آریا بانو - امروزه بیشتر اصطلاح اوتیسم به گوشمان می­‌خورد. اوتیسم یا همان درخودماندگی نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. باورهای غلطی درباره درخودماندگی، رایج است.

حتما نام اوتیسم را بارها شنیده اید این بیماری خود به بیماری خود درماندگی معروف است
این بیماری نورولوژیک است و در کودکان در سالهای اول زندگی قابل تشخیص است ما در این
مطلب از پرشین وی قصد داریم به بررسی اوتیسم چیست و چه علائمی دارد و تشخیص افتراقی
اختلال طیف درخودماندگی چیست
اوتیسم چیست و چه علائمی دارد
اما سوال اصلی این است: «اوتیـسم چیست؟»
اکثر روان­شناسان به این امر واقفند که این اختلال (مانند بسیاری از بیماری‌­های روانی) با هر DSM (راهنمای معیارهای تشخیص بر اساس موسسه­ روان­پزشکی آمریکا) دستخوش تغییر شده است: از سال 1987 و با انتشار DSM-III-R آمار افراد مبتلا به اوتیسم بالا رفت و اختلال فراگیر رشد نابرشمرده (PDD-NOS) به اختلال اوتیسم اضافه شد.
این اصطلاح نامتجانس درمورد کسانی به کار می‌­رود که بعضی علائم درخودماندگی در آن‌­ها دیده می­‌شود اما برای رسیدن به معیارهای این اختلال کافی نیست. تعجبی ندارد که با اضافه شدن وضعیت خفیف‌­تر اوتـیسم، یعنی PDD-NOS، آمار مبتلایان افزایش یافت.

اوتیسم چیست و چه علائمی دارد
اوتیسم چیست و چه علائمی دارد
اختلال اوتیـسم و PDD-NOS حد و مرزهای دقیق برای طیفی تعریف کردند که در آن ویژگی­‌های اوتیسم با تمام، یا برخی از علائمی که تا آن زمان، شامل سه ناتوانی ثابت در مهارت‌­های اجتماعی، روابط غیرعادی و فعالیت و علایق عجیب می­‌شد، در افراد وجود دارد.
سپس، در سال 1994، DSM-IV اختلال آسپرگر را به اختلال اوتیسـم و PDD-NOS اضافه کرد. بدین ­ترتیب، محدوده این طیف گسترش یافت. باز هم از آن­جایی­‌که معیارها برای قرار گرفتن فرد روی طیف کاهش یافت، آمار مبتلایان بالا رفت.
قرار گرفتن آسپرگر در DSM-IV مسئله­ مهمی تلقی می‌­شد زیرا کاشف به عمل آمد گروهی از افراد ناهمگون، به خصوص بزرگسالان، که قبلا ذیل دسته­ دیگری از اختلالات قرار می­‌گرفتند، در واقع دچار آسپرگر هستند، از اظهار شباهت با کسانی که اوتیسـم کامل دارند می‌­گریزند و درعوض لاف تفاوت ذهنی و روانی خود را می­‌زنند.
اوتیسم چیست و چه کسانی دچار درخودماندگی هستند؟
تغییر جالب دیگر توسط DSM-III-R و DSM-IV تغییر در معیار کسانی بود که هم از اوتیسم (درخودماندگی) و هم از ناتوانی ذهنی رنج می­‌برند: براساس DSM-III-R، حدود 70% از کسانی که به نوعی دچار درخودماندگی هستند از ناتوانی ذهنی نیز رنج می‌­برند ولی 30% خیر.
با انتشار DSM-5 در سال 2013 و جایگزین شدن استانداردهای آن با DSM-IV (در واقع DSM-IV-TR)، حدود 70% از کسانی که روی طیف اوتیسم قرار می‌­گیرند ناتوانی ذهنی ندارند و تنها 30% از معلولیت ذهنی نیز رنج می‌­برند. یعنی افزایش آمار مبتلایان شامل بسیاری از کسانی است که براساس DSM-III اصلا جزو اختلال اوتیسم قرار نمی‌­گرفتند.
حدود 70% از کسانی که به نوعی دچار درخودماندگی هستند از ناتوانی ذهنی نیز رنج می‌­برند ولی 30% خیر.
اما کیس جدید آسپرگر تنها عامل افزایش آمار مبتلایان به طیف اوتیسم و تفاوت آشکار میان طیف اوتیسم با ناتوانی ذهنی نبود: طی سال­‌هایی که استانداردهای DSM-III-R و DSM-IV مد نظر بود، سن تشخیص از 6 سال به دو یا سه سالگی کاهش پیدا کرد.
با تشخیص این اختلال درخودماندگی در کودکان کوچک‌­تر، تعداد کمی از آن‌­ها به ­طور همزمان از نظر ناتوانی ذهنی مورد تشخیص قرار می­‌گرفتند. دلیل این امر تا اندازه­‌ای به این خاطر بود که سازمان­‌هایی مانند آکادمی کودکان آمریکا روی بچه‌­های کم­‌سن وسال برچسب معلول ذهنی نمی‌­زد و با این حال آن­‌ها را تحت درمان قرار می‌­داد.
بیشتر بدانید از تشخیص افتراقی اختلال طیف درخودماندگی
تشخیص های افتراقی اختلال طیف درخودماندگی عبارتند از اختلال ارتباط اجتماعی(کاربردی).
اسکیزوفرنیا با شروع کودکی، ناشنوایی مادرزادی یا اختلال شنوایی شدید و محرومیت
روانی اجتماعی. گاهی به دلیل علایم همپوشان با اسکیزوفرنیای کودکی، سندرم های
کم توانی ذهنی با علایم رفتاری، اختلالات زبان، تشخیص درخودماندگی دشوار است.
اختلال طیف درخودماندگی معمولاً اختلالی مزمن و البته ناهمگون است که شدت
و پیش آگهی آن به شدت متغییر است. عموماً کودکان درخودمانده با بهره هوشی
بالای 70 و آنهایی که تا سن 5 تا 7 سالگی از زبان ارتباطی استفاده کرده اند، بهترین پیش آگهی را دارند.
حوزه های علایم اختلال طیف درخودمانده که با گذشت زمان و مداخلات رفتاری
زودرس بهبود نمی یابند مربوط به رفتارهای تکراری و تشریفاتی هستند.
اما در حال حاضر مداخلات رفتاری مبتنی بر شواهد که به طور اختصاصی
رفتارهای تکراری را هدف قرار می دهند ممکن است سبب تخفیف این علایم شود.
در صورتی که محیط خانه حمایتی باشد پیش آگهی کودک مبتلا به اختلال طیف درخودماندگی عموماً بهبود می یابد.

