بزرگنمايي:

آریا بانو - باورهای سمی و خطرناک، باورهایی موذی هستند که مخفیانه با ظاهری جذاب می آیند
برخی جملات را آنقدر تکرار کرده ایم که تبدیل به باور شده اند. برخی باورها هم هستند که معلوم نیست از کی و چطور آمده اند و در گوشه های ذهنمان نشسته اند.
به بعضی از این جملات و باورها حتی فکر هم نکرده ایم، فقط مثل یک قانون غیرقابل تغییر تکرارشان می کنیم. نمی دانیم چرا همیشه دست و پایمان بسته است، احساس درماندگی می کنیم، روابط مان با دیگران دستخوش چالش است، موفقیت هایمان همیشه معطل عنصری می ماند که نیست. باورهای سمی و خطرناک، باورهایی موذی هستند که مخفیانه با ظاهری جذاب می آیند و بدون اینکه کسی آنها را مقصر بدانند مسیر خودپنداره تفکر و رفتارهای ما را عوض می کنند. در ادامه شما را با چند باور سمی آشنا می کنیم.
خواهی بشوی رسوا؟!
نخستین و سمی ترین باوری که در قالب یک ضرب المثل در ادبیات ما جاخوش کرده، همانی است که سال ها می گویند نگویید و عمل نکنید اما هنوز هم برخی به آن باور دارند؛ «خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو» می گوییم و به فرزندانمان هم آموزش می دهیم. این باور آنقدر سمی است که فقط یک دقیقه تفکر در مورد تبعات آن کافی است تا برای همیشه با آن خداحافظی کنیم و از دایره اصطلاحات و ضرب المثل هایمان کنارش بگذاریم.
ما هم اگه شانس داشتیم...
شانس یعنی احتمال و احتمال برای همه در شرایط مشابه یکسان است. پس هیچ کسی شانسی فراتر از دیگری ندارد، مگر اینکه بیشتر تلاش کرده باشد و نتایج بهتری برای خود جمع کرده باشد، عزت نفس بالاتری داشته باشد و صدالبته خود را بدشانس ترین فرد عالم بشری نداند. باور به بدشانس بودن از آن باورهایی است که با شوخی شروع می شود. یکی دوبار به شوخی به بقیه می گوییم «من اگه شانس داشتم که...» و بعد کم کم باورمان می شود که آدم بدشانسی هستیم.
به حرف دلت گوش نکن
«دلم بهم دروغ نمی گه»، «به حرف قلبت گوش کن»، «احساسم هرگز خطا نمی ره»؛ این باورها، باورهای اشتباهی است. احساسات ممکن است آدم را گمراه کنند و به خطا ببرند. بهتر است به حرف عقل سلیم و تجربه عبرت انگیزتان بیش از حرف قلب و احساستان گوش کنید.
جواب ابلهان خاموشی است
این هم ضرب المثلی دیگر است که حد و مرز روشنی ندارد. چه کسانی ابله هستند و کی باید سکوت کرد، نکته ای است که معمولا توجه چندانی به آن نمی شود. هر کجا که کم می آوریم داد می کشیم جواب ابلهان خاموشی است. سکوت خوب است، خداوند هم در قرآن می فرماید اگر نادانی تو را خطاب قرار داد تنها به گفتن سلام بسنده کن. اطرافیان، خانواده و دوستان نیاز به سکوت شما ندارند. اگر می خواهید رابطه هایتان درست و خوب پیش بروند باید به موقع حرف بزنید، پاسخ بدهید، دلیل بیاورید و گفت وگو کنید.
کو خوشبختی؟
خوشبختی آن چیزی است که همه به دنبالش هستند. بهتر است باور کنیم که خوشبختی یک حس درونیست. عامل خوشبختی از آدمی به آدم دیگر فرق می کند. یک لبخند ساده هم می تواند فردی را مالک قدرتمند خوشبختی کند. باور کنیم که خوشبختی آن دورها و معطل پول و مدرک و زیبایی و عشق یکجا نمانده است. بهتر است بیش از این معطلش نگذاریم.
من یک قربانی ام
من قربانی یک تصمیم نادرستم، من قربانی یک انتخاب رشته غلطم، من قربانی یک رابطه اشتباهم، من قربانی یک تصادفم و... . آدم های زیادی هستند که گمان می کنند قربانی شده اند و برای همیشه قربانی می مانند. این باوری غلط است. هر انسانی توانایی این را دارد که خود را از ناراحتی ها نجات دهد. باور قربانی بودن آنقدر سمی است که هویت فرد پس از گذشت زمان تحت تأثیر آن شکل می گیرد.
فقط باید کار کرد
باور کرده ایم تا بیست و چهارساعته کار نکنیم موفقیتی عایدمان نخواهد شد. برای استراحت و سرگرمی نقشی فانتزی و تجملاتی قائلیم. درحالی که سرگرمی و استراحت کردن، بازسازی روحی و جسمی است و نه اتلاف وقت و انرژی. مهم این است که بتوانیم برنامه ریزی صحیحی داشته باشیم.
من آدم شناسم
برخی تحت حمایت اعتماد به نفسی کاذب معتقدند فقط با یک برخورد، هر فردی را خواهند شناخت. این افراد، متقاضیان دائمی همراهی در جلسات خواستگاری هستند. معتقدند در نخستین برخورد زیر و بم طرف دستشان می آید. هیچ فردی را نمی توان با یک برخورد شناخت. گفت وگو ، ارتباط و مشاهده فرد عوامل ضروری شناخت هستند.
حرف مرد یکی است
باور کرده ایم که اگر زمانی حرفی زده ایم تا ابد نباید تغییرش بدهیم چون ممکن است دیگر کسی برای نظر و حرف ما تره هم خرد نکند. اما این باور غلطی است. شرایط تغییر می کند، تجارب و اطلاعات آدمی، باورها و اعتقاداتش ممکن است عوض شود. کار درست این است که تغییر را بپذیریم. باور صحیح این است که پای حرف و قولمان بمانیم و مسئولیت آنها را بپذیریم و انکار نکنیم.
من دشمن ندارم
برخی باور دارند که آدمی دارای روابط موفق است که هیچ مخالف و دشمنی ندارد. همه با او موافقند. این غیرممکن است. تلاش برای همراه و موافق کردن همه اطرافیان تلاشی بی جا و ناصحیح است. هر رفتار و برخوردی داشته باشید بالاخره عده ای پیدا می شوند که خلاف آن گمان کنند، پس سعی نکنیم عالم و آدم را موافق نگه داریم.
کی مقصره؟
همه شکست می خورند. هیچ فردی را نمی توانید پیدا کنید که زمین خوردن را تجربه نکرده باشد، هیچ اشتباهی در هیچ زمانی از او سرنزده و تصمیم نادرستی نگرفته باشد. باورمان این است که در هنگام شکست باید بگردیم و مقصرها را پیدا کنیم. سهم تقصیر هر کسی را بیندازیم به گردنش تا روشنگر مسیر آینده اش باشد؛ اما باور درست این است هنگامی که کاری به بن بست خورده، پروژه ای پیش نمی رود و زندگی دچار رکود شده، دنبال راه حل باشیم، نه مقصر.
منبع:همشهری دو