از خانه موسیقی به عنوان صنف موسیقی یاد کرد، صنف باید همانند سینمایی‌ها یا تئاتری‌ها باشد. بنابراین فرقی ندارد که انتخابات آنها برگزار شود یا نشود. انتخابات آنها هیچ گاه صادقانه نبوده و من آن را قبول ندارم.»