اوتیسم چیست و چه علائمی دارد
اوتیسم چیست و چه علائمی دارد درمان اختلال طیف درخودماندگی در کودکان
اهداف درمان کودکان مبتلا به اختلال طیف درخودماندگی بهبود رفتارهای کلیدی به منظور
بهبود تعاملات اجتماعی ارتباط، توسعه راهبردهای ادغام در مدارس، رشد معنادار روابط با
همسالان و افزایش مهارت های بلند مدت در زندگی مستقل است. هدف مداخلات درمان روانی
اجتماعی کمک به کودکان درخودمانده برای رشد مهارت ها در قواعد اجتماعی، افزایش
رفتارهای مقبول اجتماعی با همسالان و کاهش رفتارهای غیرعادی است.
در بسیاری از موارد مداخلات جبرانی تحصیلی و زبانی ضرورت می یابد. بعلاوه اهداف درمان
عموماً شامل کاهش رفتارهای ایذایی و تحریک پذیری است که ممکن است در مدرسه و در
خانه بروز کند و در خلال دوره های گذار تشدید می شوند. کودکان دچار کم توانی ذهنی
نیازمند مداخلات رفتارهای متناسب با سطح رشدشان هستند تا رفتارهای مقبول اجتماعی
تقویت شده و مهارت های خود مراقبی تشویق شود. بعلاوه والدین کودکان دچار اختلال طیف
درخودماندگی اغلب از آموزش روانی، حمایت و مشاوره به منظور بهینه سازی روابط و کارآیی رابطه با فرزندانشان سود می برند.
درمان جامع اختلال طیف درخودماندگی شامل برنامه های رفتاری فشرده آموزش والدین
و مشارکت آنها و مداخلات تحصیلی آموزشی نویدبخش ترین نتایج را به بار آورده است.
اجزای این درمان جامع عبارت اند از: توصیه مهارت های اجتماعی، ارتباط و زبان اغلب از
طریق تمرین تقلید، توجه مشترک، رابطه متقابل اجتماعی و بازی به شکلی هدایت شده و در عین حال کودک محور.
darmankade / autism