آریا بانو - به گزارش ایسنا، در حالی که زنان فوتبال ایران اعم از بازیکن، مربی و داور تلاش می‌کنند تا شایستگی‌های خود را به نمایش بگذارند و در جایگاه مناسبی قرار بگیرند اما گاهی از طبیعی‌ترین و بدیهی‌ترین حقوق اولیه هم محروم می‌شوند. در این میان زنان داور روزهای خوبی را سپری نمی‌کنند. مشکلاتی که مدت‌های زیادی با آنها دست و پنجه نرم کرده‌اند حالا به تدریج رسانه‌ای می‌شود و نشان می‌دهد که سیستم حاکم در کمیته داوران به جای تلاش برای بهبود وضعیت، نیروهای خود را وادار به سکوت کرده است.
در دیدار سپاهان اصفهان با شهرداری سیرجان در هفته دوم دور نهایی فوتبال زنان، لباس داور وسط با لباس تیم اصفهانی یک رنگ بود و بازیکنان سپاهان داور را با یار خودی اشتباه می گرفتند. شاید در نگاه اول موضوعی ساده و نادر به چشم بیاید اما مشکلی جدی است، چرا که فقط بخشی از واقعیت ناکارآمدی کمیته داوران در قبال زنان داور ایران را نشان می‌دهد، در حالی که این زنان مدت‌هاست در زمینه دسترسی به ملزومات داوری که مسئولیت آن به عهده کمیته داوران است، دچار مشکل جدی هستند.
مهناز امیرشقاقی سرمربی سپاهان همین موضوع را عاملی در دریافت گل‌های اول و به هم ریختن شیرازه تیم خود دانست. او در این مورد گفت: "ابتدای بازی به کادر داوری گفتیم که با توجه به شباهت لباس آن‌ها با تیم ما تعویض لباس داشته باشند. در 25 دقیقه اول، بازیکنان ما داور را جزو بازیکنان تیم خودمان می دیدند و 3 گلی که در ابتدای بازی دریافت کردیم به همین دلیل بود."

همرنگ بودن لباس داوران با تیم سپاهان
کمیته داوران بعنوان متولی سازماندهی داوران و تهیه ملزومات پایه‌ای و اولیه همچون پوشاک و تجهیزات داوری باید هر سال قبل از شروع فصل امکانات و تجهیزات مورد نیاز نیروهای خود را فراهم کند و در اختیار آنها قرار بدهد اما در انجام این وظیفه کوتاهی‌ می‌کند، تا آنجا که برای فصل جاری لیگ داوران هنوز لباسی دریافت نکرده‌اند و از دو دست لباس سال گذشته خود استفاده می‌کنند. البته این لباس‌ها کیفیت مناسبی هم ندارد و برای استفاده بیش از یک سال مناسب نیستند. از طرفی همین لباس‌ها را در سال‌های گذشته با تاخیر بسیار طولانی و اواخر فصل تحویل داوران می‌دادند.
نکته مهم دیگر در تعداد لباس‌ها، ملزومات و در واقع پکیج مورد نیاز داوران است که تفاوت فاحشی میان مردان و زنان وجود دارد. هر چند مشکلات مردان هم زیاد است و اوضاع‌شان تعریف چندانی ندارد اما آنها جدا از اینکه چندین دست لباس داوری در رنگ‌های متفاوت دریافت می‌کنند، از سوی کمیته مربوطه برای کلاس‌های پیش فصل و نیم فصل هم لباس جداگانه‌ای می‌گیرند، همچنین یک دست لباس گرمکن، اورکت زمستانی و چمدان هم به آنها داده می‌شود اما شرایط زنان اسفناک است؛ آنها حتی برای قضاوت در زمستان لباس گرم دریافت نمی‌کنند، در حالی که تا سال گذشته مسابقات لیگ زنان در ساعت 10 صبح آغاز می‌شد.
تفاوت امکانات ورزشگاه‌ها هم از فرق بین محل برگزاری مسابقات مشخص است و باز هم شرایط از این نظر برای زنان مناسب نیست. گویا برای کمیته داوران اهمیتی ندارد که زنان داور در سرمای زمستان و زمین مسابقه چگونه خود را گرم می‌کنند. این درحالی است که سرما و گرما، حضور در کلاس پیش فصل و نیم فصل، زمین 100 متری و زمان بازی 90 دقیقه‌ای برای داوران زن و مرد یکسان است. زنان هم برای قضاوت به شهرستان‌ها سفر می‌کنند اما کمیته داوران بر اساس معیارهای تبعیض‌آمیز خود به این نتیجه رسیده که زنان به لباس و چمدان نیاز ندارند.
این کمیته در حالی داوران جدیدی را به لیگ برتر وارد کرده‌است که توان تهیه لباس آنها را هم ندارد. در یکی از مسابقات لیگ یکی از کمک داوران به دلیل نداشتن لباس‌های مناسب زنان با آستین بلند، تیشرت داوری مردانه به تن کرده بود. البته شنیده شده اضافه کردن این تعداد داور جدید به لیگ برتر که منجر به افزایش اشتباهات داوری و اعتراض تیم‌ها شده، در راستای اهداف انتخاباتی و کسب رای در مجمع ریاست فدراسیون است که دهم اسفند برگزار می‌شود. 
البته همه چیز به لباس و چمدان ختم نمی‌شود؛ در فوتبال حرفه‌ای داوران باید ابزارهای مناسب ارتباط با یکدیگر را داشته باشند تا در صورت نیاز و به راحتی با هم صحبت و در نتیجه همکاری آنها اشتباهات کمتر شود، اما در لیگ فوتبال زنان ایران چنین چیزی وجود ندارد، به داوران سیستم رادیویی داده نمی‌شود یا اگر هم برای قضاوت در دیداری مهم یکی از سیستم‌های مردان را به آنها بدهند، عملا خراب و غیرقابل استفاده است.
همه این تفاوت‌ها در حالی رخ می‌دهد که لباس زنان هم حاوی آرم تبلیغ برای اسپانسر کمیته داوران است، اما چرا کمترین نفعی از آن دریافت نمی‌کنند؟ نه تنها در بخش لباس و تجهیزات، بلکه بی‌توجهی در بحث دستمزدها هم دیده می‌شود؛ زنان داور وسط، کمک و چهارم برای قضاوت در یک دیدار به ترتیب 120، 80 و 40 هزار تومان دریافت می‌کنند اما همین مقدار برای مردان بیش از یک میلیون تومان، 800 و 450 هزار تومان است. البته این مقایسه به معنی زیر سوال بردن تلاش مردان و مکفی بودن دستمزد آنها نیست، بلکه برای ارائه تصویری دقیق‌تر از وضعیت داوری زنان است‌. هرچند گویا امسال دستمزدها 40 درصد افزایش پیدا می‌کند اما باز هم در شرایط اقتصادی فعلی و با توجه به اینکه داورها به صورت چرخشی قضاوت می‌کنند، کافی نیست. 
جای تاسف دارد که کمیته داوران هیچ توجهی به بخش زنان نمی‌کند، چشم خود را بر روی شرایط نامساعد آنها بسته است و با کمترین اعتراض و نقد برخورد می‌کند. هر چند مدیران فعلی فدراسیون با تصمیم‌گیری های خود ضربه‌های زیادی را به بخش زنان زده‌اند، همچنان حریصانه به دنبال تصدی پست‌های مدیریتی در چهار سال آینده هستند و در جنگ انتخاباتی خود فرصت و همتی برای حل و فصل مشکلات ندارند.
انتهای پیام