بزرگنمايي:

آریا بانو - اعتماد / علی مغازه‌ای کارشناس موسیقی در نقدی نسبت به جشنواره موسیقی فجر می‌گوید: اینکه هر ساله بودجه‌ای برای برگزاری جشنواره موسیقی فجر در نظر گرفته می‌شود و مسوولان و مدیران دولتی موسیقی وظیفه دارند این بودجه را با هدفی از پیش تعیین شده هزینه کنند، یک نوع رفع تکلیف و سلب مسوولیت در قبال بودجه فرهنگی و هنری کشور است.
او تاکید می‌کند: امروز دیگر لازم و ضروری است برای این بودجه برنامه‌ریزی مجدد صورت بگیرد و همزمان تلاش شود وفاق و آشتی با تمام هنرمندان ایجاد شود؛ زیرا تاریخ مصرف جشنواره موسیقی فجر تمام شده و دیگر باید به یک مدل و ساختار جدید اندیشیده شود.
این کارشناس موسیقی، درباره ارتباط برقرار نکردن هنرمندان مطرح موسیقی با جشنواره موسیقی فجر اظهار می‌کند: هنرمندان برجسته و درجه یک موسیقی سال‌هاست با جشنواره موسیقی فجر میانه‌ای ندارند؛ زیرا این جشنواره علاوه بر اینکه همواره تحت سلطه افکار و عقاید برخی مدیرانی بوده که معمولا دانش و تخصص مناسبی در زمینه موسیقی ندارند، همزمان تحت سیطره دیدگاه‌های خاصی نیز بوده است و هرگز یک رویداد هنری صرف نبوده است.
رویدادهای موسیقی در ایران که با عنوان جشنواره شناخته می‌شوند و معمولا دولت متولی آنها است، یا مناسبتی هستند یا مانند همین جشنواره فجر در فصل و زمان مناسبی اجرا نمی‌شوند و از کیفیت و اقتضاهای لازم جهت اجرا برای مخاطب و شنونده‌ آگاه بهره‌ای ندارند. این جشنواره‌ها عملا به یک نوع رفع تکلیف یا انجام وظیفه برای مدیران دولتی با ریخت‌ و پاش‌ها و باندبازی‌های گروهی و جناحی بدل شده‌اند تا اینکه یک رویداد هنری و فرهنگی باشند.
او ادامه می‌دهد: واقعیت این است که سال‌ها پیش یک روز عده‌ای تصمیم گرفتند که در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، برنامه‌هایی در حوزه‌ فرهنگ و هنر اجرا شود؛ لیکن از آن زمان گویا الزام و اجبار یا حکم لازم‌الاجرایی وجود دارد که این جشنواره‌ها باید دقیقا با همان منطق، شیوه و در همان زمان برگزار شوند؛ در حالی که این دیدگاه درست نیست.
او با بیان اینکه «بزرگ‌ترین رویدادها و فستیوال‌های هنری جهان همواره در حال تغییر و تحول در شیوه‌ها و اهداف هستند»، معتقد است: مدیران کشور و وزارت ارشاد، با هدف جلوگیری از زیان مالی و آبرو و اعتبار خود و هنرمندان یک بار بیایند با شهامت برای تعطیلی این جشنواره اقدام کنند و برای این هدف ملی با هر کسی و هر مقامی که لازم است مذاکره کنند و اگر هم لازم می‌دانند، درست در همان دهه فجر برنامه‌های موسیقایی داشته باشند، بهتر است رویدادی طراحی کنند که در آن روزها، مثلا 10 نمونه اجرای سمبلیک با حضور علاقه‌مندان، برگزار شود؛ نه اینکه بخواهند هنرمند را مجبور به حضور در یک جشنواره‌ شلوغ و آشفته و درهم‌پاش کنند. تجربه نشان داده مسوولان کت‌ و شلواری جشنواره‌های دولتی در جلب هنرمندان درجه یک و شناخته شده توفیقی ندارند. پس باید قبول کنند که این رویداد یک اشتباه است و تکرار آن دیگر کافی است. وقتی کسی یک اشتباه را مدام تکرار کند، دیگر باید در هدف و صداقت او تردید کرد.
مغازه‌ای با بیان اینکه جشنواره موسیقی فجر دیگر یک رویداد هنری نیست، اظهار می‌کند: با هزینه‌ای که صرف این جشنواره می‌شود می‌توان برنامه‌های خیلی خوب، منسجم و پرثمری را در طول سال برای موسیقی طراحی و اجرا کرد. اینکه در جشنواره اصرار دارند از کلیه ژانرهای موسیقی اجراهای موفقی هم داشته باشند، نتیجه آن است که در یک هفته برنامه‌های فشرده‌ و خسته‌کننده‌ای اجرا می‌شود که حتی علاقه‌مندان نیز نمی‌توانند آن‌گونه که دوست دارند و سر فرصت از برنامه‌ها دیدن کنند.